حسین قاسمی

خواندن برخی خبرها واقعا دردآور است، خبرهایی که ما به‌عنوان یک شهروند بوشهری در طول سال‌های گذشته صدهابار در موردش نوشتیم و متاسفانه گوش شنوایی در موردش وجود نداشت. داستان ما، داستان تشنه‌لب بر کنار آب نشستن است، همه ایران را با ذخائری که متعلق به مردم این استان است آباد کردند، اما وقتی نوبت به خودمان می‌شود، می‌گویند کف دستشان مو ندارد. داستان راه‌آهن بوشهر به شیراز که حالا تعطیل نیز شده، از همان دست پروژه‌ها و طرح‌هایی است که هرساله قولش را می‌دهند؛ اما به قولی، کسی به قولش وفادار نیست که بخواهد به آن توجهی کند.

وعده‌ای به‌نام انشاءالله

سال گذشته بود که رئیس‌جمهور در سفر به استان بوشهر گفت: پیشرفت ۲۰ درصدی پروژه راه‌آهن شیراز‌–بوشهر-عسلویه پس از ۱۴ سال، قابل توجیه نیست؛ چراکه تاخیر در اجرای پروژه‌ها موجب اتلاف منابع و فرسودگی تجهیزات می‌شود.

سیدابراهیم رئیسی در ادامه برنامه‌های سفر یک‌روزه خود به استان بوشهر در بازدید از پروژه راه‌آهن شیراز–بوشهر-عسلویه با اشاره به اینکه اتصال به خطوط راه‌آهن از مطالبات اساسی مردم استان بوشهر است، گفت: مصمم هستیم در تکمیل و راه‌اندازی پروژه خط‌آهن شیراز-بوشهر-عسلویه شتاب ایجاد کنیم، مدیران طرح باید برای تکمیل و راه‌اندازی این خط آهن تلاش مضاعف کنند و لازم است در روند تکمیل آن جهش ایجاد شود.

به گفته وی، تاخیر در اجرای پروژه‌ها موجب اتلاف منابع و فرسودگی تجهیزات می‌شود ازاین‌رو باید برای تکمیل پروژه‌ها همت جدی وجود داشته باشد و اعتبارات این پروژه حتما در بودجه سال آینده گنجانده ‌شود.

همت و تصمیمی که نبود

بیش از 9 ماه از سفر رئیس دولت به بوشهر می‌گذرد و وزارت راه و شهرسازی که به‌نظر از ساخت یک واحد مسکونی نیز عاجز است، اما به گفته وزیر مربوطه‌اش برای آنکه راه‌آهن رشت آستارا تکمیل شود، حاضر است وزارتخانه را هم بفروشد.

سال گذشته بود که پس از سفر رئیس دولت به بوشهر، مدیرعامل شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل‌ونقل کشور گفت: ساخت راه‌آهن شیراز‌–بوشهر و تسریع در این پروژه ریلی در سفر اخیر رئیس‌جمهور و وزیر راه و شهرسازی به این منطقه مورد تاکید قرار گرفت و مقرر شد تا اعتبار حدود ۲۵۰۰۰ میلیاردی آن را از طرق مختلف تامین مالی فراهم کنیم.

خیراله خادمی در این مورد گفته بود که درباره راه‌آهن شیراز-بوشهر که یکی از خطوط ریلی شبکه سراسری است تصمیمات خوبی گرفته شد. در واقع در امتداد راه‌آهن تهران-قم-اصفهان بوده که به شیراز می‌رود و نهایتا به بوشهر می‌رسد. با راه‌اندازی این خط ریلی اتصال به استان بوشهر برقرار شده و از آنجا به عسلویه به‌عنوان پایتخت انرژی کشور خواهد رفت.

خادمی در ادامه وعده‌های رنگین خود ادعا کرده بود که این پروژه یک طرح مصوب در پیوست قانون بودجه است و طول آن تا بوشهر ۴۵۰ کیلومتر بوده و تا عسلویه به حدود ۶۵۰ کیلومتر می‌رسد. در مرحله نخست خط ریلی شیراز-بوشهر را در دستور کار قرار دادیم که در حال حاضر پنج قطعه از این پروژه در محدوده‌های بوشهر (دو قطعه به طول ۶۵ کیلومتر) و شیراز (سه قطعه به‌طول صد کیلومتر) فعال شدند؛ اما با توجه به اینکه پروژه بسیار سنگین بوده و منابع مالی سنگینی می‌خواهد، نمی‌توان با منابع دولتی پیشرفت خاصی در آن ایجاد کرد.

کاسه گدایی سهم بوشهری‌ها

در حالی که از منابع استان بوشهر، کشور را اداره می‌کنند، بی‌توجهی مرکزنشینان به مردم و خواسته‌های این استان به شکل توهین‌آمیزی درآمده است. مگر قرار نبود راه‌آهن رشت به آستارا را با پول حضرات باکویی بسازید؟ درآمد یک ماه پتروشیمی‌ها و گاز استان بوشهر راه‌آهن ما را تکمیل می‌کند، برای شمال می‌توانی به تهران هم چوب حراج بزنید...

بی‌توجهی به خواسته‌های مردم این استان البته پایانی ندارد، اما اگر رستم قاسمی حاضر است برای تکمیل راه‌آهن شمال، وزارتخانه را بفروشد، کاسه گدایی دست ما بوشهری‌ها داده است که باید کاسه گدایی را بفروشیم شاید بتوانیم به نتیجه برسیم.

اگر نگاهی به وعده‌های موقتی مسوولان این حوزه داشته باشیم، به میزان بسیار زیادی متوجه سر کار بودن می‌شویم. همان روزها خادمی در مورد این پروژه گفته بود: این پروژه یکی از طرح‌هایی بود که در ابتدا فاینانس آن نیز پیش‌بینی شده بود و در حال پیگیری هستیم تا مشکلات موجود بر سر راه فاینانس این خط ریلی برطرف شود و امیدواریم شش قطعه دیگر این خط ریلی فعال شود. البته تصمیمات خوبی با حضور رئیس‌جمهور و وزیر راه و شهرسازی در راستای تسریع در ساخت و راه‌اندازی راه‌آهن شیراز-بوشهر گرفته شد. امیدواریم این خط ریلی که هم‌اکنون حدود ۱۶۵ کیلومتر آن فعال است با نظر مساعد و مثبت رئیس‌جمهور تا ۱۴۰۴ به بهره‌برداری برسد.

با این حال، به‌نظر می‌رسد که در حوزه استانی نیز نمایندگان بهارستان‌نشین در کنار نماینده دولت که سابقه دوستی و رفاقت با وزیر راه‌وشهرسازی را دارد، توانایی محدودی برای جلب حمایت دولت در این زمینه دارند. بدون شک با پول موجود در کشور کسی نمی‌تواند این پروژه را به سامان برساند و نیازمند فاینانس خارجی باید بود، مساله‌ای که این روزها کمتر شرکت و کشوری حاضر است آن را انجام دهند. در هر صورت، برای راه‌آهن رشت-آستارا وزارتخانه‌ای را به فروش می‌رسانند؛ اما برای منطقه‌ای که حقش از این کشور بیشتر از آن چیزی است که تعلق گرفته، خبری نیست!!