بامدادجنوب- علی پورتنگستانی:
همانطور که هفته‌های پیش اعلام کردیم، قرار بر این شد که هر هفته به سراغ یکی از فوتبالیست‌های بوشهری تیم ملی فوتبال هفت نفره برویم. طی دو هفته گذشته آقای تیزبر و جمالی مصاحبه کردیم و و درد دل‌های آنها را در این صفحه نوشتیم. البته گفتنی است گزارش‌های ما تاکنون تاثیری در رویکرد مسوولان نداشته است، چراکه آقایان مسوول بی‌اندازه بی‌خیال افکار عمومی و مردم شده‌اند، در این هفته به سراغ یکی دیگر از بوشهری‌های تیم ملی فوتبال هفت نفره، حسن صفری، رفتیم تا حرف‌های او را بشنویم. حسن صفری امسال برای اولین بار در مسابقات پارالمیپک شرکت کرده بود و با وجود نداشتن آمادگی کامل، بازی‌های خوبی از خود به نمایش گذاشت. این فوتبالیست که در بخش دلوار از توابع شهرستان تنگستان زندگی می‌کند، در گفتوگو با ما سخنان مهمی زد که خواندن و شنیدن آن خالی از لطف نیست. حرف‌هایی که پر از درد و رنج بود.
حسن صفری در گفتوگو با بامداد جنوب با بیان این‌که من در سال 91 وارد تیم ملی فوتبال هفت نفره شدم و تاکنون 10 بازی ملی نجام داده‌ام، تصریح کرد: من با این تفکر در تیم حاضر شدم که به عنوان یکی از سهمیه‌های استان در مسابقات پارالمپیک شرکت کنم. در این راه تلاش‌های زیادی کردم و برای استانم زحمت زیادی کشیدم و نتیجه آن، این شد که با وجود برخی از مشکلات به مسابقات پارالمپیک راه یابیم. در تیم ملی تاکنون افتخارات زیادی کسب کرده‌ام مانند: کسب مدال طلا مسابقات آسیایی اینچئون، کسب مدال طلای مسابقات جهانی دانمارک و کسب مدال نقره مسابقات پارالمیپک ریو.
مسوولان ما را فراموش کرده‌اند
وی در ادامه در مورد مسابقات ریو و عملکرد تیم ملی در این مسابقات با بیان این‌که مسابقات خوبی را پشته سر گذاشته‌ایم، یادآور شد: سطح مسابقات از لحاظ فنی، بسیار بالا بود ولی از نظر میزبانی، آنطور که ما انتظار داشتیم نبود و میزبانی مسابقات سطح پایینی داشت. البته تیم ملی با مشکلی دیگری هم دست پنجه نرم می‌کرد. بدن 70 درصد از بازیکنان آماده مسابقات نبود و آن بازیکنانی هم که آماده بودند به‌خاطر حضور در مسابقات جهانی دانمارک بود. دلیل این ناآمادگی هم این بود که تا قبل شروع مسابقات تکلیف ما مشخص نبود که در این مسابقات شرکت می‌کنیم یا خیر. به هر حال کاروان روسیه به‌طور کامل از مسابقات پارالمپیک خط خورد و به همین دلیل باید یک تیم وارد مسابقات فوتبال هفت نفره می‌شد. در نهایت دادگاه بین‌المللی ورزش رای خود را مبنی بر حضور ایران در این مسابقات صادر کرد و ما به این صورت جواز حضور در مسابقات را کسب کردیم. در مسابقات گروهی، سه بازی را با پیروزی پشت سر گذاشتیم و به‌عنوان تیم نخست وارد مرحله بعدی شدیم. در نیمه نهایی به مصاف تیم برزیل میز‌بان رفتیم و در حالی که جو ورزشگاه به سود این تیم بود، توانستیم با اختلاف پنج گل این تیم را شکست دهیم و به فینال مسابقات راه یابیم. در کل جو ورزشگاه برای منی که اولین پارالمپیک خود را تجربه می‌کردم، خیلی خوب بود. متاسفانه در فینال به اوکراینی باختیم که بازیکنان آنها، خانواده خود را به ریور آورده بودند و از امکانات و مزایای خوبی برخوردار بودند. در کل آنها مثل ما نبودند که راه صد ساله را بخواهند یک روزه طی کنند. به هر حال در این مسابقات توانستیم آبروداری کنیم و فقط با اختلاف یک گل از این تیم قدرتمند شکست خوردیم. در کل خوشحالم که با کسب نقره این مسابقات، دست پر به بوشهر برگشتم.
بازیکن بوشهری تیم ملی در ادامه و در پاسخ این به سوال که آیا مسوولان قولی هم به شما داده‌اند و آیا به قول عمل کرده‌اند، پاسخ داد: ای کاش مسوولین به این سوال من پاسخ دهند: در ورزش به‌دنبال چه مساله‌ای هستید؟ هدف از ورزش چیست؟ اگر هدف از ورزش کسب عنوان قهرمانی است، پس چرا به کسی که قهرمان شده است، هیچ بهایی داده نشده است (آن هم نه برای یک‌بار بلکه برای سه بار)؟ هدف ما رفاه خانوده‌هایمان است و الان چهار سال که از آنها دور هستیم و برای آنها سختی‌های زیادی تحمل کرده‌ایم. ما بعد از این سختی‌ها به‌دنبال رفاه نسبی بودیم ( مانند مسکن، شغل) اما متاسفانه در این چهار سالی که برای تیم ملی خدمت می‌کردم، هیچ کدام از این مسائل محقق نشده است. الان حدود یک ماه و نیم است که از پارالمپیک برگشته‌ایم و تاکنون هیچ خبری از مسوولان نیست. البته من چند روز پیش شنیدم که آقای استاندار می‌خواهد 5 میلیون تومان به بازیکنان بوشهری تیم ملی فوتبال هفت نفره کمک کند اما آقای استاندار ببخشید، در این روزگار، این مبلغ را به گدا هم نمی‌دهند چه برسد به ما. اگر نگاهی به استان‌های دیگر بیاندازیم، فرق پاداش را به‌خوبی مشاهده می‌کنیم. مسوولان استان کرمان به قهرمانانشان یک منزل تقدیم کردند، جدا از این آنها 50 سکه به این ورزشکاران دادند. در کل هر کدام از ارگان، به‌نوعی به ورزشکاران شهرشان کمک مالی کردند.
آن وقت استان ما می‌خواهد 5 میلیون دهد. استانی که سرشار از منابع گازی و نفتی کشور است. ما هر جای استان که نگاه می‌کنیم برای کشور برکت ببار می‌آورد ولی برای ورزشکارانش هیچ. ورزشکاری که زحمت زیادی می‌کشد که در مسابقات پارالمپیک بهترین نتیجه را کسب کند ولی پس از آن فقط 3 تا 4 میلیون به پاداش به او داده خواهد شد.
صفری افزود: این مبلغ پاداشی است که به ورزش معمولی می‌دهند و این مبلغ به هیچ عنوان پاداش حساب نمی‌کنیم. پس قطعا کسب مقام قهرمانی برای مسوولان ما به هیچ عنوان با ارزش نیست. ما باید در آینده تجربیات خود را به مردم و جوانان بگوییم و در آن انگیزه ایجاد کنیم ولی با چنین رفتاری این اتفاق میسر نمی‌شود. سوال من از کسانی که اداره ورزش و جوانان را تاسیس کرده‌اند این است که هدف از ورزش کردن آیا قهرمانی و نشاط است؟ آنها باید هدف را برای ما مشخص کنند تا حداقل بدانیم که بر چه اساسی کار می‌کنیم. به‌نظر من مسوولان استان در حق ما بسیار کم لطفی کرده‌اند. به هر حال بچه‌های ما عضو فدراسیون جانبازان و معلولین هستند و هر کدام با مشکلی دست و پنجه نرم می‌کنند. مثلا الان دست چپ من مشکل دارد ولی تاکنون کسی سمت من نیامده است. من یک روستانشین هستم. پدر من رحمت خدا رفته است، ولی کسی نیست که بپرسد که این جوان خرج خانواده خود را از کجا تامین می‌کند.
آیا مسوولان تا به حال به خود زحمت داده‌اند که به روستای ما سر بزنند که ببیند که حسین صفری که پارالمپیک رفته است، چطور زندگی می‌کند؟ من زمانی کارگر ته‌لنجی گمرک بودم و فشار زیادی تحمل کردم. به حدی که یک سمت بدنم کاملا فلج شده بود ولی هیچ مسوولی نزدم نیامد که بپرسد خرج زندگی‌ام را از کجا تامین می‌کنم. آنها حتی به خود زحمت ندادند که به خانه من سر بزنند تا ببیند کسی که به پارالمپیک رفته در چه وضعیتی زندگی می‌کنند. باور کنید اصلا کار سختی نیست و آنها می‌توانند حداقل یکی ساعت از ساعت کاری خود را به ما اختصاص دهند. من حتی از مسوولان شهرستان تنگستان هم گله‌مند هستم و خطابم فقط به مسوولان استانی نیست. در این دو ماه که از مسابقات برگشته‌ام، هیچ کدام از مسوولان نزد من نیامده‌اند. باور کنید من به‌دنبال حداقل‌ها هستم و اصلا توقع بالایی از مسوولان ندارم.
وی تاکید کرد: من می‌خواهم حداقل آنها به خانه‌ام بیایند و از نزدیک با آنها ملاقات کنم و عکس بگیریم. تاکنون که چیزی گیرمان نیامده است و فکر نکنم که چنین اتفاقی هم رخ دهد. در مورد کمک استاندار هم بگویم، وقتی وی چنین حرفی زد، بچه‌های ما خیلی ناراحت شدند و نسبت به چنین مساله‌ای واکنش نشان دادند. حرف ما این است که بیشتر از این تحقیر نشویم. ما به اینچئون، دانمارک و ریو رفتیم و در همه مسابقات با مدال برگشتیم ولی پاداشی به ما تعلق نگرفت. این درحالی است که استان‌های دیگر به ورزشکاران خود حداقل 10 میلیون تومان کمک کردند. ما انتظار داشتیم پس از این‌که از ریو برگشتیم، مسوولان سه پاداش را با هم به ما بدهند و این واقعا زشت است که فقط 5 میلیون به ما کمک شود. چشم و امید ما به همین مسوولان است و از آنها انتظار بیشتری داریم. من به‌خاطر مسابقات فوتبال هفت نفره، به‌نوعی از زندگی و درس خود زده بودم و فکر می‌کردم که با کسب عنوان در مسابقات مختلف، زندگی‌ام سر و سامان می‌گیرد ولی هرگز فکر نمی‌کردم که اتفاقات برعکسی رخ دهد که الان نمی‌دانم باید چه کرد؟!
ملی‌پوش بوشهری در ادامه و در پاسخ به این سوال که چه برنامه‌هایی برای آینده دارد تاکید کرد: در حال حاضر، عضو تیم شاهین بندر عامری هستم و در لیگ استان به همراه این تیم بازی می‌کنم. ولی تا زمانی که بتوانم، از باب وظیفه؛ چه برای تیم هفت نفره استان و چه برای تیم ملی، با تمام وجودم بازی می‌کنم.
حسن صفری در پایان با بیان این‌که از شما و همکارانتان تشکر می‌کنم که بعد کسب مقام نائب‌قهرمانی در مسابقات پارالمپیک، به‌عنوان اولین رسانه با من ارتباط برقرار کرد، خاطرنشان کرد: به غیر از تماس 10 دقیقه‌ای برنامه نشان، هیچ رسانه‌ای با من تماس نگرفته است. باعث خوشحالی و افتخار است که با این روزنامه صحبت کردم. در پایان جای دارد از تمام کسانی که در پیشرفت من نقش داشته‌اند، تشکر کنم و برای همه آنها آرزوی موفقیت و تندرستی می‌کنم.
ختم کلام
نمی‌دانم که مسوولان این گزارش را می‌خوانند یا خیر، ولی با این همه گزارش که ما از این بازیکنان نوشتیم، حتی سنگ هم آب می‌شد. واقعا تعجب می‌کنم که چرا مسوولان باید قولی بدهند که در عملی کردنش ناتوان هستند. بدانید این فوتبالیست‌ها، بچه‌های همین بوشهر هستند و کمک کردن به آنها، باید در اولویت قرار داده شود.
پربازدید ها