صادق راستگو

در فضای مجازی رسانه‌ای فارسی برخی از جوانان و علاقه‌مندان به ایران و کشور دست به‌کار شده و اقدام به انتشار افکار و آرای منتشر شده در برخی رسانه‌های غیرایرانی کرده و در این زمینه تلاش خوبی داشته‌اند. یکی از این رسانه‌ها چند روز پیش مطلبی را از یکی از بخش‌های خبری یک شبکه خبری عرب زبان بنام «اورینت» ترجمه کرد که به‌نظر بسیار جالب بود و نیاز به توضیح و تشریح دارد. آنچه که گوینده خبر شبکه اورینت تقریبا ۱۰ روز پیش در مورد روابط ایرانی عربی بر زبان راند در نوع خود بسیار جالب توجه و نشان‌دهنده دیدگاه عجیب‌وغریب و تقریبا برای ما غیر قابل باور رسانه‌های وابسته به سعودی و امارات در مورد ایران است.

نوع نگاه این افراد به ایران نه‌تنها قابل تحلیل و تفسیر است بلکه باید آن را بارها گوش کرد و برای هر جمله از آن توضیحات بسیاری دارد. برای من هنوز مشخص نیست که در حالی که ایران حتی یک وجب از خاک هیچ کشوری را اشغال نکرده و تا به امروز به‌هیچ کشوری لشکرکشی نکرده و هیچ اقدام عینی و آشکار نظامی علیه حتی یکی از کشورهای همسایه –به جز آن بخشی که باید از تمامیت ارضی و حیثیت ملی خودش در برابر تروریست‌ها دفاع کند– انجام نداده، نوع برداشت این رسانه‌ها که بدون شک ناشی از دستورات و کار ویژه‌های صادر شده از اتاق‌های فکر این رسانه‌ها که همگی مرتبط با نهادهای امنیتی و اطلاعاتی کشورهای عربی است، ناشی می‌شود.

ترس و وحشت از ایران سراپای وجود حکام کشورهای عرب را در بر گرفته و این وحشت بیش از آنکه ناشی از قدرت ایران باشد به‌دلیل آگاهی آ‌نها از ضعف و ناتوانی‌ خودشان است. عربستان و امارات عنوان سردمدار کشورهای عربی به لحاظ ثروت و داشتن مدرن‌ترین تسلیحات نظامی و همچنین قدرت قابل توجه رسانه‌ای در طول ده سال گذشته چیزی جز شکست و ناکامی نصیب آنها نشده است. آنچه در عراق و سوریه گذشت نشان داد که تروریسم ساخته شده توسط آنها شکست نهایی خورده است و دلارپاشی آن‌ها در لبنان به شکست مفتضحانه وابسته‌های آن‌ها منجر شد و جنگ در یمن هم نشان داد که این کشورها حتی با دوپینگ اساسی امریکا و اروپا هیچ قدرت نظامی برای شکست ایران ندارند.

آنچه این مجری تلویزیون عربی می‌گوید، دقیقا روایت همین شکست و ناکامی است؛ آنها چون در میدان شکست خوردند به سمت فضاسازی رسانه‌ای رفته تا شاید بتوانند این شکست‌ها را توجیه کنند– در واقع دارند کلاه سر خودشان می‌گذارند – در تمام منطقه در حالی که آنها با هزینه نظامی هنگفت و همچنین تشکیلات تروریستی و مزدور مختلف حضور پیدا کرده و در تمام این میادین از حمایت دائمی و همراهی امریکا و برخی کشورهای اروپایی برخوردار بودند، ایران هیچگاه کم نیاورد و این آن‌ها بودند که شکست خوردند، در حالی که ایران هیچ وقت به‌صورت مستقیم یا با همه توان خود در هیچ میدانی حضور فیزیکی پیدا نکرد.

توضیح این شکست‌ها به این سادگی ممکن نیست و آنچه که توسط این رسانه‌ها گفته می‌شود در حقیقت روایت بی‌عرضگی خود آن‌هاست. با این حال باید گفت آنچه این گوینده تلویزیون عربی می‌گوید طرف حسابش بیشتر آمریکا است، او دارد به امریکا می‌گوید که با وجود حضور گسترده نظامی، اقتصادی و هزینه‌های سرسام آوری که شما در منطقه کرده‌اید، ایران دارد برای شما قلدری می‌کند!! او از این موضوع عصبانی است که چرا با وجود این حضور گسترده و سنگین در همان کشورهایی که امریکا پایگاه دارد، باز هم موشک‌ها و پهپادهای ایرانی تاسیسات کشورهای عربی مورد حمایت امریکا را منهدم می‌کنند.

او به نیابت از امریکا و کویت دارد این صحبت را با امریکا و کشورهای اروپایی که قرار بود از منافع متحدان‌شان در خلیج فارس دفاع کرده، می‌کند که چگونه است با وجود حضور نظامی شما در خلیج فارس ایران دارد ادعای مالکیت و مشارکت در میدان گازی آرش را می‌کند و در حقیقت او با زبان بی‌زبانی در حال کنایه و طعنه زدن به امریکا است که شما غیر از حرف مفت چیزی برای گفتن ندارید.

به‌صورت مشخص کشورهای عرب منطقه هنوز به‌صورت مستقیم قدرت نظامی ایران را آزمایش نکرده؛ اما از ترکش‌هایی که از موشک‌ها و پهپادهایی که نسبتشان به ایران برسد آسیب بسیار دیده و خاطرات تلخ و گزنده‌ای دارند. این نوع برداشت و نگاه باعث‌شده تا آنها احساس فلاکت بیشتری کنند و همین فلاکت و بدبختی عاملی شده تا این گوینده یک شبکه تلویزیونی کم‌مخاطب عربی به این شکل مویه سر دهد و از بیچارگی و بدبختی کشورهای عربی در مقابل ایران بگوید. البته مشخص نمی‌کند دقیقا طرف‌ یا طرف‌هایی قرار است از کشورهای عرب دفاع کنند.

البته این موضوع شاید به شکل عمده برای مخاطب ایرانی هم ناشناخته باشد، اما ترس خودساخته این کشورها از ایران همانگونه که گفته شد بیشتر ناشی از ضعف درونی خود آن‌هاست و عاملی شده تا نتوانند در تعاملات خود با ایران به نتیجه برسند. آن‌ها حاضر هستند با یک رژیم اشغالگر که سرزمین‌های عربی را اشغال کرده به تفاهم و توافق برسند و نمی‌دانند این موضوع باعث خواهد شد فرسنگ‌ها از ایران دورتر شده و ملت‌هایشان نیز بیش از پیش با آن‌ها دشمن شوند. آیا این موضوع تقصیر ایران است؟