کریم جعفری:

دیگر همه از اوضاع و احوال این روزهای کشور خبردار شده‌اند، همه متوجه شده‌اند که خبری هست و مردم در برخی از شهرها به اعتراض تجمع کرده و شعار می‌دهند، اما اینکه وارد بخش هنجارشکنانه شده و علیه کلیت کشور شعار دهند، به اماکن عمومی حمله کرده و به تخریب اموال عمومی روی آورند، نکته‌ای است که نمی‌توان به سادگی از آن گذشت. اینکه این رویدادها از کجا شروع شده و مقصر آن کیست، خود سوالی مهم به شمار می‌رود که امروز در سطح جامعه مطرح و البته کسی هم نمی‌خواهد مسوولیت آن را بر عهده بگیرد.

 نگارنده در طول ماه‌های گذشته و شاید هم سال‌های گذشته بارها و بارها در محافل مختلف تاکید کرده بودم که اگر طاقت مردم طاق شد، به این سادگی نمی‌شود آن را جمع کرد، مساله‌ای که به‌نظر برخی از دوستان آن را سَرسَری گرفته و بی‌خیال از کنار آن گذشته‌اند. بدون شک، مردم عامل و مقصر در این جریان نیستند، چرا که آنها در طول چهار دهه گذشته هشت سال برای کشور جنگیدند، خون دادند، تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی را تحمل کرده و پس از چهار دهه تحمل و صبر می‌خواهند روی آسایش ببینند. اینکه کشور پس از 40 سال به دست همان کسانی که در سال 1357 در صحنه بودند، اداره می‌شود، چهره‌هایی که هیچ وقت عوض نمی‌شوند و همواره می‌آیند، تغییر مدیران در سطوح ارشد صورت نمی‌گیرد و این‌ها باعث شده تا دزدی، اختلاس و ارتشاء کشور را به پرتگاه ببرد، برای مردم غیرقابل تحمل است.

به‌عنوان مثال وقتی ما به‌عنوان روزنامه‌نگار از دزدی، اختلاس و فامیل‌بازی می‌نویسم، محکوم هستیم، ما پیش هر قاضی که رفتیم ما را محکوم کرده و می‌گوید بدون سند ننویسید!! خوب برادر من دزدی که از خودش سند به‌جا بگذارد که دزد نیست، دزدها هیچ‌ ردی از خودشان جا نمی‌گذارند. وقتی که یک مدیرکل خپلِ گنده‌یِ 150 کیلویی همه کس و کارش را سر کار برده و هیچ فامیل بیکاری ندارد، مشخص است که همسایه‌اش می‌شنود، می‌بیند و معترض می‌شود، به‌نظر شما می‌توان با ای روش به آینده امیدوار بود؟

متاسفانه این روزها که کشور شلوغ شده، عده‌ای یادشان به مبارزه با فساد آمده است!! حالا شما بروید در همین سازمان‌های نظارتی و نگاه کنید که چگونه مبارزه با فساد گزینشی است، در کدام کشور کافر و دشمن اینگونه که در کشور ما برخورد می‌شود، برخورد می‌کنند. خوب مشخص است که مردم حوصله‌اشان سر می‌رود و عصبانی می‌شوند. این دیگر چیزی نیست که کسی بتواند بر آن سرپوش بگذارد. اما قرار نیست این اعتراضات تبدیل به تخریب اموال عمومی شود، مردم نباید اجازه سوء استفاده را به عده‌ای آشوب‌طلب بدهند که فکرشان معیشت و کار نیست، ما بر این باور هستیم که همه چیز باید با آرامش حل شود، قرار نیست ما مثل لیبی، سوریه، تونس و مصر بشویم. ما باید کشور را به هر قیمتی هست، حفظ کنیم. 

ای کاش رئیس‌جمهور حرف‌هایی را که دیروز زد، زودتر از این‌ها می‌گفت. پاشنه آشیل حسن روحانی رئیس دفتر و رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی است که با اقدامات و رفتارهای خودسرانه باعث شده‌اند دولت در چشم مردم بیفتد و مردم هم از دولت ناراحت باشند. بنده به آقای روحانی رای داده، برایش تبلیغ کرده و بارها گزارش و تحلیل نوشته و از او دفاع کرده‌ام، اما قرار نیست ما سرمان را زیر برف کنیم. باید با مردم روراست بود، باید درد مردم را فهمید، باید مدیران را بر اساس شایسته‌سالاری انتخاب کرد، نه بر اساس رابطه. شما در همین دولت نگاه کنید مدیران بر چه اساسی انتخاب شده‌اند؟ چگونه انتخاب می‌شوند و اهدافشان از رسیدن به پست و مقام چیست؟ آیا غیر از این است که می‌خواهند انبان‌شان را پر کنند؟ کدام یک از فرمانداران، استانداران، بخشداران و مدیران کل در استان‌ها آمده و این روزها از عملکرد دولت دفاع می‌کنند؟ باید بیشتر مراقبت کرد. با این دست فرمان به جایی نمی‌رسیم و مردم بیشتر معترض خواهند شد.