کریم جعفری:
حسن روحانی روز گذشته در آئین شکرگزاری برداشت محصول سخنان مبسوطی را در چند حوزه مختلف بیان کرد، سخنانی که هر کدام از آنها در گوشه‌ای از خود نیاز به تحلیل جداگانه‌ای دارد. رئیس‌جمهور در این آئین، سخنی مهم را بر زبان راند و
گفت: «من اولین تشکرم باید از کشاورزان سراسر کشور باشد، کشاورزان پایه اصلی این افتخار هستند، اراده، ایمان، امید، کار، تلاش و دلسوزی آنها امروز ما را به این نقطه پرافتخار رسانده است، کشاورزی هم شغلی است که نگاه کشاورز به آسمان است و این خیلی مهم است.... ما به کشاورزانمان امید داریم، توکل آنها به خداوند است و با دستان پرتلاش و بازوان قدرتمند خود از زمین و باران الهی، امکانات و تجربه بشری، غذای شهروندان را آماده می‌کند.»
رئیس دولت تدبیر و امید در حالی این سخنان را بر زبان راند، که کشاورزان این سرزمین سال‌های سال است که با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند، اگر بی‌آبی را یک سمت ماجرا نگاه کنیم که کشاورزان با خدا کنار می‌آیند، اما با مدیریت‌های انسانی که هر روز یک‌جای کار را به ویرانه می‌کشند به هیچ عنوان نمی‌توان کنار آمد. شاید خشکسالی را بتوان تحمل کرد و گفت حکمت الهی است، اما کشاورز چگونه می‌تواند تحمل کند که یک سال زحمت بکشد و بعد گوجه‌اش را به بهای کیلویی 100تومان خریداری کنند؟ یا اینکه محصول خرما را به بهای ناچیز واسطه‌ها به‌غارت ببرند؟ پیاز، سیب‌زمینی، میوه‌های جالیزی و صیفی‌جات همه در این سیاهه می‌گنجند که کشاورز سود سال گذشته‌اش را امسال باید ضرر دهد.
به‌نظر می‌رسد بیش و پیش از تعریف دادن از کشاورز، او نیاز به حمایت‌های معنوی و مادی مسوولانی دارد که در یک روز سال چند نفر آنها را به‌عنوان نمونه به پایتخت می‌برند تا با تعریفی آنها را روانه خانه کنند. اما در همین استان بوشهر و یا سایر استان‌های کشور ما شاهد مسائلی مانند مشکلات ناشی از پرداخت بیمه کشاورزان هستیم که هنوز هم گلایه‌های آنها به دفتر روزنامه می‌رسد و خواستار اطلاع‌رسانی در این زمینه هستند.
در بعد دیگر، مدیریت محصولات کشاورزی جهت صادرات آن هم نکته مهمی است که همچنان در کشور ما اصل فراموش شده‌ای به شمار می‌رود و کمتر کسی هم حاضر است در این مورد پاسخگو باشد. محصولات خشکباری کشور مانند خرما، آجیلی‌جات، زعفران، گیاهان دارویی، میوه‌های خشک و ... که توان صادراتی و رقابت در عرصه‌های بین‌المللی را دارند به دلیل مدیریت غلط ناشی از تکیه بر واردات تاکنون هیچ موفقیت خاصی به دست نیاورده است. همین سال گذشته بود که به دلیل قطع رابطه ترکیه و روسیه صنعت کشاورزی ایران می‌توانست بازار روسیه را به دست بگیرد اما به دلیل نداشتن برنامه‌ریزی خاصی هیچ توفیقی در این زمینه به دست نیاورد.
از رئیس دولت تدبیر و امید انتظار می‌رود بخش کشاوزری را به‌عنوان یک بخش پر نیرو که می‌تواند معضل بیکاری در کشور را به شکل قابل قبولی پوشش دهد بیشتر مورد توجه قرار دهد. ایران از قدیم یک کشور مبتنی بر کشاورزی و هنر و تجارت بوده است، صنعتی کردن ایران هیچ راه درستی نیست، باید شیوه‌های تولید ملی را تغییر داد، ما هر چه هم پیشرفت کنیم، باز هم به کشورهای صنعتی که 80درصد بازارهای بین‌المللی را در اختیار دارند، نخواهیم رسید. کما اینکه به موازاتی که ما در حال پیشرفت هستیم، آنها پیشرفته‌تر خواهند شد. این مساله زمانی بیشتر نمود پیدا می‌کند که به این مساله واقف باشیم که حتی تولیدکنندگان ایرانی دنبال کیفیت خوب هم نیستند، به‌عنوان مثال می‌توان به صنایع خودرویی کشور اشاره کرد که سال‌های سال است در حال مونتاژ خودروهای قرن گذشته فرانسه و یا کره و ژاپن هستند و حالا هم دست‌ساخته‌های درجه چندم چینی در خیابان‌های ایران تختِ گاز می‌تازند.
