بامداد جنوب - علی تنگستانی:

با به پایان رسیدن سومین دوره از بازی‌‌های پاراآسیایی جاکارتا، ایران با ۵۱ مدال طلا، ۴۲ نقره و ۴۳ برنز در رده سوم جدول مدالی قرار گرفت. ایران در این دوره از بازی‌ها فراتر از پیش‌بینی‌ها عمل کرد و نه تنها یک پله صعود داشت که حتی برای رده دومی نیز با کره جنوبی رقابت کرد اما در نهایت تنها با ۲ مدال طلا کمتر از کره جنوبی در رده سوم ایستاد. این بهترین جایگاه ایران در ادوار بازی‌‌های پاراآسیایی است.

به هر فردی که بخواهد تعریف دقیقی از اراده، پشتکار و اراده را بداند باید آدرس بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک را داد، جایی که عده‌ای ورزشکار جانباز و معلول از ایران و جهان دور هم جمع می‌شوند و فارغ از نقصی که در یکی از اعضای بدنشان دارند، به رقابت می‌پردازند. کاروان ایران در سومین دوره بازی‌های پاراآسیایی در جاکارتا کاری کرد کارستان؛ شاهکار بزرگ در اندونزی. کاری که خیلی از افرادی که معلولیت یا نقض عضوی ندارند، نمی‌توانند انجام دهند. کسب رتبه سومی و رقابت شانه‌به‌شانه با کره‌جنوبی برای کسب عنوان دومی. از همان روز اول که شاهین ایزدیار اولین مدال طلا را در رشته شنا کسب کرد و وعده کسب ۶ مدال طلا تا پایان رقابت‌ها را داد یا رشته‌های تیمی که روز به روز علاقه‌مندان به ورزش را پرامیدتر کردند، تا روز گذشته که تیم ملی بسکتبال با ویلچر با سختکوشی به مدال طلا دست پیدا کرد، شاهد درخشش ورزشکارانی بودند که با وجود برخی کمبودها توانستند در دل مردم جای بگیرند. با وجود حذف مسابقات فوتبال ۷ نفره و ۵ نفره در این دوره، باز هم رشته‌های تیمی همچون والیبال نشسته، بسکتبال با ویلچر و گلبال با کسب مدال طلا خوش درخشیدند.

در رشته‌های انفرادی هم که کاروان ایران پر بود از ستاره؛ از شاهین ایزدیار بگیر که با کسب ۶ مدال طلا در رشته شنا به تنهایی بیش از ۱۰ درصد مدال‌های کاروان ایران را به دست آورد تا ساره جوانمردی که به‌عنوان پرچمدار ۲ مدال طلا کسب کرد و همچنین سیامند رحمان که همیشه علاوه بر کسب مدال طلا در وزنه‌برداری به رکورد خودش هم حمله کرد و موفق هم بود. در این ۸ روز دائما اخبار کسب افتخارات ورزشکاران ایرانی در بازی‌های پاراآسیایی را مخابره می‌کردیم و در نهایت امروز با قهرمانی تیم ملی بسکتبال با ویلچر کار کاروان ایران در این رقابت‌ها در سال ۲۰۱۸ در شرایطی به پایان رسید که ۵۱ مدال طلا، ۴۲ نقره، ۴۳ برنز و در مجموع ۱۳۶ مدال جلوی نام ایران در جدول مدال‌ها ثبت شده است. این نتیجه جایگاه سومی ایران را برای اولین‌بار در بازی‌های پاراآسیایی تثبیت کرد؛ اگرچه ایران با کره جنوبی که فقط ۲ مدال طلا بیشتر کسب کرده و در رده دوم قرار گرفته، فاصله زیادی نداشت.

بهتر است عملکرد کاروان ایران را با خودش یعنی در دوره قبل مقایسه کنیم. در سال ۲۰۱۴ مشابه دوره اول این بازی‌ها در سال ۲۰۱۰ ایران به مقام چهارمی رسید. کاروان ایران در اینچئون ۳۷ طلا، ۵۲ نقره و ۳۱ برنز کسب کرد تا با مجموع ۱۲۰ مدال در رده چهارم قرار بگیرد. در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ ایران به شکلی شگفت انگیزه در کسب مدال طلا موفق تر عمل کرد و به رکورد ۵۱ مدال طلا در جاکارتا رسید و در مجموع ۱۶ مدال بیش از دوره قبلی ثبت کرد و با فاصله زیادی بالاتر از ژاپن و در رده سوم قرار گرفت. نکته جالب این‌که دیروز ایران در شرایطی که لحظه به لحظه به تعداد مدال‌های طلای خود اضافه می‌کرد، برای ساعاتی حتی رده دوم را هم فتح کرد، اما در نهایت این کره جنوبی بود که مثل دوره قبل در جایگاه دوم قرار گرفت.

در ادامه درباره ورزشکاری حرف می‌زنیم که حالا دیگر مایکل فلپس آسیاست. شاهین ایزدیار بعد از کسب شش مدال طلا و یک مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی 2018 به چهره‌ای شناخته شده تبدیل شده که ورزش ایران را به قاره کهن معرفی می‌کند. شاهین ایزدیار از روز نخست مسابقات شنا مدال‌آوری خود را شروع کرد و روزها درخشید. در هر ماده‌ای که به آب می‌زد نفر اول می‌شد و با این‌که از روز سوم مسابقات سرماخورد باز هم به درخشش خود ادامه داد. آنقدر خوب توانایی‌اش را به رخ حریفان ‌کشید که باعث شد همه برای دیدن هنرنمایی او در آب به سالن بیایند. سالن مسابقات استخر ورزشگاه گلورا بانگ کارنو مملو از جمعیت بود و میزبان به‌خوبی از قهرمان ایرانی مسابقات استفاده تبلیغاتی کرد تا مردم را به سالن بکشاند. قهرمان شنای ایران که حالا عکس‌هایش در فضای مجازی با نام مایکل فلپس آسیا دست به دست می‌شود یک تنه کاری می‌کرد که تیم اجرائی بازی‌های پاراآسیایی نمی‌توانستند انجام بدهند.

شاهین ایزدیار با کسب ششمین طلای خود به‌عنوان پرافتخارترین ورزشکار بازی‌های پاراآسیایی 2018 نام گرفت. او در هفت ماده مسابقه داد و در هر ماده پرچم ایران را به اهتزاز درآورد و شش‌بار هم سرود ملی ایران را در سالن مسابقات طنین‌انداز کرد. او در حالی به این افتخار رسید که سه شناگر چینی سایه به سایه‌اش حرکت می‌کردند و می‌خواستند این عنوان را برای خود کنند اما موفق نبودند و هر کدام با پنج مدال طلا به کارشان در پاراآسیایی جاکارتا پایان دادند.

شاهین آب‌ها حالا رقابت‌های جهانی را پیش‌رو دارد و می‌خواهد قدرتش را در عرصه جهانی به نمایش بگذارد اما همه از امروز منتظر پارالمپیک 2020 هستند. حتی بعد از پایان مسابقات نیز مسوولان حاضر در سالن وقتی به شاهین ایزدیار تبریک می‌گفتند تاکید داشتند که در انتظار موفقیت‌هایش در رقابت‌های جهانی و پارالمپیک هستند. خود او نیز منتظر و البته امیدوار است. با اعتماد به نفسی بالا از ادامه تلاشش برای بهتر کردن رکوردهای شخصی صحبت می‌کند و حالا به‌عنوان پرافتخارترین ورزشکار در سومین دوره بازی‌های پاراآسیایی می‌خواهد این مسیر را با قدرت ادامه بدهد.

خیلی از انسان‌های سالم به محض کوچک‌ترین زخم یا خراش یا درد از زندگی ناامید می‌شوند و به زمین و زمان بدوبیراه می‌گویند اما ورزشکارانی که در بازی‌های پاراآسیایی یا پارالمپیک با تمام محدودیت‌ها حاضر می‌شوند اراده و پشتکار را معنی می‌کنند. آن بسکتبالیستی که پس از برخورد با ویلچرش به زمین می‌خورد نهایت اراده و انگیزه است؛ نه او که تک‌تک این ورزشکاران که با افتخار برای ایران تلاش کردند. اما اینجا بار دیگر باید گفت که «معلولیت، محدودیت نیست». این جمله کلیشه‌ای را باید بارها نوشت، باید بارها آن را خواند و باید بارها و بارها تکرارش کرد. تک‌تک این افراد که با سخت‌ترین شرایط و کمترین امکانات، زندگی ورزشی و شهری خود را می‌گذارند، برای ما الگو هستند؛ بی‌شک. آنها نه توقعی دارند و نه مثل خیلی از ورزشکاران سالم که مشهور هم هستند، بی‌جهت گلایه‌ می‌کنند؛ غُرِ بی‌جهت هم نمی‌زنند. نه بر سر مردم منت می‌گذارند و نه برای آنها کلاس؛ آنها خودِ خودشان هستند؛ بی‌ریا، بی‌تزویر.

جز خسته ‌نباشید و دست ‌مریزاد به ورزشکاران، مربیان و روسا و مسوولان کمیته پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولان چیز دیگری نمی‌توان گفت. باید قدر این ورزشکاران را دانست و به آنها بها داد. باید به موقع به وعده‌ها عمل کرد و پاداش‌هایشان را داد. باید قدر آنها را دانست.

آنقدر از ضرورت حمایت از ورزشکاران و نخبه‌های ورزشی گفته و نوشته شده که تکرار مکررات است اما شاید لازم باشد دوباره به این موضوع اشاره شود. قطعا همه ورزشکاران ایرانی حاضر در بازی‌های پاراآسیایی اندونزی قهرمانانی تکرار نشدنی هستند که تمام سختی‌ها را به جان خریده‌اند تا پرچم سه رنگ ایران به اهتزاز دربیاید. همه آنها وقتی مدالشان را می‌گرفتند با عشق به بالا رفتن پرچم نگاه کردند و با انگیزه و امید از ادامه تلاش‌هایشان برای موفقیت هرچه بیشتر کشور گفتند. هم این ستاره‌ها و هم نخبه‌های ورزشی دیگر کشور که شاید کشف نشده یا فاصله‌ای ناچیز از حضور در جاکارتا بازمانده‌اند نیازمند حمایت بیشتر و بیشتر هستند تا بتوانند شایستگی‌های خود را ثابت کنند.

قطعا ایران استعدادهای بسیار زیادی دارد که با کمی حمایت بتوانند برای کشور افتخارآفرینی کنند. مثل شاهین ایزدیار که با نیم‌جین مدال طلا کارش در این رویداد بزرگ و سنگین را تمام کرد و حالا با سری بالا گرفته و قلبی مملو از غرور به کشور بازخواهد گشت، قهرمانی که بعد از شش قهرمانی خوشحال بود که توانسته مردم ایران را در این روزهای سخت برای لحظاتی خوشحال کند.