بانو بوشهری

شوآف، اصطلاحی است برگرفته از عبارت انگلیسیِ Show Off به معنای خودنمایی، قمپز در کردن، لاف زدن و خودنمایی است.

اگرچه زمانی به رُخ کشیدن محدود و محصور به شوهای لباس، زیورآلات و امثالهم بود که به‌منظور کسب‌وکار و تجارت‌های سودآور قلمداد می‌شد؛ اما امروزه هر کدام از کاربرانِ فضایِ لایتناهی مجازی برای شوآف کردن یک رسانه‌اند.

به نمایش گذاشتنِ تایم به تایمِ زندگی شخصی اَعم از خواب و خوراک و سیسمونیِ نوزاد، تا عاشقانه‌ها و کات کردن‌ها و چشم حسودها را از حدقه درآوردن‌ها، تا کجا و چقدر لازم و اِقناع گرِ روح انسانی ماست.

چه بخواهیم و چه نخواهیم از همین دنیایِ استوری‌هایِ به اشتراک گذاشته با سایرین رصد می‌شویم.

به اشتراک گذاشتنِ حس خوبمان از سفر و طبیعت و دورهمی ها و خریدهایمان شاید در وهله اول مذموم به نظر نیاید؛ اما آنچه جای تامل دارد این است که چه مقدار از شخصی‌های زندگی‌مان را باید رو کنیم؟ و آیا اصلاً باید رو کنیم؟

بله! همه اهل کتاب و شعر و عرفان و سیاست و سینما نیستند، همه فعال فرهنگی و اجتماعی نیستند که الزاماً اِستوری‌های کاری، انتقادی، انگیزشی و مطالبه‌گرانه به اشتراک بگذارند، هرچند هستند افرادی که باوجود ژورنالیست بودن، کارشناس تلویزیون و در معنای عام نگاه متفاوت و خاص به پیرامونشان دارند هم از به اشتراک گذاشتن لحظات تفریح و دوستانه‌شان بر حَذر نیستند.

فراموش نکنیم که آنچه در قالب استوری و لایو و پست‌های پی‌درپی، بروز می‌دهیم کاتالوگی از زندگی شخصی ماست، که با کلیک داریم زندگی‌مان را لو می‌دهیم و هوار می‌زنیم که آی مخاطب من! ببین من چقدر خوشبختم، ببین چقدر بدبختم، ببین ولم کرده، ببین کادوی تولدم را..

صرف‌نظر از اینکه چقدر لایک و قلب قرمز و به به خوش‌تیپ شدی و.. دریافت می‌کنیم، اگر میانه‌روی را اساس قرار دهیم کمتر هر چیزی را شایسته به اشتراک گذاشتن و دل بُردن از مخاطب قرار می‌دهیم.

«خیرالامور اوسطها»، در همه ابعاد زندگی شخصی و اجتماعی می‌تواند چراغ هدایت‌گر باشد که چه بی‌شمار زیان‌های جسمی و جانی و متضرر شدن‌های مالی و آبرویی و در این مقال به‌طور خاص فضای مجازی از افراط‌ وتفریط برخاسته است.

بد نیست هنگام به اشتراک گذاشتنِ مواردی که صرفه‌ای از آن نمی‌بریم کلام دُر نشان سعدی را به‌ یاد بیاوریم که: اندازه نگه دار، که اندازه نکوست.