بامداد جنوب- الهام بهروزی:

روزگاری نه چندان دور، شب‌های تاریک و طولانی روستا و شهرهای کوچک و بزرگ را با گرمای خود جانی تازه بخشید و کم‎کم برای خود جایی محکم در کنار قصه‎ها و متل‎های مادربزرگ‎ها و پدربزرگ‎ها در دل کوچک و بزرگ باز کرد. عزیز و نورچشمی شد، در حالی که کمتر خانواده‎ای می‎توانست از نعمت داشتنش بهره‎مند باشد. جایش در تاقچه یا روی صندوقچه‎های چوبی بود که با میخ‎های طلایی به‎زیبایی آراسته شده بود. اوج محبوبیتش در محفل‎های شبانه بود که بزرگ و کوچک به گرد هم جمع می‌شدند؛ بزرگ‎ترها با روشن کردنش در پی شنیدن خبری تازه از اوضاع جامعه بودند و کوچک‌ترها هم به‎دنبال شنیدن قصه، نمایش یا آهنگی شاد و مفرح. رادیو آهسته آهسته شد جزئی از زندگی مردمانی که سخت با سنت‎ها و باورهای عمیقشان همزاد بودند و چه خوب این وسیله ارتباط جمعی توانست به میان زندگی سنتی ایرانی‎ها رسوخ کند و بخشی از زندگانی اهالی آنجا را معطوف و مجذوب خود سازد.

با این اوصاف، می‎توان مدعی شد که رادیو یکی از کهن‎ترین و البته پابرجاترین رسانه ارتباط جمعی است که توانسته از آغاز ورودش به ایران تا کنون مونس و روایتگر قصه بی‎پایان مردمان این کهن دیار باشد اما در محبوبیت و ماندگاری این رسانه شنیداری عواملی متعددی دخیل هستند که یکی از مهم‌ترین آنها تهیه و پخش برنامه‎هایی بوده که از جنس زندگی مردم است. مردمی که بیش از هر چیز نیاز به فهمیدن و درک شدن دارند، حال در این رسانه عموما تهیه‎کنندگان و گویندگانی محبوب هستند که به مردم نزدیک‎تر باشند و دغدغه‎ها و مشکلات آنها را صادقانه بازتاب دهند؛ به‎راستی گویندگی رسالت سنگینی است. خوشختانه رادیوی مرکز صدا و سیمای بوشهر از گویندگان شریف و مردمدار خالی نیست؛ هنرمدانی که شرافتمندانه و بدون لغزشی مسیر ناهموار را طی می‎کنند تا امین درددل و ناگفته‏‌های شهروندان بوشهری باشند. یکی از بااخلاق‎ترین گویندگان بانوی دیار دریا و نخل و شرجی، وحیده‏سادات حسینی است که بیش از 25 سال است که در رادیو استان مشغول به فعالیت است.

در این زمینه مناسب دیدیم سری به رادیو بزنیم و کمی پای ناگفته‎های تهیه‎کننده، گوینده و نویسنده بانویی بنشینیم که در این سال‎ها کوشیده الگو و نماینده شایسته‏ای برای بانوان گوینده هم‎استانی باشد. حسینی با رویی گشاده به گفت‎وگو با ما نشست و البته وی این گفت‎وگو را با لهجه شیرین بوشهری این‎گونه آغاز کرد: «خوشحالم که توی یه گوشه این دل‎مشغولیای روزگار یه جایی هست که اومدم خودم باشم و حرف بزنم با کسایی که دلشون به اندازه یه دنیا حرف داره اما چقدر خوبه که سبک زندگیامون خوب حرف زدن و انرژی دادن به همدیگه باشه. مهم نیس چکاره‎ای، مهم اینه که یه دل دریایی داشته باشی که فقط خودشو نبینه. دارم فکر می‎کنم چقدر به سرعت گذشت و به سرعت می‎گذره همه این روزا، خدایا ازت می‎خوام به مردم سرزمینم حالی بدی که تو هر لباس و پستی باشن، عاشقی کنن، عشق بورزن و عشق دریافت کنن. من وحیده‎سادات حسینی یه گوینده معمولی رادیو هستم اما همیشه عاشقانه مردمم رو دوست داشتم و دارم».

وحیده‎سادات حسینی دانش‌آموخته رشته گرافیک (کارشناسی) است که از مهرماه سال ۷۱ با اجرای نمایشی در رادیو کارش را در این رسانه آغاز می‎کند. همان سال به‎دلیل اجرای خوبش، بلافاصله با پیشنهاد گویندگی، تهیه‌کنندگی و نویسندگی برنامه «بچه‌های ساحل» روبه‌رو می‎‎‎شود که با موفقیت این برنامه را اجرا می‌کند. این بانوی گوینده فعالیتش را در رادیو در برنامه‌هایی چون «جوان و جوانی»، «سی مو، سی تو»، «دریای معرفت»، «لحظه اجابت»، «سرای مهر»، «سلامت باشید»، «محله ما»، «وقت مسابقه»، «بچه‎های ساحل»، «لحظه اجابت»، «سلام همشهری»، «پارس و توسعه» و... در مقام گوینده، تهیه‏کننده و نویسنده ادامه داده است و در حال حاضر هم اجرای برنامه «وقت مسابقه» را با لهجه شیرین بوشهری برعهده دارد. شما را در ادامه به خواندن این گفت‎وگوی صمیمانه دعوت می‎کنم.

خدا را شکر من دوران بچگی خیلی خوبی داشتم، پرشور، شلوغ و سرشار از انرژی. بازی‎های گروهی و ازتباط برقرار کردن با آدم‎ها را دوس داشتم و به‎شدت عاشق گل بازی بودم. راستش را بخواهید آن روزها با رادیو کاری نداشتم و رادیو در رویاهای من جایی نداشت اما همیشه دلم می‎خواست کاری کنم که با برای مردم باشد و با آنها همدل و همزبان باشم.

پدرو مادر من بدون اغراق فوق‎العاده هستند و یکی از خوشبختی‎های من در زندگی داشتن آنهاست، به‎صراحت می‎گویم اگر امروز چیزی دارم از برکت وجود آنهاست که همیشه همراه من و رفیق لحظه لحظه زندگی‎ام بودند. بدون شک‎ اگر همراهی آنها و خانواده‏ام نبود، فعالیتم در رادیو تحت‏الشعاع قرار می‌گرفت.

من رادیو را عاشقانه دوست دارم. از دید من هر چیزی به‎خودی خود خوب یا بد نیست، بلکه این ما هستیم که با عملکردمان می‌توانیم به آن رنگ و جلا بدهیم و آن را خوب یا بد جلوه دهیم. در همه این سال‎ها همه سعی‎ام را کردم که خودم باشم و کاری به جهت هیچ بادی نداشته باشم حتی اگر به ضررم تمام شود. در همه این سال‎ها تلاش کردم که کارم را بدون هیچ لغزشی انجام بدهم، چون گویندگی وظیفه سنگینی است.

به‌ نظر من رادیو تافته جدا بافته رسانه است و هیچ تکنولوژی و ارتباط جمعیی نمی‎تواند جای آن را برای مردم پر کند، چراکه رادیو مخاطب خاص خودش را دارد و «تنها صداست که می‎ماند»؛ این جمله را بدون تعصب و عاشقانه گفتم.

اگر واقع‌بین و منصف باشم، باید بگویم یک جاهایی به‎خاطر علاقه‎مندی به کارم برای زندگی شخصی‌ام کم گذاشته‌ام، چون بیش از اندازه دلم درگیر کارم است.

مردم خیلی مهربان هستند و بیش از حق من و همکارانمان به ما محبت می‎کنند و قدرشناس هستند. من به سهم خودم خیلی شرمنده آنها هستم که خیلی از مواقع نمی‎توانم محبت‎هایشان را جبران کنم اما همیشه بر این عقیده هستم که ما برای مردم و به‎خاطر آنها وارد این فضا شدیم و وظیفه ما هم هموار کردن راهی است که به سود آنها به نتیجه برسد، چراکه ما صدای مردم هستیم و در برابر حرف‎ها و گفته‎هایی که از طریق آنتن به گوش دیگران می‏رسانیم، مسوول هستیم.

 

من متاسفانه در این شرایط هیچ‎وقت نتوانستم اشکم و لرزش صدام را کنترل کنم اما اگر در شرایط بحرانی آنتن در اختیارم بوده با تمام وجود دیگران به‎خصوص مسوولان را به یاری کردن و همراهی دعوت کردم.

یادم می‎آید چند سال پیش اجرای ویژه برنامه ایام مبارکه دهه فجر برعهده من بود، در این برنامه یکی از سوالاتمان از مسوولان این بود که به‌نظر شما بعد از ۳۰ سال که از پیروزی انقلاب می‎گذرد جامعه فعلی ما چقدر پیشرفت کرده است؟! یکی از مسوولان که دعا می‎کنم هر جا هست، خدا پناهش باشد؛ در پاسخ به آن روی آنتن گفت: خانم حسینی خیلی سوالتان سوال بدی است، چون ما مسوولان بعد از ۳۰ سال کاری که لایق مردم باشد، انجام نداده‎ایم. درست است که هشت سال درگیر جنگ بودیم اما این بهانه و توجیه خوبی برای کم‌کاری‎ها و کم گذاشتن‏ها نیست.

از دید من صدا در رادیو خیلی اهمیت دارد و نمی‎توان نقش آن را در موفقیت یک گوینده منکر شد، چون مردم با صدای خوب ارتباط دلی قوی‎تری برقرار می‎کنند؛ البته در کنار آن، سطح سواد و اطلاعات گوینده نیز بسیار حائز اهمیت است و اگر این دو در کنار هم قرار بگیرند، شک نکنید آن گوینده فوق‎العاده ظاهر می‎شود.

فاکتورهای گویندگی ربطی به جنسیت ندارد و فکر می‎کنم هم برای گوینده خانم و هم آقا ،شاخص‎هایی چون سواد، صدا، اجرا و ادب حرفه‎ای لازم است و اگر گوینده‎ای یکی از این ویژگی‎ها را نداشته باشد، نمی‎تواند حرفی برای گفتن داشته باشد.

در کارم هیچ‎وقت الگوبرداری نکردم اما همیه عاشق اجرای گوینده نازنین شهرم نوشین بهزادی بودم و امروز جای خالی او در رادیو به‎شدت احساس می‎شود.

در این سال‎ها همه سعی خودم را کرده‌ام که از جنس مردم باشم و امیدوارم آنها هم از من و کارم راضی باشند و اگر جایی کم گذاشتم از آنها عذرخواهی می‎کنم.

کلام آخر این‌که یک هنرمند واقعی کسی است که برای دلش کار کند، به آن عشق بورزد. در حقیقت رنج همه سختی‏ها را به جانش بخرد. به کارش به‎عنوان منبع درآمد نگاه نکند و همه هم و غمش این نباشد که از قبل آن صاحب نان و روزی شود، چراکه ایمان دارم خدا خودش برای عاشقان صادقش کم نمی‎گذارد.

یادآوری می‎شود، رادیو رسانه‎ای است که در همه لحظات زندگی مونس مردم بوده و است و فضایی است که نه پیشرفت تکنولوژی و نه دغدغه‎های زندگی توانسته رد پایش را از خاطرات افراد بزداید، این بیانگر غنا و اصالت رسالت این رسانه است، امید که رادیو همچنان صدای مردم و منعکس‎کننده مشکلاتی باشد که در پیدا و پنهان این جامعه ریشه دوانیده است و گویندگان به بهترین نحو نگاه مسوولان را به سوی این مشکلات معطوف کنند تا در سایه این رسالت با هم‎نوعان خود همراه و همدل باشند.