کریم جعفری:
روز گذشته، هفتم آذرماه روز نیروی دریایی بود. در چنین روزی، حماسه‌ای بزرگ، تاریخی و ماندگار به وسیله نیروی هوایی قهرمان و دریادلان ایرانی در شمال خلیج فارس شکل گرفت که برای همیشه تاریخ را مدیون خود کرد. حماسه‌ای که ناخدا همتی و ملوانانش در ناو موشک‌انداز پیکان و شهید حسین خلعتبری با موشک‌های ماوریک خود در برابر نیروی هوایی و دریایی شکل دادند، برای همیشه نیروی دریایی رژیم بعث عراق را در آب‌های خیلج فارس غرق کرد، هر چند که در این روز پیکان نیز جاودانه شد، اما انهدام 9 ناو موشک‌انداز کلاس اوزای عراق قدرت و همینه دریایی ایران را برای پنج سال نخست جنگ و تا زمان آمدن موشک‌های اگزوسه فرانسوی تثبیت کرد.
در مورد ارتش تاکنون بسیار نوشته‌ایم و اگر باز هم بنویسم کم خواهد بود. نیروی دریایی که در ششم و هفتم آذرماه در عملیات مروارید اسکله‌های البکر و الامیه را در خور موسی منهدم و از عراق را از صادرات نفت محروم کرد، در آن روز از بهترین و پیشرفته‌ترین تجهیزات روز دنیا بهره‌مند بود. ترکیب خلعتبری، فانتوم و موشک ماورویک، با همتی و پیکان و هارپون و توپ 75مم سینه ناو هر دشمنی را به زانو در می‌آورد.
نزدیک به 36 سال از آن روز گذشته است. بوشهری‌ها در آن روز گل کاشتند. چه پایگاه دریایی و چه پایگاه شکاری. اما امروز باوجود پیشرفت‌های قابل توجه نیروی دریایی ایران نتوانسته همپای همسایگان رشد کند. هر چند ما توانسته‌ایم ناوهای محافظ کلاس الوند در قالب کلاس جماران و ناوهای موشک‌انداز کلاس کمان را در قالب کلاس سینا بسازیم، اما تکنولوژی این شناورها مربوط به 40 سال پیش است و از لحاظ رادارگریزی و حتی تجهیزات در وضعیت خوبی قرار ندارند. ناوچه جماران با 1400 تن وزن، در برابر ناوچه 950 تنی کلاس بویان روسیه که در دریای مازندران عملیات می‌کند اصلا در وضعیت برابری قرار ندارد و بویان به‌شدت مسلح‌تر از جماران است.
شاید باز هم عامل مهمی بنام تحریم را برشمریم، اما وقتی مدعی داشتن روحیه انقلابی و دانش هستیم باید هم بتوانیم خوب بسازیم و آن را به بهترین شکل ممکن تجهیز کنیم. شناورهای ما هنوز از سیستم‌های پدافندی گسترده استفاده نمی‌کنند، رادار آرایه فازی نداشته و حتی به موشک کروز مسلح نیستند. ضرورت وجود گاتلینگ‌های کالیبر بالا برای دفاع نقطه‌ای و تعدد موشک‌های ضدکشتی که در حال حاضر در بهترین حالت فقط چهار موشک سطح به سطح نور روی جماران نصب است، باعث شده تا در هر عملیات واقعی در برابر دشمن ما دچار چالش زیادی بشویم.
فرمانده کل قوا روز گذشته از نیروی دریایی خواستند که به حضور خود در آب‌های آزاد ادامه دهند، اما این حضور با ناوهای محافظ واقعا سخت است و کشور نیاز به ناوشکن (هر چند در کشور ما به دلیل بیسوادی رسانه‌ای ناو محافظ جماران را ناوشکن می‌گویند) و رزمناو دارد. شناورهایی که بتواند با استقامت در برابر امواج اقیانوس حضور در دریاهای آزاد را به ارمغان بیاورد. این مهم به‌جز در قالب توجه بیشتر به نیروی دریایی و ضرورت همکاری با کشورهای دوست به دست نخواهد آمد. امروز چینی‌ها ناوچه کلاس جماران ما را که در هشت سال ساختیم، در شش ماه تکمیل می‌کنند، آنها به تکنولوژی‌های خوبی رسیده‌اند و باید از همکاری آنها استفاده کرد.
روس‌ها نیز طرح‌ها و ایده‌های بسیاری دارند که ضرورت دارد از دانش فنی آنها نهایت بهره‌برداری شود. امروز نیروی دریایی در صورتی موفق خواهد بود که با توجه به سواحل طولانی کشور و خطراتی که نظام تجارت کشور در آب‌های آزاد را تهدید می‌کند به چهار ناوشکن، هشت ناو محافظ مدرن، هشت ناو تدارکاتی در کلاس خارگ یا کوچک‌تر و همچنین هشت ناو آبی – خاکی نیاز دارد و می‌شود آنها را در قالب قراردادهایی به صورت مشترک با طرف چینی یا روسی ساخت. آن روز می‌توان گفت نیروی دریایی ایران دوباره زنده شده است. البته نباید از زیردریایی‌ها غافل شد.
