بامدادجنوب- الهام بهروزی:
تو اگر می‌خواهی از زندگی چون دیگران بهره ببری، باید با واقعیت آن با همه تلخی و شیرینی‌هایش کنار بیایی. پس هیچ‌گاه نگذار هیچ چیز تو را از هدفت بازدارد، در هر وضعیتی هستی، باید بکوشی تا راه زندگی کردن و لذت بردن را از آن بیابی. اگر با خود می‌پنداری، حال که دچار معلولیت جسمی یا روحی هستی، نمی‌توانی چون دیگران از زندگی بهره‌مند شوی. این دیدگاه نومید‌کننده توست که تو را از زندگی و موفقیتت باز‌می‌دارد. این درست است که در معلولیت خود نقش نداشته‌ای اما برای ادامه زندگی نوع نگاه توست که خوشبختی یا بدبختی تو را تعیین می‌کند.
هنر ایده‌آل‌ترین انتخاب است، زیرا تو را از پستوی فراموشی‌ها بیرون می‌کشد و به بطن جامعه می‌آورد و می‌بینی که میتوان زندگی را لمس کنی، در هر شرایطی که باشی. می‌توانی نقش خود را در دنیا به زیباترین شکل بازی کنی و به اهدافت جامعه عمل بپوشانی، فقط لازم است که به خودباوری برسی و کمک دوستانت را برای بالندگی استعدادهایت بپذیری. تو باید اینقدر محکم باشی که اراده‌ات الگویی برای دیگران شود.
خوشبختانه چندین سال است که جشنواره تئاتر مهرآیین به همت سازمان بهزیستی کشور به‌منظور توانمندسازی و معرفی معلولان و توان‌یابان برگزار می‌شود و در این جشنواره چه بسیار استعدادهای بی‌نظیر شناسایی شده است و اینک بسیاری از این هنرمندان توانمند با یافتن خود و کشف استعدادهایشان نه تنها در جشنواره مهرآیین بلکه در دیگر جشنواره‌های معتبر ملی و بین‌المللی با هنرمندان سالم به رقابت می‌پردازند و رقیب جدی برای آنها به شمار می‌روند. معلولیت واقعی معلولیت فکر است، بنابراین ما باید برای خروج و رسیدن به خودباوری تمام افکار مایوس‌کننده خود را در هر وضعیتی که هستیم، به‌دور بریزیم و با شناسایی استعدادها و توانمندی‌های خود تلاش کنیم موفقیت خود را رقم بزنیم. پس هیچ‌گاه نباید ترحم یا دلسوزی دیگران ما را دچار نوعی خمودی و بی‌انگیزگی کند، بلکه باید بکوشیم با اثبات توانایی‌های خود آنها را به تحسین واداریم. در واقع افراد توان‌یاب با نبرد با زندگی نه تنها توانایی‌های خفته خود را می‌یابند، بلکه ارزش زندگی و داشته‌هایشان را بهتر از دیگران درک می‌کنند و لحظه لحظه آن برایشان معنادار می‌شود. همین افراد هستند که با درهم شکستن معلولیت، محدودیت‌ها را پشت سر می‌گذارند و به قله خودباوری می‌رسند. یکی از این افراد، جوانی است که به‌طور اتفاقی با تئاتر خودش را پیدا می‌کند و در حال حاضر با هنرش زندگی و هدفش را معنا می‌بخشد. با این هنرمند موفق گفت‌وگویی را صورت دادیم.
یاسر درتاج در مورد چگونگی حضورش در عرصه تئاتر به بامداد جنوب گفت: من تئاتر را انتخاب نکردم بلکه تئاتر مرا انتخاب کرد. یک روز یکی از دوستان آمد و گفت، داریم یک کار برای جشنواره تئاتر مهرآیین می‌بندیم و از شما می‌خواهیم در این کار بازی کنید. اول دودل بودم ولی بعد که سر تمرین رفتم خیلی خوشم آمد، احساس کردم ناگفته‌ها را میتوان با زبان تئاتر بیان کرد.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا معلولیت محدودیت به‌شمار می‌رود، بیان کرد: معلولیت به‌طور قطع باعث محدودیت می‌شود و نمی‌توان منکر آن شد ولی میتوان با شناخت نوع معلولیت که در واقع همان نقاط ضعف است، درصدد تقویت نقاط قوت برآمد. من به لحاظ جسمی مشکل داشتم، بنابراین سعی کردم که روی توانایی علمی و بیانم تمرکز کنم.
درتاج با بیان این‌که بدون شک تاسیس و آغاز به کار کانون تئاتر معلولان در استان نقش زیادی در ارتقای تئاتر معلولان دارد، افزود: زیرا تئاتر معلولین نیاز به یک متولی داشت و این کانون می‌تواند نقش زیادی در انسجام‌بخشی به فعالیت‌های هنری معلولان داشته باشد.
وی در ادامه با بیان این‌که بهترین توصیه من به معلولان همان راه‌حلی است که خودم انتخابش کردم، است، یادآور شد: به آنها توصیه می‌کنم قوت‌ها و توانایی‌های دیگر خودشان را تقویت کنند. بنابراین وقتی مشکل جسمی داریم، باید روی ذهن کار کنیم و وقتی مشکل ذهنی داریم باید روی جسم کار کرد. فکر می‌کنم هنر بهترین و راحت‌ترین راه‌حل ممکن است چون هنر هم روح و هم جسم انسان را درگیر می‌کند.
این هنرمند توان‌یاب با اشاره به این‌که امسال در جشنواره مهرآیین با یک کار بومی حضور خواهد داشت، خاطرنشان کرد: این جشنواره برخاسته از تئاتر معلولین است و نقش زیادی در معرفی هنرمندان معلول و توانایی‌های آنها دارد.
یاسر درتاج در خصوص مناسب‌سازی مبلمان شهری با توجه به وضعیت معلولان گفت: بحث مبلمان شهری و مناسب‌سازی برای معلولین دو سال است که بسیار خوب پیگیری می‌شود و اقدام‌های هم صورت گرفته ولی فکر می‌کنم کامل نیست و این نیازمند همت همه اداره‌ها و مسوولان است. در حال حاضر کشور ما در مقایسه با کشورهای دیگر در این زمینه در وضعیت بسیار نامناسبی قرار دارد. البته بحث مناسب‌سازی منحصر به معلولین نیست بلکه سالمندان، جانبازان، کودکان و به‌طور کلی اقشار آسیب‌پذیر جامعه نیازمند مناسب‌سازی هستند. شهر کاکی هم در حال حاضر از کمترین امکانات شهری برخوردار است و با کمبودهای زیادی روبه‌رو است، به‌طوری که در حوزه تئاتر با وجود فعالیت چندین گروه یک پلاتوی مناسب وجود ندارد، البته ناگفته نماند که مسوولان در این زمینه حداقل‌ها را فراهم کرده‌اند اما کافی نیست. از ابتدای سال ساخت یک پلاتو را در دستور کار قرار داده‌اند که هنوز تمام نشده است و در زمینه امکانات ورزشی هم در کاکی میتوان گفت، اصلا وجود ندارد.
وی با بیان این‌که خانواده‌ام به‌ویژه همسرم در موفقیت من در تئاتر خیلی نقش دا‌رند و البته نمی‌توان نقش دوستانم را هم در این میان نادیده گرفت، افزود: من برای هنر هدفی در نظر نگرفتم، چون اعتقاد دارم هنر وسیله‌ای است برای زندگی کردن. در واقع هنر تئاتر ابزار من است برای رسیدن به هدفم که همان زندگی کردن است. از زندگی‌ام هم راضی هستم و بیشتر دوست دارم در حال زندگی کنم، زیرا اهدافم لحظه‌ای هستند.
وی این گفت‌وگو را با زمزمه این بیت شعر: «نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار/ چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم» به پایان برد.
خوب که نگاه می‌کنم، قهرمانان واقعی در زندگی افرادی هستند که با خودباوری زندگی را می‌سازند و از هیچ‌ها موفقیت را می‌آفرینند. استان ما هم پر از این قهرمانانی است که به‌کمک هنر و با پشت سر گذاشتن کمبودها و مشکلات نقش ماندگاری را در تاریخ فرهنگ و هنر این دیار ایفا می‌کنند.
