ایران و همسایه ناسپاس
کریم جعفری
رفتار کشورها در هر برهه زمانی تاثیر شگرفی بر آینده دارد. تصمیماتی که اگر به‌موقع گرفته شوند و به‌موقع اجرایی گردند، می‌توانند اثرات درازمدت درستی بر هر کشور و جامعه آن داشته باشند. پس از فروپاشی شوروی، ایران اشتباهات راهبردی بسیاری کرد و حتم دارم اگر امروز بود، چنین کاری نمی‌کرد. یکی از همین اشتباهات، به رسمیت شناختن جمهوری جعلی باکو با نام مقدس «آذربایجان» بود. ایران نباید چنین کاری می‌کرد. اشتباه دیگر این بود که ایران باید نخجوان را در آن اوضاع به‌هم ریخته به خاک کشور منضم می‌کرد و بدون شک هیچ اتفاقی نمی‌افتاد و مردم آن منطقه هم رضایت داشتند.
حالا سه دهه از آن روزها گذشته و هنوز هم دیر نیست. نخست آنکه باید از عنوان «آذربایجان» برای حکومت علیف خودداری کرد و همه مقامات و رسانه‌ها باید به همان جمهوری باکو یا بادکوبه تکیه کنند. انگلیسی‌ها هم طالبان را وقتی در قرن گذشته سر کار آوردند از آنها می‌خواستند نام افغانستان را به خراسان تغییر دهند و بعد ادعای خراسان ایرن را کنند. متاسفانه هم خیلی دیر می‌فهمیم و هم خیلی بد عمل می‌کنیم.
یک‌بار نوشتم که ما همسایگان خوبی نداریم، دلیل خوب نبودن به قول یکی از دوستان همان نظریه «عصیان علیه پدر» فروید است. به عقیده فروید سوژه‌های انسانی بیشتر از آنکه با خرد و عقلانیت و در نظرگرفتن منافع اقدام به‌عمل کنند، این عقده‌های سرکوفته و ناکامی‌ها و شکست‌ها و ترس‌ها و تحقیرشدگی‌های تلنبار شده در ناخودآگاه فردی و جمعی‌شان است که احساسات آنها را به غلیان درآورده و باعث کنشگری سیاسی و اجتماعیشان می‌شود. به عقیده فروید: «انقلاب (شورش) فقط می‌تواند الگوی اولیه عصیان بر ضد پدر را تکرار کند».
اینکه کشورهای همسایه «ایران» هویت‌دزدی، شاعر دزدی، دانشمند دزدی و مهمتر از همه جعل تاریخ می‌کنند ناشی از عقده‌های حقارتی است که در برابر پدر می‌بینند. آنها فرزندان ناسپاسی هستند که به شکل عجیبی هر وقت خواستند علیه پدر دست به خرابکاری بزنند به‌شدت ضایع می‌شوند. اینکه همه میراث تاریخی و هویتی ایران قدیم در مرزهای امروز ایران جمع شده و ایرانی‌ها با هوش سرشار و قدرت بسیار موفق شدند این هویت را به شکلی جدید در قالب یک هویت تمدنی مدرن تعریف کنند، برای فرزندان کوچک‌تر غیرقابل پذیرش است. مسلم است که ایران در این زمینه از همه آنها پیش‌تر باشد و قدرت جذب بالاتری داشته باشد.
سال گذشته در خلال جنگ هفت هفته‌ای قره‌باغ بارها و بارها نوشتم (البته پیش از آن هم نوشته و گفته بودیم) که این خانواده بی‌هویت علیف، به‌ویژه الهام اصلا معتبر نیستند. کسی که در دوره قدرت پدرش در کاباره‌ها و کازینوهای استانبول، آنتالیا، سن‌پترزبورگ و .... توسط سازمان امنیت باکو جمع می‌شد و از جیب مردم بیچاره شمال ارس هزینه قمارها و عیاشی‌هایش پرداخت می‌گردید همچنان یک قمارباز باقی خواهد ماند. قمار در روح و جسم چنین افرادی رسوخ کرده و به هیچ عنوان درست نخواهند شد، اما آیا کسی به حرف‌های ما گوش کرد؟
وقتی نوشتیم که مناطق شمالی ارس به جولانگاه صهیونیست‌ها تبدیل شده و تروریست‌های تکفیری در این منطقه تجمع کرده‌اند، چنان فشاری بر ما وارد شد که آن‌سویش ناپیدا. هم «پان‌فارس» -از جمله واژه‌های من‌درآوری پانترک‌های ابله و احمق– شدیم و هم مخالف اسلام و مسلمانی؛ هم دربه‌در در فضای مجازی دنبال اکانتم می‌گشتند تا هر فحشی دارند نثارم کنند و هم مدام به هم بابت پیروزی‌های ائتلاف صهیونیسم، تروریسم تکفیری، ارتش اردوغان و ارتش باکو علیه قره‌باغی‌ها تبریک می‌گفتند. یعنی حتی یک‌بار هم فکر نکردند آن‌هایی که در شمال ارس در حال جنگ هستند به کجا و چه تعلق دارند و از کجا و برای چه آمده‌اند!
آن روزها کسی حرف‌های مشفقانه ما را گوش نکرد، حتی به خودشان اجازه فکر کردن هم ندادند که نتیجه این جنگ چه خواهد شد! نوشتیم که هدف این جنگ بیشتر، گسترده‌تر و عمیق‌تر است و به همین‌جا ختم نمی‌شود. نوشتیم که صهیونیست‌ها و تروریست‌ها نیامده‌اند که بروند، نوشتیم که توهمات اردوغان را نمی‌شود با چند جمله و کلمه پوشش داد و نمی‌توان خیلی ساده از این مسائل عبور کرد؛ اما تا به امروز که فرمانده نیروی زمینی ارتش آن حرف‌ها را زد انگار ما سر در چاه ویل کرده بودیم و در این مدت کفر می‌گفتیم.
از روزی که جمهوری باکو به رسمیت شناخته شد و داد و قال کردیم که اولین کشوری بودیم که آن را به رسمیت شناخته‌ایم تا همین الان هم داریم در برابر رژیم دیکتاتوری و فاسد آن اشتباهات را تکرار می‌کنیم و متاسفانه درس نمی‌گیریم. رژیمی که بیش از 63درصد ساکنانش خدا را قبول ندارند و می‌گویند خدایی نیست، دوست و برادر نمی‌شود، همسایه خوبی نمی‌شود و اصولا آنچنان بی‌اعتبار و دروغگو است که حساب ندارد، ذاتش پلید، نگاهش بد، فکرش فاسد و همه‌چیزش شیطانی است. من نمی‌دانم چگونه به چنین رژیمی اعتماد کرده بودند؟
در رژیم دیکتاتوری که در آن مردم هیچ جایگاهی ندارند و افراد به‌صورت کامل در اختیار دستگاه امنیتی هستند و مسوولان این رژیم برکشیده توسط همین دستگاه امنیتی هستند، هیچ موضع‌گیری و حرفی بدون اجازه دیکتاتوری که آن بالا نشسته صورت نمی‌گیرد. یعنی هر آن چیزی که در این چند وقت دیده‌اید و شنیده‌اید هیچکدام اتفاقی و اختیاری نبوده و دستور از بالا بوده است. جمهوری باکو در حد و اندازه‌ای نیست که قابل اعتنا باشد، اما راهبردی که سران آن در پیش گرفته‌اند بسیار خطرناک است و نمی‌تواند برآیند خوبی داشته باشد.
اگر این رژیم نخواهد حرف گوش دهد، عوامل رژیم صهیونیستی و تروریست‌ها را اخراج کند، ایران حق دارد که مواضع این رژیم و تروریست‌ها را بمباران کند. حضور دشمنانی که یکی مدام از حمله به ایران می‌گوید و دیگری که سابقه جنگ با ما را دارد، در نزدیکی مرزها هیچ توجیهی ندارد و باید تعارف را در مقابل این همسایه ناسپاس و نمک‌نشناس کنار گذاشت.
