علی حسینی:
تغییر وزرا کابینه یازدهم رقم خورد و سه تن از وزرای دولت به هر شکل ممکن از قطار تدبیر و امید پیاده شدند تا شاید حسن روحانی بتواند در این مسیر تجدید قوایی کرده و با قدرت بیشتری حرکت کند. البته این اتفاقات همانگونه که روز گذشته نوشتیم، دلایل بسیاری داشته و دارد و اگر خردهای هم بر روحانی گرفته میشود باید به پشت این ماجرا هم نگاه کرد.
نگاهی به عملکرد وزرایی که استعفا دادهاند یا استعفاداده شدهاند نشان میدهد روحانی وزیری مثل ظریف میخواهد که علاوه بر جنگیدن و موفقیت در جبهه خارجی با قاطعیت مخالفان داخلی خود را یا مجاب و یا مات کند. روحانی وزیری میخواهد که وقتی قول میدهد تورم را در پایان سال چهارم دولت به زیر 10 درصد برساند این کار را در عمل انجام دهد. رییسجمهور وزیری نمیخواهد که شمشیر را برای محبوبتربن ورزش کشور از رو ببندد و برای خود و در امتداد آن برای دولت مخالف بتراشد. روحانی به دنبال وزیری نیست که وقتی مخالفانش یک قدم به پیش میآیند او دو قدم به عقب برود. رییس دولت تدبیر و امید به قول خودش برای تدبیر آمده تا به جامعه امید ببخشد پس دیگر از وزیری که از مجلس چهار کارت زرد گرفته و دوبار طرح استیضاحش به تصویب رسیده حمایت نخواهد کرد.
البته اینها به معنی این نیست که رییسجمهور پشت وزرایش را خالی میکند؛ چرا که روحانی در این سه سال نشان داده هر جا وزرایش کوتاه آمدهاند او در حمایتشان تمامقد ایستاده است اما آیا بار کابینه باید تنها به دوش رئیسجمهور باشد؟ در این مدت بسیاری از کارشناسان تصریح کردهاند که روحانی تنهاست.
نباید این نکته را فراموش کرد که چیدن میوه برجام تنها در اقتصاد و باز شدن راههای تجارت نیست. روحانی اگر در پسابرجام به فکر فرهنگ، آموزش و جوانان نباشد جنس میوههای دکانش جور نخواهد بود. رابطه رییسجمهور و وزرایش باید دوطرفه باشد. این اتفاق هم به رییسجمهور کمک میکند تا با فراغ بال به حل مشکلات کلان کشور بیاندیشد و هم قدرت وزرا در کابینه را نشان خواهد داد. اگر وزیری فقط ساز خود را کوک کند و به سیاستهای رئیسجمهور کاری نداشته باشد تمرکز رئیس دولت به هم خواهد ریخت و کمر دولت و به دنبال آن کشور زیر بار فشار مخالفان خم خواهد شد.