بامداد جنوی - الهام بهروزی:
کودکان کار، بدسرپرست و بیسرپرست بخشی از جامعه امروز هستند که بارها در سطح شهر با آنها روبهرو شدهایم. عموما یا با آن نگاهی ترحمآمیز از کنار آنها عبور کردهایم یا با گفتن جملهای یا انجام حرکتی دل کوچکشان را شکستهایم!!! این در حالی است که آنها کوچکترین گناهی ندارند و شاید تنها جرمشان این است که مانند ما از یک زندگی معمولی برخوردار نیستند و تحت تاثیر جبر روزگار ناچارند در کودکی بزرگ شوند و کار کنند تا بتوانند صورت خود را با سیلی سرخ نگه دارند... اما عکسالعمل ما در مقابل این کودکان چه بوده است؟!! یک بار شده به شرایط آنها فکر کنیم؟! اینکه چرا این کودک نمیتواند مانند سایر کودکان از یک زندگی آرام و بیدغدغه برخوردار باشند؟!
بدون شک خیلی کم به آنها و شرایطشان اندیشیدهایم!!! اگر غیر از این بود که الان با این حجم کودک کار در سطح جامعه روبهرو نبودیم.
همیشه یکی از تلخیهایی که در خیابان مشاهده میکنم، برخورد بدی است که برخی از شهروندان با این کودکان دارند، غافل از اینکه این تشرها، تندیها، توهینها شخصیت آنها را در هم میشکند و عزت نفس را در وجودشان سرکوب میکند. پسندیده این است که اگر نمیخواهید از آنها چیزی بخرید، یا اجازه ندهید شیشه ماشینتان را دستمال بکشند یا اسپند برایتان دود کنند، با لبخندی مهرآمیز انسانیت را یادآوری کنید و به آنها نشان دهید که وجود ارزشمندی دارند. آنها بیش از هر چیزی نیاز به خوباوری دارند؛ آنها همان بزرگمردان و بزرگزنانی هستند که در کودکی طعم بزرگسالی را میچشند و با زندگی و مصائبش خیلی زودتر از زود دست به گریبان شدهاند. بپذیریم که همه ما در مقابل آینده آنها مسوولیت داریم، چراکه نوع رفتار ما در ضمیر آنها حک میشود، بنابراین تلاش کنیم که روح زندگی و عزتمندی را از همان کودکی در آنها بالنده سازیم و به جای اخم و گریختن از آنها کمی بایستیم و با آنها همکلام شویم، یادآوری کنیم که آنها را دوست داریم و سرنوشتشان برایمان مهم است، چراکه خواه ناخواه در آینده این سرزمین نقشآفرین خواهند بود. از اینرو، هیچگاه جمعآوری هر از چند گاه آنها را از سر چهارراهها یا معابر عمومی برای برقراری نظم اجتماعی راهگشا ندانستهام؛ زیرا بر این باور هستم که این کودکان چارهای جز کار کردن ندارند پس میطلبد که در زمینه آموزش و مهارتآموزی آنها ورود کنیم.
یکی از زمینههایی که میتواند آنها را به فردی مفید و ارزشمند بدل کند، هنر است. هم دردهایشان را تسکین میدهد هم چیزی به آنها میدهد که از قبل آن میتوانند به فردی موثر بدل شوند و بهجای دیدن اخم یا ترحم مردم با تحسین آن مواجه شوند. در این زمینه حسین بهروزینیا، یکی از موسیقدانان مطرح ایران بهتازگی گام استواری برداشته است. وی در نخستین اجرای رسمی گروه موسیقی «بربطیان» که در تالار وحدت برگزار شد، پذیرای تعدادی از کودکان کار بود. این اتفاق خجستهای است که از سوی بهروزینیا صورت گرفته و با این اقدام خود به جامعه یادآوری کرد که کودکان کار سهمشان از زندگی با ما به یک اندازه است.
به گزارش ایسنا، یک مددکار و سرپرست گروه موسیقی «آواز ارغوان» که مجموعهای متشکل از کودکان کار است، پیش از آغاز بخش اصلی این کنسرت گفت: کودکان کار افراد بدسرپرستی هستند که ما بعد از مدتی تصمیم گرفتیم تا ضمن شناسایی توانایی تعدادی از آنها در حوزه موسیقی، گروهی را تشکیل داده و آنها را برای اجرای برنامه آماده کنیم. از این رو گروه «آواز ارغوان» هشت سال پیش فعالیت خود را آغاز کرد و ما در این مدت توانستیم این موضوع را اثبات کنیم که اگر فقط زمان کوتاهی را به این موضوعات اختصاص دهیم خیلی چیزها تغییر میکند و همین کودکان کار تبدیل به هنرمندانی میشوند که میتوانند معرف خوبی برای موسیقی باشند. ما میدانیم تنها تفاوت ما با آنها در این است که این عزیزان ناخواسته بد سرپرست شدند اما من و شما در کنار یک خانواده خوب در یک شرایط بهتر قرار گرفتیم.
کمیل هدایتزاده در ادامه با بیان اینکه خواهش من از همه مردم شریف ایران این است که اگر این کودکان در کوچه و خیابان به سمت شما آمدند، نه به آنها پول بدهید و نه جنسی را از آنها خریداری کنید، افزود: من فقط میخواهم اگر برایتان امکان داشت فقط چند دقیقه با آنها همکلام شوید و خود را چند لحظه جای آنها بگذارید. خوشبختانه در کشور ما کمپینهای زیادی در حمایت از محیط زیست و حیوانات وجود دارد اما من اکنون فکر میکنم احساس نوعدوستی در بین افراد جامعه آنقدر کمرنگ شده که میتوانیم قبل از هر چیزی به فکر انسان دوستی و تشکیل کمپینهایی با این موضوعات باشیم. من باز هم از شما عزیزان خواهش میکنم، اگر توانستید لحظاتی با این کودکان همکلام شوید و به آنها محبت کنید که این بچهها محبت و مهربانی را درک کنند.
سرپرست گروه موسیقی «آواز ارغوان» در بخش پایانی صحبتهای خود بیان کرد: من از حسین بهروزینیا بسیار ممنونم که شرایطی را فراهم کرد تا تعدادی از بچههای کار امشب در این کنسرت حضور داشته باشند و بدانند چه سازی را دوست دارند تا با این علاقه کار خود را در موسیقی آغاز کنند. من فکر میکنم این بهترین چالشی است که هنرمندان میتوانند در اجراهای زنده خود داشته باشند و از کودکان کار در کنسرتهای خود دعوت کنند. من میدانم که با حضور این کودکان عزیز شب زیباتری برای هنرمندان و مخاطبان کنسرت ها رقم خواهد خورد.
سهیل محمودی، شاعر و ترانهسرا نیز در این برنامه گفت: بیایید نگذاریم اقتصاد برای موسیقی اصیل ایرانی تعیین تکلیف کند، بیایید نگذاریم ارتباطهای موقعیت طلبانه برای هنر ما تعیین تکلیف کند. بیایید قدر گروههایی چون «بربطیان» و «آواز ارغوان» را بدانیم و فضایی را برای آنها فراهم کنیم که بتوانند به فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی خود بپردازند.
برنامه این کنسرت اجرای آثاری از حسین بهروزینیا بود که در بخشهای مختلف پیش روی مخاطبان قرار گرفت. در بخش اول کنسرت که به اجرای آثاری در دستگاه نوا اختصاص داشت، قطعاتی از آلبوم «از سنگ تا الماس» به آهنگسازی حسین بهروزینیا اجرا شد. در بخش دوم نیز که به اجرای آثاری در مایه اصفهان تعلق داشت، قطعات «سکوت»، «آفتاب نیمه شب» و سه قطعه محلی کردی با نامهای «کولان»، «امان امان» و «گل نیشان» پیش روی مخاطبان قرار گرفت. حسین علیزاده، یدالله کابلی، علی بوستان، مهدیه محمدخانی و تعدادی دیگر از هنرمندان مهمانان ویژه اولین کنسرت رسمی گروه موسیقی «بربطیان» را تشکیل میدادند.