پروانه خدابنده‌لو:
سخن گفتن از توران میرهادی آسان نیست. سخن از بانویی که عمر خود را در تعلیم و تربیت کودکان این سرزمین گذاشت، بانویی که از دل تجربه‌های زندگی راهی روشن برای کودکان این سرزمین گشود. او با تلاشی شگرف توجه اهل آموزش و ادب را به ادبیات و آموزش کودکان جلب کرد و برای اعتلای این حوزه گام‌های وسیعی برداشت. او در سال 1306 در تهران، از پدری ایرانی و مادری آلمانی به دنیا آمد. پدرش از تکنوکرات‌های برجسته دوران رضاشاه و مادرش نقاش و مجسمه‌ساز بود. پرورش یافتن در خانواده‌ای با دو ملیت و فرهنگ سبب شد که او از کودکی با فرهنگ و داستان‌ها و زبان هر دو کشور آشنا شود. او خود گفته بود که همیشه خدا را برای داشتن چنین پدر و مادری سپاسگزار است. پدر و مادری که او را با طبیعت، هنر و واقعیت‌های زندگی آشنا کردند. او دوران ابتدایی خود را در مدرسه آلیانس فرانسه و دبیرستان را در مدرسه نوربخش گذراند. در دانشگاه ابتدا به تحصیل در رشته طبیعی دانشکده علوم پرداخت ولی بعد از آن تحت تاثیر فعالیت‌های جبار باغچه‌بان و محمدباقر هوشیار این رشته را رها کرد و برای تحصیل در رشته روانشناسی و علوم تربیتی به اروپا رفت. رفتن او درست در زمانی بود که اروپا درگیر پیامدهای جنگ جهانی دوم بود. او در این زمان در طرح‌های بازسازی شهرهای اروپا داوطلبانه شرکت کرد. توجه او به این وقایع سبب شد که بیشتر به مسائلی چون صلح و تربیت انسان برای ساختن جهانی صلح‌آمیز بیندیشد. این اندیشه‌ها جرقه‌هایی بودند که در آینده تبدیل به فعالیت‌هایی پرثمر شدند.
وقتی به ایران برگشت به کار در کودکستان و زبان‌آموزی پرداخت. پیش از آمدن به ایران برادر خود را از دست داد، متحمل رنج بزرگی شد ولی تربیت او به او آموخته بود که رنج بزرگ را تبدیل به کار بزرگ کند. در سال ۱۳۳۴ش. به نام برادر از دست رفته‌اش، کودکستان فرهاد و بعدها، دبستان و راهنمایی فرهاد را بنیاد نهاد. در این مدرسه شیوه‌ای نوین را برای آموزش و پرورش کودکان پیش گرفت. شیوه‌ای که به پرورش خلاقیت و کنجکاوی و نیز حس همکاری دانش‌آموزان می‌پرداخت. کتاب «جست‌وجو در راه‌ها و روش‌های تربیت» گردآمده‌ای از تجربه‌های او در ۲۵ سال سرپرستی مدرسه فرهاد است. میرهادی در کلاس‌های تربیت مربی کودک در شهرهای مشهد، تبریز، رشت و تهران درس می‌داد و با «اداره مطالعات و برنامه‌های وزارت آموزش و پرورش» و «سازمان کتاب‌های درسی» در زمینه آزمایش کتاب‌های درسی نو در مدرسه فرهاد و تدوین کتاب‌های درسی و برنامه ریزی درسی دوره ابتدایی همکاری داشت. او از بنیانگذاران شورای کتاب کودک بود و در سال 1358 سرپرستی تدوین و تالیف «فرهنگنامه کودکان و نوجوانان» را در این سازمان به عهده گرفت. او در پی سکته مغزی در شهریور ۱۳۹۵ در بیمارستان بستری شد. وی در ۱۸ آبان‌ماه در سن ۸۹ سالگی، درگذشت.
از دیگر آثار او می‌توان به گذری در ادبیات کودکان، آن‌که رفت، آن‌که آمد، دو گفتار: کتابخانۀ آموزشگاهی و نقش آن در ایجاد عادت به مطالعه نام‌برد. او همچنین در دهۀ چهل شمسی چندین کتاب درسی برای مدارس ابتدایی تالیف کرد.
