بامداد جنوب - علی تنگستانی:
دوشنبه‌شب این هفته همه ما از برد مقتدرانه ایران مقابل یمن خوشحال بودیم. در جامی که مدعیانش تا امروز ضعیف کار کردهاند زدن پنج گل به یمن یعنی شروعی کوبنده. یعنی کاشتن بذر اُمید در دل هواداران که تیم ملی ما هم می‌تواند بعد از 40 سال قهرمان جام ملت‌ها شود.
تیم ملی فوتبال ایران گام اول را در جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ محکم برداشت و موفق شد با پنج گل یمن را شکست دهد. ایرانی‌ها در این بازی، نمایش تقریبا بی‌نقصی دداشتند اما با وجود این در برخی از صحنه‌ها بازیکنان ما اشتباه‌های عجیبی کردند که می‌توانست در نتیجه بازی تاثیر داشته باشد. در گزارش امروز نگاهی تحلیلی به اولین برد ایران در جام ملت‌های آسیا داریم تا نقاط قوت و ضعف تیم ملی را پیدا کنیم. در ابتدا به برخی از نکات مهم این بازی می‌پردازیم.
1- جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ تا الان منحصر به‌فرد بوده است. تیم‌هایی که انتظار داشتیم برنده زمین باشند، باخته‌اند یا مساوی کردهاند یا به‌سختی از تیم مقابل عبور کردهاند، به همین خاطر بسیاری فکر می‌کردند برای تیم ملی فوتبال ایران هم چنین اتفاقی رخ دهد ولی نمایش قدرتمندانه ملی‌پوشان ایرانی باعث شد تمام شک و شبه‌ها کنار رود. شاید نقطه عطف این بازی، گل زود هنگام مهدی طارمی بود که باعث شد موتور تیم ملی روشن شود و چهار گل دیگر از این تیم باعث شد که برد پر گلی در جام ملت‌های آسیا به ثبت برسد.
2- اما در حالی که تمام نگاه‌ها در تیم ملی فوتبال ایران به مهدی طارمی و سردار آزمون است، اشکان دژاگه را باید قهرمان پنهان ایران بدانیم. او به‌خوبی بازی را کنترل کرد و در خط هافبک عملکرد خوبی داشت و توانست یک نمایش خوب از خود نشان دهد. او بار دیگر نشان داد که چرا کی‌روش او را به‌عنوان کاپیتان تیم ملی انتخاب کرده است. بازیکنی که علاوه بر بار فنی بالا، یکی از حرفه‌ای‌ترین بازیکنان تیم ملی ایران شناخته می‌شود. دژاگه در بازی‌های بعدی خیلی می‌تواند به تیم ملی ایران کمک کند.
3- یکی دیگر از نکات جالب این بازی، تعویض به موقع حسینی و آوردن پژمان منتظری به‌جای او به میدان بود. تعویضی خط دفاع تیم ملی را سر و سامان داد. حسینی یکی از بازیکنان خوب ایران در طول بازی‌های تیم ملی بود ولی مشخص نبود چرا در این بازی عملکرد خوبی نداشت. در ادامه بیشتر در مورد این تعویض می‌خوانید.
4- یک دست بودن و همدلی تیم و این‌که واقعا برای مربی‌شان می‌جنگند یکی از بهترین ویژگی‌های تیم ملی است. بازیکنان با این‌که در تیم ملی حضور دارند و برای ایران تلاش می‌کنند، به ظاهر تحت تاثیر کاریزمای کی‌روش هستند که به‌عنوان یک مربی معروف در تیم ملی حضور دارد. کی‌روش با هر روشی بازیکنان را در تیم جمع کرده و انگیزه خوبی برای ملی‌پوشان ایجاد کرده است. این انگیزه و جنگندگی بزرگ‌ترین حسن تیم ملی است اما اشکالاتی هم وجود دارد. یکی از اشکالات این است که در حالت حمله، وقتی می‌خواهند از حمله به دفاع برگردند، کند عمل می‌کنند و انتقال از حالت حمله به دفاع پایین است. دلیلش هم این است که کم این کار را کردند و تیم‌ملی برای ضدحمله زدن ساخته شده است. این کندی باعث شده که چهار دفاع وسط ما باز بازی می‌کنند. امیدواریم کی‌روش این مشکل را در ادامه جام حل کند.
اما یکی دیگر از مسائلی که به آن می‌پردازیم، عصابیت بی‌مورد بازیکنان تیم ملی و بازی خطرناک آنها بود که می‌توانست عواقب سنگینی برای آنها داشته باشد. اخطار گرفتن در یک بازی آسان که حریف قرار نیست برتری شما را تهدید کند اقدامی از سر بی‌مسوولیتی یا فقدان تمرکز در جریان بازی است. دلیلش هر چه باشد ناامیدکننده است. ما برای کارهای بزرگ به امارات آمده‌ایم و انجام کارهای بزرگ، تیمی مسوولیت‌پذیر و متمرکز می‌خواهد. رامین رضاییان تنها اخطاری ایران در بازی پنج گله برابر یمن بود. رامین در نیمه نخست اخطاری بی‌دلیل دریافت کرد اما جریان بازی به‌گونه‌ای نبود که کارت زرد او خطر تبدیل به کارت قرمز را داشته باشد. ایران تیمی دائما در حال حمله بود اما سوال این است که آیا اخطار رامین رضاییان در آینده به ضرر او و تیم ملی تمام می‌شود؟
علاوه بر رامین رضاییان، ایران می‌توانست چند اخطاری دیگر هم داشته باشد. بازی خشن مجید حسینی و برخوردهای بی‌ملاحظه اشکان دژاگه این هراس را در دل همه ایجاد کرد که آمار اخطارهای ایران افزایش می‌یابد. شیطنت مدافع یمن در نیمه نخست نیز نزدیک بود یک اخطار مفت را نصیب سردار آزمونی کند که کاملا استعداد قرار گرفتن در دام مدافعان پرحاشیه تیم‌های عربی را دارد. بازی‌های دشوار و پرچالش ما در راه است و فعلا در حال انجام بازی‌های تدارکاتی برای رویارویی با غول‌های مراحل پایانی هستیم. در این شرایط گرفتن اخطار بی‌مورد تنها عامل برای لرزیدن دست و دل ما در بازی‌های بعدی است که مبادا فلان مهره ما یک بازی مهم و کلیدی را از دست بدهد. گرچه روی نیمکت مهره‌های با کیفیتی داریم اما ساختار تیم با خروج یک بازیکن اصلی دچار تزلزل می‌شود. اوضاع گاهی نابسامان می‌شود و در آن لحظات، تمرکز و غرق نشدن در جریان بازی نجات‌دهنده تیم ملی خواهد بود.
اما یکی از نکاتی که در گزارش به آن اشاره کردیم فضای میان مدافعان تیم ملی است. در دقایق ابتدایی بازی، خط دفاعی تیم ثبات کافی را نداشت و در برخی از صحنه‌های بازیکنان کناری یا مهاجمان تیم یمن به‌راحتی در یک سوم زمین ایران صاحب توپ می‌شدند و یکی دو موقعیت خطرناک هم روی دروازه تیم ملی ایجاد کردند که با خوشانسی هیچ کدام از توپ‌ها در چارچوب نبود اما این پایان ماجرا نیست. در تیم کی‌روش یک اشتباه بد می‌تواند عواقب بدتری در پی داشته باشد؛ این را شاید الان سیدمجید حسینی که در نیمه اول بازی با یمن چند اشتباه داشت و بین دو نیمه تعویض شد بهتر حس می‌کند. سیدمجید حسینی را با بازی‌های خوبش در جام جهانی می‌شناسیم.
بازیکنی که در مقابل اسپانیا و پرتغال عملکرد فوق‌العاده داشت ولی او در بازی با یمن اعتماد به‌نفس کافی نداشت و اشتباهات خطرناکی انجام داد. روی یکی از این اشتباهات نزدیک بود دروازه ما باز شود که بازیکن یمن با بی‌دقتی توپ را به بیرون زد. وی در دو صحنه تکل بدی روی پای بازیکنان یمن رفت که داور با ملایمت از کنار آنها رد شد اما از چشم کی‌روش دور نماند. حسینی در طول نیمه اول به هیچ عنوان نتوانست اعتماد به‌نفس از دست رفته را برگرداند و همین مساله باعث شد کی‌روش پژمان منتظری با تجربه را جایگزین او کرد. با آمدن پژمان، خط دفاعی ایران مثل گذشته مستحکم شد و یمن دیگر نتوانست نفوذی داشته باشد. ولی با وجود این، تیم‌های مانند عراق می‌توانند با استفاده از نقطه ضعف‌های تیم ایران، استفاده‌های کوچکی کنند.
حالا اما مساله اصلی تغییری است که در خط دفاع ایجاد شده. کی‌روش آخرین‌بار که اینقدر از یک بازیکن ناراحت شد در دیدار با سوریه در مقدماتی جام جهانی بود که از عملکرد انصاری عصبانی بود و از آن زمان خیلی کم دعوتش کرد و آرام آرام از فهرست بازیکنانش خط خورد. حالا اما درباره مجید حسینی بعید است اینقدر سختگیرانه رفتار کند اما احتمال این‌که در بازی با ویتنام هم از حسینی بازی نگیرد، کم نیست. در این خصوص یک احتمال دیگر هم مطرح شده این‌که سرمربی تیم ملی هدفش از تعویض حسینی بازی دادن به منتظری و در شرایط مسابقه قرار گرفتن این مدافع با تجربه برای بازی‌های حساس آینده بوده است. اگرچه این موضوع کمی بعید به‌نظر می رسد اما هرچه هست احتمال این‌که تغییراتی در ترکیب خط دفاعی تیم ملی در بازی‌های آینده ایجاد شود زیاد است.
از سوی دیگر احتمالا در تمرینات تیم ملی طی روزهای آینده تصمیم کی‌روش درباره زوج دفاع وسط مشخص خواهد شد. این‌که آیا در بازی با ویتنام هم حسینی به‌صورت فیکس به میدان می‌رود یا این‌که جایش را به پژمان منتظری می‌دهد. اتفاقی که اگرچه تجربه خط دفاعی را بالا می‌برد اما می‌تواند نیروی جوانی حسینی را بگیرد. آیا کی‌روش از اشتباهات مدافع ترابزون اسپور گذر می‌کند؟
و در پایان گزارش به بحث هجومی تیم ملی می‌پردازیم. بر خلاف جام جهانی گذشته، بازیکنان هجومی تیم ملی ایران در خط حمله با آزادی عمل بیشتری بازی می‌کنند و موقعیت‌های گلزنی بیشتری ایجاد می‌کنند. به هر حال میدان جام جهانی با جام ملت‌های آسیا تفاوت زیادی دارد و این مساله تقریبا در تمام تیم‌هایی که جام جهانی بوده‌اند، دیده‌ایم. با حضور بازیکنانی مانند طارمی، آزمون، ترابی، امیری، دژاگه و سامان قدوس هر تیمی بای از ایران بترسد، چراکه این بازیکنان مجموعه‌ای کاملی از یک خط هجومی کامل است که همه چیز را دارد ( از سرزنی تا شوتزنی دقیق) اما در این میان نقش مدافعان کناری ما در طراحی حملات مهم است. بار دیگر به گل سوم تیم ملی نگاهی بیندازید. سانتر دقیق رامین رضاییان دقیقا در جایی فرود آمد که باید فرود می‌آمد. ایران از گذشته تاکنون در پست مدافعان کناری بازیکنان داشته که از نظر سانترزنی کیفیت خوبی داشته‌‌اند. به هر حال علاوه بر این‌که می‌توانیم روی کارهای زمین به گل برسیم، در کارهای هوایی هم برنامه‌های متفاوت و متنوعی برای گلزنی داریم.
برنامه دیگر فاز هجومی تیم ملی استفاده از توپ‌های ریباند است. مساله‌ای که به‌خوبی در بازی با یمن رعایت شد و ما با استفاده از این تاکتیک به دو گل رسیدیم. کی‌روش روی این تاکتیک حساب ویژه‌ای باز کرده است و با توجه به این دروازه‌بانان تیم‌های ویتنام و عراق کیفیت بالایی ندارد، باز هم می‌توانیم از این تاکتیک برای گلزنی استفاده کنیم.
