بامدادجنوب- سیده اسما موسوی:
علی باباچاهی متولد 14 آبان سال ۱۳۲۱ در شهرستان کنگان استان بوشهر است. وی دوره دبستان و دبیرستان را در بوشهر گذراند. در این دوره آثارش در مجلات ادبی با نام مستعار «ع. فریاد» چاپ می‌شد و در جشنواره‌های ادبی بوشهر و شیراز جایزه می‌گرفت.
وی پس از اتمام دوره دبیرستان در بوشهر، حدود سال ۴۰–۳۹ به دانشکده ادبیات شیراز راه یافت. باباچاهی حدود سال ۴۵ وارد آموزش و پرورش شد و مدت ۱۸ سال در بوشهر به تدریس ادبیات مشغول شد که بعد از انقلاب در سال ۱۳۶۲ به اجبار بازنشسته شد. باباچاهی در طول مدت تدریس خود در بوشهر علاوه بر چاپ شعر در مجله پایتخت، از فعالیت مطبوعاتی نیز غافل نبود و یکی از اولین روزنامه‌نگاران بوشهری بود.
ویرایش کتاب‌های مختلف، تنظیم نمایشنامه‌های رادیویی بیشتر بر اساس داستان‌های کوتاه چخوف، همکاری با نشر «پاپیروس»، همکاری با نشر «پیشبرد»، تحقیق در متون کهن فارسی (گزینش عناصر نمایشی) در یک موسسه دولتی، همکاری با مرکز نشر دانشگاهی (تعریف‌نگاری) لغات متون کهن فارسی که از سال ۶۸ تا ۱۳۸۴ ادامه داشت. مسوولیت صفحات شعر «آدینه» (یک دهه) و قبل از آن مسوولیت شعر و نقد شعر مجله «نافه» را پذیرفت.
وی که شاعری را با شعر نیمایی آغاز کرد در دوره‌های بعد از نیما گذشت و به شعر پسانیمایی رسید و در شعر حجم و موج سوم نیز قدم نهاد اما می توان بابا چاهی را در نوع خود شاعری قلمداد کرد که به دنبال صیرورت (شدن) در شعر است و در این راه نیز هماوردی بی‌بدیل است .بنابراین اگر چه با نیما آغاز کرد ولی از نیما عبور کرد و به خود رسید و از خود نیز به دنیای فراخود دست یافت. با این تعابیر این شاعر را می‌توان شاعری برشمرد که تجربه آموزی‌های خود را در سه جهان سنت، مدرن و پست مدرن به عرصه تصویر می‌آورد و آثاری را قلمی می کند که این آثار به‌ترتیب از مولفه‌های دنیای سنت، مدرن و پست‌مدرن بهره‌مند شده‌اند. فراست فرابخش باباچاهی از خود وجهان پیرامون خود مهم‌ترین دلیلی است که این شاعر را شاعری آلترناتیو‌ناپذیر می‌کند.
