در گذشته ای نه چندان دور به تیم های عربی کشورهای حوزه خلیج فارس خرده می گرفتیم که به راحتی آب خوردن مربی عوض می کنند اما به نظر می رسد الان از عرب ها پیش افتاده ایم و حتی تغییرات در کادر فنی تیم های لیگ برتری و دسته اولی قابل ثبت در گینس است و دور از ذهن است فوتبالی وجود داشته باشد که به  اندازه ایران دست به تغییر در کادر فنی اش بزند. البته این مسئله  بیشتر در لیگ یک به چشم می خورد تا لیگ برتر.

  تیم  های لیگ برتری که در کادر فنی خود تغییر ایجاد کرده اند:

1-ذوب آهن 

2-صنعت نفت آبادان 

3-سیاه جامگان 

4-صبای قم 

5-ماشین سازی

تیم های دسته اولی که در کادر فنی خود تغییر ایجاد کرده اند:

1-نساجی 

2-راه آهن 

3-بادران تهران 

4-اکسین البرز

5-مس رفسنجان 

6-ایرانجوان بوشهر

7-نفت مسجد سلیمان 

8- خیبر خرم آباد 

9- فولاد یزد 

10-فجر سپاسی شیراز 

11- استقلال اهواز

 

جالب اینکه کانون مربیان که به تازگی انتخابات آن هم برگزار شده نسبت به این اتفاقات هیچ واکنشی از خود نشان نداده و بعید هم هست نشان دهد! تغییر در کادر فنی 16 تیم از مجموع 34 تیم شرکت کننده در لیگ برتر و لیگ یک نشان می دهد از هر دو مربی یک مربی نیم فصل را به پایان نمی رساند و برف و تعطیلات زمستانی را به چشم نمی بیند. در چنین شرایطی هیچ مربی ای نمی تواند برنامه ریزی بلند مدت برای باشگاه خود داشته باشد. از سوی دیگر نتیجه گرایی سبب ترس مربیان در بازی دادن به جوان ها شده و از همه مهمتر ترجیح می دهند به جای بازی ریسکی و تهاجمی تدافعی فوتبال کنند. تجمع در منطقه یک سوم دفاعی و استفاده از ضدحملات. 

فوتبال دولتی و تفکرات مدیر عاملانی که فنی نیستند و بهره ای هم از مشورت آدم های فنی نمی برند فوتبال باشگاهی را به این وضعیت سخت و نابسامان دچار کرده و همان طور که اشاره شد عدم برنامه ریزی بلند مدت، جوانگرایی و ارائه بازی تهاجمی قربانی نتیجه گرایی است و این ها اتفاقاتی است که در دراز مدت ضربه اش را به فوتبال ملی خواهد زد. 

برکناری نزدیک به 50 درصدی مربیان لیگ برتری و دسته اولی آن هم در یک نیم فصل یک اتفاق نیست. می توان آن را فاجعه خواند.