بامداد جنوب: سیمای بیروتوش «بازار» در فوتبال ایران است؛ صنعت ورشکستهای که در
درآمدزایی با بحران جدی روبهرو است، اما سخاوتمندانه هزینه میکند و حتی ابایی از
چند برابر شدن مخارج ندارد. این در حالی است که همه جای دنیا هزینهها
در شرایط کرونا کاهش یافت اما در فوتبال ایران شاهد فربه شدن این ستون هستیم! شاید
مهمترین دلیل این داستان، افزایش
چشمگیر و باورنکردنی قیمت ارز باشد.
وقتی بازار رهن و اجاره در اواخر بهار و تابستان داغ میشود برخی
برای دریافت حق معامله بیشتر از خرید، فروش، رهن و اجاره با افزایش بیدلیل یا با
دلیل بهای ملک علاوه بر بالابردن پورسانت معاملات ملکیشان تنش بزرگی در بازار
مسکن ایجاد میکنند و این رویه موجب شده تا هر ساله با تورم در این بخش از اجتماع
که با میلیونها ایرانی ارتباط مستقیم دارد مواجه شویم.
حال با شنیدن برخی اخبار و خواندن برخی مصاحبهها از سوی بازیکنان داخلی بلافاصله
به یاد همین موضوع میافتیم. اصلا کاری به پیامدهای اینکه
وزارت ورزش با ممنوع کردن ورود بازیکن و مربی خارجی موافقت کرده، نداریم.
به هر حال تجربه این کار را داشتیم، زمانی که ورود دروازهبانهای خارجی به لیگ
ممنوع شد و شاهد افزایش چشمگیر قیمت دروازهبانهای داخلی بودیم. ولی با اجرای
این مصوبه این موضوع پیش آمده که بازیکنان داخلی بیش از پیش برای باشگاهها ناز میکنند
و نازشان هم خریدار دارد. اما سوال اصلی
این است که چطور وزارت ورزش وجوانان با یک قانون باعث شد تا قیمت بازیکنان ایرانی
بالا برود آن هم در این آشفتهبازار! مگر وزارت ورزش این قانون را وضع نکرده تا از
هزینههای اضافی و بالتبع شکایتهای بعد از آن بهخاطر ندادن دستمزد کم شود؟ مگر
نخواسته هزینههای هنگفت صرف وارد کردن بازیکن خارجی نشود و به مربی داخلی بها
بدهند؟ اگر چنین اهدافی در پس این مصوبه بوده، با پرداخت
دستمزد ۱۲ میلیارد تومانی چه تفاوتی بین قرارداد ۵۰۰ هزار دلاری با یک خارجی با
یک بازیکن داخلی است؟
تصویب قانون بدون کارشناسی نتیجهای عکس داشت
هیاترئیسه سازمان لیگ به تبعیت از وزارت ورزش که ورود بازیکنان
خارجی به استقلال و پرسپولیس را برای فصل جدید ممنوع کرده بود، تصمیم گرفت جذب هرگونه
بازیکن یا مربی خارجی برای تیمهای لیگ برتری را ممنوع اعلام کند. با اینکه در
نگاه اول تصور میشد این قانون باعث صرفهجویی اقتصادی در باشگاههای فوتبال شود،
اما فعلا تنها نتیجه آن بالا رفتن قیمت بازیکنان داخلی آن هم به شکلی کاملا نجومی
بوده است. وقتی بازیکنان داخلی میدانند که خبری از خارجیها نیست، دائما با بیان
اینکه پیشنهادات خارجی دارند یا تیمهای دیگر به آنها فلان مبلغ را پیشنهاد دادهاند،
سعی در بازارگرمی دارند و قیمتها را بالا میکشند. جالب این است که پیش از این
برخی انتقاد میکردند که چرا حتی به خارجیهای باکیفیت باید مبالغ زیادی پرداخت
شود، اما حالا یک بازیکن عادی لیگ برتری هم به قرارداد یک میلیاردی راضی نیست!
گرشاسبی: بستن قرارداد دلاری با بازیکنان ایرانی خیانت است
حمیدرضا گرشاسبی، مدیرعامل یکی از باشگاههای فوتبال، در خصوص اینکه برخی از بازیکنان ایرانی برای امضای
قرارداد با باشگاههای ایرانی تقاضای قرارداد دلاری میکنند، گفت: این مساله خلاف
است و اصلا نباید اتفاق بیفتد. من بهعنوان یک مدیرعامل به هیچ عنوان چنین قراردادی
نمیبندم. تازه قرار بود که به خارجیها هم بهصورت ریالی پول بدهیم. هیچ باشگاهی
نباید زیر بار چنین شرایطی برود. البته گاهی شرایط سخت میشود. مثلا زمانی که من
در پرسپولیس بودم و پنجره باشگاه بسته شد، نمیتوانستیم بازیکن جدید بگیریم و
بازیکنان خودمان هم بعضا شروط عجیبی میگذاشتند که ما مجبور بودیم بهخاطر اینکه
تیم از هم نپاشد تن به برخی مسائل دهیم که اصلا در مرام ما نبود. در هر صورت در
شرایط فعلی قرارداد بستن دلاری با بازیکن ایرانی یک خیانت بزرگ است.
وقتی ارز بالا رفته، چرا ما قیمتمان را افزایش ندهیم؟
وقتی با بازیکنان فوتبال در اینباره صحبت میکنید که چرا باید با
مبالغ نجومی قرارداد امضا کنند، اولین توجیه آنها بالا رفتن قیمت ارز است. مثلا
بازیکنی که قراردادش دو میلیارد بوده، حالا با دو برابر شدن قیمت ارز اعتقاد دارد
که مبلغ قرارداد او هم باید یکساله دو برابر شود! برخی از آنها هم خودشان را با
بازیکنان خارجی مقایسه میکنند که مثلا فلان بازیکن خارجی در لیگ ایران ٥٠٠ هزار
دلار قرارداد بسته، پس من هم باید معادل ریالی آن را دریافت کنم! بهنظر میرسد
تورم در فوتبال ایران از هر جای دیگری بیشتر بوده؛ در حالیکه درآمد باشگاهها نهتنها
اضافه نشده، بلکه کرونا باعث کاهش درآمدها در فوتبال هم شده است.
بهجز چند باشگاه مثل استقلال، پرسپولیس، تراکتور، سپاهان و شاید هم
اخیرا گلگهر سیرجان بعید است باشگاه دیگری در لیگ برتر بتواند مبالغی که بازیکنان
شاخص فوتبال ایران این روزها طلب میکنند، پرداخت کنند؛ اما سایر باشگاهها به
درستی مدیران این باشگاهها را متهم میکنند که چرا در رقابت بر سر جذب بازیکن، قیمتها
را بالا میبرند و با بازیکنان قراردادهای نجومی امضا میکنند.
سازمان بازرسی و کمیته انضباطی
فدراسیون فوتبال چطور میتوانند چشمشان را روی این مسایل ببندند؟ مگر اکثر باشگاههای
داخلی ما وابسته به وزارتخانهها نیستند؟ اگر هستند چرا باید از خزانه دولت چنین
مبالغ سنگینی برای یک بازیکن که ارزشش شاید ۲۰ میلیون هم نباشد پرداخت شود صرف اینکه قیمت ارز بیشتر
شده است؟ هرچند هر ساله این بحث تکراری در فصل نقلوانتقالات وجود داشته و این
ارقام عجیب و غریب در رسانهها منتشر میشود و این انتقادات به فدراسیون و باشگاهها
وارد میشود و در پایان چیزی که تغییر نمیکند این رویه غلط است. نتیجه این آشفتهبازار
برای فوتبال ایرانی، تخلیه استعدادها و حجیم شدن کوه بدهیهاست.