بامداد جنوب: 

گاهی اوقات مسوولان دوست دارند تغییرات ایجاد کنند، شاید مهم نباشد به چه دلیل اما با اجرای تغییرات احتمالا می‌خواهند توانایی و قدرت خود را به رخ بکشند، شاید از همین‌رو طرح ممنوعیت کار اقماری برای پیمانکاری‌ها و قراردادی‌های پارس جنوبی به اجرا گذاشته شد، این خبری بود که اواخر شهریورماه در رسانه‌ها منتشر شد که با نگرانی و اعتراض کارکنان پیمانکاری در پارس جنوبی همراه بود، در این گزارش می‌خواهیم جزئیات و مشکلات این تصمیم را بررسی کنیم.

در این خبر آمده بود که کارکنان پیمانکاری پارس جنوبی که در فازهای مختلف در عسلویه و کنگان مشغول به کار هستند، از ابلاغ کار اقماری ممنوع هستند.

به گفته‌ این کارکنان، به کارگران پیمانکاری و قراردادی شاغل در پارس جنوبی، از جانب شرکت‌های کارفرما گفته شده که باید در عسلویه ساکن شوند و دیگر نمی‌توانند از سیستم 23 روز کار- 7 روز تعطیلات یا مشابه آن استفاده کنند.

در ادامه تلاش برای ارتقای بهره‌وری، دلیل اصلی این تصمیم عنوان شده اما این کارکنان می‌گویند: این تصمیم برای ما دشواری‌هایی به همراه دارد و به‌راحتی نمی‌توانیم محل زندگی‌مان را به عسلویه و کنگان منتقل کنیم. در بهمن ماه سال گذشته، کار اقماری در صنعت نفت به جز برای کارکنان سکوها و جزایر ممنوع شد؛ به‌نظر می‌رسد این ممنوعیت قرار است برای پیمانکاری‌ها و کارکنان قراردادی نیز تسری پیدا کند.

طرح خروج کارکنان صنعت نفت از طرح اقماری و اسکان اجباری به همراه خانواده‌هایشان در شهرهای عسلویه، کنگان، دیر و جم، دو بار تمدید شده بود و حالا در آستانه اجرائی‌شدن آن، در رگبار انتقاد‌ها از سوی کارکنان مخالف قرار گرفته است.

کارکنان اقماری شاغل در عسلویه می‌گویند: اجرای این طرح، نه‌تنها به آنها و به خانواده‌هایشان آسیب می‌زند، بلکه زیرساختی برای تغییر شیوه کاری وجود ندارد و امکاناتی هم نیست. یکی دیگر از اعتراضات کارکنان این منطقه که مهم‌ترین آنها است مشکلات زیست‌محیطی و آب و هوایی است. همه می‌دانند که در منطقه پارس جنوبی هوای سالم برای زندگی وجود ندارد.

از اواخر سال گذشته که اجرای این طرح در قالب یک دستورالعمل مطرح شد، قیمت زمین‌ها و املاک آن اطراف به‌سرعت روند صعودی گرفت و حتی در برخی از این شهرها، قیمت‌ها با تهران و شیراز به‌عنوان کلانشهرهای کشور برابری می‌کند.

مخالفان می‌گویند سوداگران پشت این طرح هستند تا زمین بخرند و‌ گران بفروشند؛ ادعایی که البته وزارت نفت تائید نمی‌کند و مشاور اجتماعی وزیر نفت هم در مقابل آن سکوت می‌کند. حتی مخالفان معتقدند که وزارت نفت برای کاهش هزینه‌های خود دست به انجام این عمل زده که به گفته طالبان، «طرحی تاریخی» است. با وجود این، مخالفت‌های گسترده، موافقان طرح که عمدتا از مدیران نفتی محسوب می‌شوند، بر این باورند که بر مبنای تحقیقات صورت‌ گرفته، ضرورت دارد که کارکنان نفت در کنار مردم بومی و خارج از شهرک‌ها سکونت پیدا کنند تا هم ارتباط محلی تقویت شود و هم بنیان خانواده‌ها که به‌واسطه اجرای طرح اقماری (۱۴روز کار عملیاتی/ ۱۴روز استراحت) آسیب دیده بود، ترمیم شود.

بنا بر ممنوعیت کار اقماری در صنعت نفت، بیش از سه هزار نفر به همراه خانواده‌هایشان باید در شهرهای اطراف اسکان بیابند. با در نظر گرفتن میانگین 2/3 نفری خانوار در ایران، تعدادی فراتر از ۱۲ هزار نفر باید به شهرهای کوچکی بروند که هنوز امکانات لازم زیربنایی هم ندارد؛ شرایطی که البته مشاور وزیر نفت هم اذعان می‌کند که روی تهدید خود را نشان داده است اما باید آن را به فرصت تبدیل کرد!

گفته می‌شود که وزارت نفت قصد دارد به‌نوعی با جذاب کردن حقوق و دستمزدها برای کارکنانی که در مناطق محل خدمت اسکان می‌یابند به‌نوعی در هزینه‌های تردد، اقامت، پذیرایی و سایر هزینه‌های طرح اقماری صرفه‌جویی داشته باشد و عملا با این طرح هم وضعیت حقوق کارکنان سر و سامانی می‌یابد و هم در هزینه‌های دولتی صرفه‌جویی قابل قبولی اتفاق می‌افتد.

از عوارضی که برای اجرای این طرح اجباری می‌توان برشمرد چنین است که: «کمترین عارضه این فشار عدم تمکین خانواده‌ها به اسکان در منطقه و شروع اختلافات خانوادگی است که نمی‌تواند تاثیرات خوبی داشته باشد. بدتر از آن با تشدید اجبار ایجاد خانه‌های مجردی را که از هم‌اکنون زمزمه آن در بین کارکنان در حال شکل‌گیری است، حتما به وجود می‌‌آورد، خانه‌های مجردی که تعدادشان در شهرهای نام‌برده شده کم نیست. همچنین کارشناسان در این رابطه می‌گویند با این کار آرامش نسبی شهرهای همجوار و فضای آبرومند مردمان خوب و متدین این مناطق را با دغدغه رو‌به‌رو خواهد کرد.