درگذشت سیامند رحمان، قویترین وزنهبردار جهان آنقدر شوکهکننده
بود که نه تنها باعث ناراحتی ورزشکاران و اهالی ورزش کشور شد، حتی برای مردم
کشورمان نیز که به مدالهای طلایی او عادت کرده بودند، غیرباور و شوکهکننده بود.
ورزشکاری که در چند سال اخیر، بیشترین افتخارآفرینی را برای
در این روزها که ویروس کرونا حسابی بر جامعه ورزش تاثیر گذاشته
است، اتفاق تلخ روز گذشته نه تنها جامعه ورزش بلکه کل کشور را متاثر کرد، اتفاقی
که در غیرهمنتظرهترین روزهای سال رخ داد و جامعه ورزش کشور را داغدار کرد. سیامند
رحمان که همواره با رکوردهای فوقالعاده خود در دسته فوق سنگین وزنهبرداری معلولان
جهان و المپیک، نامش بر سر زبانها بود، در اتفاقی تلخ و بهصورت ناگهانی بهخاطر
ایست قلبی دار فانی را وداع گفت. رئیس اداره ورزش و جوانان اشنویه با تائید این خبر
گفت: سیامند رحمان عصر امروز در منزل دچار ایست قلبی میشود که بلافاصله به بیمارستان
انتقال داده میشود اما متاسفانه تلاش پزشکان نتیجهبخش نبود و این قهرمان وزنهبرداری
ایران و جهان دار فانی را وداع گفت.
این پسر قدرتمند ارومیه که همواره لبخند بر لب داشت و بهخوش اخلاقی
در میان پارالمپیکیها مشهور بود، بارها رکورد جهان و پارالمپیک را با دستان
توانمند خود جابهجا کرد. اوج شاهکارهای او به پارالمپیک ریو برمیگردد که توانست بالاتر از 300
کیلوگرم وزنه را بالای سر ببرد و با رکورد افسانهای 310 کیلوگرم، یک وزنه جاودانه
را برای خود در تاریخ پارالمپیک ثبت کرد. سیامند رحمان که بارها در مصاحبههای خود از مشکلاتش برای جابهجایی و تمرین در محل زندگی خود گفته بود، این روزها
خود را آماده یک افتخارآفرینی دیگر در پارالمپیک توکیو میکرد تا شاید حتی رکورد
افسانهای 310 کیلوگرم را افزایش دهد، اما اجل به او مهلت نداد. بیشک، درگذشت قویترین مرد معلول جهان شوکی بزرگی نه تنها به ورزش ایران،
بلکه به ورزش جهان بهویژه در حوزه پارالمپیک خواهد بود. بهنظر میرسد در روزهایی
که کاروان پارالمپیکی ایران خود را برای حضور قدرتمند در توکیو آماده میکند، این
اتفاق شوکهکننده میتواند تاثیر بسزایی روی عملکرد تمام ورزشکاران ایران در این رقابتها
بگذارد.
نگاهی به بیوگرافی سیامند رحمان
سیامند رحمان متولد ۱۳۶۷،
اشنویه، آذربایجان غربی، وزنهبردار سنگین وزن است. سه خواهر و یک برادر دارد و
فرزند سوم است. معلولیت وی از قسمت پا و مادرزادی بوده
است در دوران کودکی بدون کمک حرکت میکرده است و مشکل خاصی نداشته است اما بهعلت
وزن بالا از چوب دستی استفاده میکرد. از
دوران دبیرستان به باشگاه بدنسازی میرفته
و علاقه به ورزش در وجودش بوده، همچنین استعدادی که در رشته ورزشی وزنهبرداری در خود دیده باعث گرایش او به این ورزش شده است.او گفته بود شنا و خیلی از ورزشهای
دیگر را هم انجام میداده اما فقط به وزنهبرداری علاقهمند
بوده است.
افتخاراتی که هرگز فراموش نخواهند شد
در عرصه ورزش، کمتر ورزشکاری مثل سیامند رحمان میتوان پیدا
کرد که در کارنامهاش 14 مسابقه بینالمللی و 12 آسیا موفق به کسب طلا و دوبار هم
موفق به کسب مدال نقره شده باشد. سیامند رحمان در سال 1387 برای نخستینبار
به اردوی وزنهبرداری معلولان ایران دعوت شد. در سال 2012
در مسابقات پارالمپیک لندن 2012 سیامند رحمان با غلبه بر وزنه 280 کیلوگرم توانست
رکورد وزنهبرداری پارالمپیک در وزن 100+ به میزان 15کیلوگرم و به 280 کیلوگرم ارتقا
دهد و رکورددار پارالمپیک شود. در المپیک 2016 لندن مطابق انتظار این ورزشکار توانست مدال طلا
مسابقات را کسب کند. او در بازیهای
پاراآسیایی 2018 جاکارتا در نخستین حرکت، وزنه 273 کیلوگرمی را مهار کرد. وی در
دومین حرکت نیز وزنه 293 کیلوگرمی را بهراحتی بالا برد تا علاوه بر قطعی شدن مدال
طلایش رکورد آسیا و بازیهای پاراآسیایی را که در اختیار خودش بود بشکند. سیامند
برای سومین حرکت وزنه 295 را انتخاب کرد که با مهار این وزنه بار دیگر رکورد آسیا
و بازیهای پاراآسیایی را ارتقا داد اما حالا که
منتظر یک شگفتی دیگر از این ورزشکار بودیم، او ما را تنها گذاشت تا حسرتهایمان
دوچندان شود.
این در حالی است که این قهرمان بلامنازع کشورمان حدود یک
سال پیش در مصابحهای تاکید کرد که «در تمریناتم توانستم رکورد
پارالمپیک ریو را ارتقا دهم چراکه تصمیم دارم باز هم در ۲۰۲۰ توکیو رکورد جهان را به نام ایران ثبت کنم». چه حیف که
این اتفاق به دست او دیگر رقم نخواهد خورد.
خندههایش هرگز فراموش نخواهد شد
و اما حرف آخر. سیامند
یکی از امیدهای اصلی ایران در پارالمپیک 2020 توکیو بود و چه حیف که او نتوانست در
این مسابقات شرکت کند. از دست رفتن یک مدال طلا در کارنامه ایران در پارالمپیک
2020 اصلا مهم نیست، مهم این است که دیگر نام سیامند را میان ورزشکاران نخواهیم
دید. اتفاقی که روز گذشته برای ورزش ایران رخ داد همانند اتفاقی بود که سالها پیش
با درگذشت تختی برای این ورزش کشورمان رخ داد. یک پهلوان دیگر هم از میان رفت و
مطمئنا خیلی از ما به این زودی ارزش کار این بزرگان ورزش را درک نخواهیم کرد. سیامند
پهلوانی بود که هدفش کسب مدال نبود، درست است که او بهدنبال رکوردشکنی در رشتهاش
بود ولی هدف اصلی او از این کار افتخارآفرینی برای کشورش و شاد کردن دل مردم بود
نه چیز دیگری. در این سالها دعای خیر این مردم
همیشه پشت او بوده است و به این راحتی از ذهن آنها پاک نخواهد شد. در این دنیا از
مسی و رونالدوهای احتمالی صحبت میکنند ولی سیامند رحمان کسی بود که کارهایی به
مراتب بزرگتر از این دو ابرستاره دنیای فوتبال انجام داد و بیشک نام او در ورزش
جهان مثل کوبی برایانت جاودانه خواهد شد. هنوز هم خندههایش قبل و بعد زدن وزنه در
مقابل چشمانم ظاهر میشود و پیش خودم میگویم که چه حیف که دیگر این خندهها را فقط
در آرشیو مسابقات میتوانیم ببنیم. در پایان باید
گفت، «سیامند، تو را هرگز فراموش نخواهیم کرد».