فرزین پورمحبی: دور از جان شما، چند وقت پیش با خودروی ملی و به‌عبارتی افتخار ملی‌ام، زدم به یک تیر چراغ برق. آنجا بود که فهمیدم؛ وقتی می‌گویند: «عمر کسی به دنیا بوده» یعنی چه! می‌پرسید چطور؟
این‌هم مشروح تمامی وقایعی که بعد از تصادف در کسری از ثانیه بر سرم آمد:
خدا را صد هزار مرتبه شکر، کمربند ایمنی را بسته بودم، به همین خاطر با سر نرفتم توی شیشه، بلکه با خود صندلی رفتم به طرف شیشه! البته کمربند بینوا زحمتش را کشید اما این صندلی بود که ...بگذریم.
در آن مقطع حساس کنونی یعنی قبل از اصابت به شیشه تنها امیدم به کیسه هوا بود که با شنیدن صدای انفجار وحشتناکی از سمت فرمان و داشبورد، دلم قرص شد که قرار است اتفاقاتی بیفتد. بی‌انصافی است اگر بگویم اتفاقی نیفتاد. چراکه بعد از کلی سر و صدا و پر شدن دودی تهوع‌آور در داخل ماشین بالاخره کیسه هوا عمل کرد اما در آن وضعیت که بی‌شباهت به اصابت یک خمپاره 60 به ماشینم نبود، متوجه شدم دو بادکنک قد کف دست، جلو چشمانم همچون دو قارچ بهاری روییدند و تندی هم خشکیدند!
اگر به‌جای «بروس ویلیس» به من بگویید: «جان‌سخت» حق دارید! چون بعد از آن اتفاقاتی که به شکل معجزه‌آسایی به خیر گذشت هم اکنون در خدمت شما هستم.
راستی می‌دانید چرا تا کنون در مورد تجهیزات ایمنی خودرو ها به اندازه مشکلات فنی آنها صحبت یا شکایتی نشده است؟ عرض می‌کنم:
همیشه یک شاکی خوب یک شاکی زنده است! به‌عبارتی؛ کسانی می‌توانند از ایمنی خودروها شکایت کنند که از چنین سوانحی جان سالم به‌در برده باشند اما گویا تجهیزات ایمنی خودروها به گونه‌ای تعبیه شده‌اند تا کسی نتواند به همین راحتی‌ها جان به‌در برده و لب به شکایت باز کند! حالا فرض بفرمایید کسی توانست از هفت‌خوان: صندلی مرگ، کیسه هوایی به لطافت برگ و... قسر در رود. در ادامه، آن گاز بدبو در نقش «تیر خلاص» کار را یکسره می‌کند! گازی که از آن‌موقع به بعد پای مرا به دکترهای نای و ریه و گوش و حلق و بینی کشانده است.
معمولا برای کاهش اعتراضات فقط دو راه وجود دارد:
1) راه پردردسر: افزایش کیفیت خودرو
2) راه کم دردسر: کاهش اعتراض‌کنندگان
حال کلاهتان را قاضی کنید، اگر شما خودرو ساز بودید خدا وکیلی کدامشان را انتخاب می‌کردید؟ راه پردردسر یا کم دردسر!؟
امید آنکه در دوران پساتحریم صنعت خودروسازی هم تکانی به خودش بدهد.
«توضیح: این حادثه با کلیه مستندات واقعی است که به زبان طنز بیان شده است.»
