حسین بردستانی:
اندک اندک، به میزبانی دو دهه پایتخت انرژی ایران نزدیک می شویم و دولت تدبیر و اعتدال، سومین دولتی است که با عمر ایران کوچک مقاربت پیدا می کند اما همچنان موضوع اشتغال فرزندان شهرستان عسلویه در هاله ای از ابهام قرار دارد، این در حالی است که سال ۹۶، پایان پالایشگاه سازی در شهرستان عسلویه می باشد و پس از آن پروژه ها در سایت دو کنگان و پارس شمالی پیگیری خواهد شد، البته بناست که ۲۴ فاز گازی پارس جنوبی در پایان امسال به بهره برداری کامل برسد که البته چنین برآوردی، محقق نخواهد شد و پروژه های سایت کنگان با تصرف زمان بیشتری به پایان خواهد رسید. بنا به سند چشم انداز مجتمع گاز پارس جنوبی، فازهای ۱۵،۱۶،۱۷،۱۸،۲۰ و ۲۱، آخرین پالایشگاههای گازی در دستور اقدام در شهرستان عسلویه خواهد بود، لذا می بایست از این فرصت به نحو احسن استفاده نمود چرا که بعد از فرآیند جذب مراکز گازی فوق، رویکرد جذب نیروی انسانی این مراکز صنعتی، لاک پشتی و بصورت حداقلی خواهد بود.
از طرفی تجربه استقرار صنایع پتروشیمی نشان داده است که استخدام منابع انسانی منطقه، بیشتر تابعی از قوه قهریه هست تا مسئولیت اجتماعی صنعت در قبال محیط پیرامونی اما این مهم در مراکز گازی سهل تر و با تعهد و مسئولیت بهتری صورت می گیرد. هم اکنون تعداد بیکاران شناسایی شده و جویای کار در صنعت، مربوط به شهرستان عسلویه قریب به یک هزار نفر می باشد ( تاکید می نماید؛ این عدد مربوط به افرادی است که نام نویسی و ثبت نام نموده اند و آمار واقعی بیکاران، قطعا عددی بالاتر از این رقم خواهد بود) و می توان این مشکل را با برنامه ریزی هدفمند مرتفع نمود. متاسفانه در هنگام ساخت و راه اندازی پالایشگاههای گازی، شرکت نفت و گاز پارس بعنوان متولی پروژه های گازی، نظارت چندانی از بُعد استخدام و بکارگیری منابع انسانی بر روی پیمانکاران طرح ندارد و زمانی که مجتمع گاز پارس جنوبی بعنوان متولی بهره برداری، پالایشگاهها را تحویل می گیرد با چالش جدی استخدام مواجه می گردد! با این تفسیر که قریب به ۶۰% نیروها در زمان پروژه استخدام می شوند و آمار نشان می دهد کمتر از ۵% این نیروها مربوط به حوزه شهرستان می باشد و فقط می توان ۴۰% نیروهای باقیمانده را که تابعی از عوامل متعددی است، پس از واگذاری فازها به مجتمع گاز پارس جنوبی استخدام نمود و این مهم همیشه بعنوان یک بحران جدی خود را نشان داده است.
از یک طرف نیروهایی خارج از منطقه که برای سیستم هزینه بر هستند و مشابه آن، بدون نیاز به خوابگاه، سرویس ایاب و ذهاب و بسیاری از مسائل دیگر در منطقه موجود می باشد اما این نیروها معمولا هفت الی هشت سال قبل از این در پروژه پالایشگاه سازی توسط شرکت نفت و گاز مارس و پیمانکاران طرح، استخدام شده اند و بیکار نمودن آنها در این شرایط یعنی اینکه یک خانواده ایرانی که از این حیث امید به زندگی و آینده خود را تعریف نموده را با مشکل مواجه نمودن و رفاه آن را به خطر انداختن و لذا هیچ عقل سلیمی، اخراج نمودن این قبیل نیروها را عقلایی نمی داند، از طرف دیگر ما با بیکارانی از این شهرستان و حوزه پیرامونی مواجه هستیم که پشت فنس پالایشگاهها در انتظار شغل هستند! این پاردوکس، بعضا مدیران پالایشگاه که مدافع حقوق محیط پیرامونی هستند هم دچار مشکل نموده است. علی ایحال این پایان داستان ایران کوچک است و تنها راه آن برنامه ریزی، تعامل، مذاکره، ارائه گزارشهای آماری توسط شوراهای اسلامی و به تبع آن اداره اشتغال منطقه ویژه با تاسیسات صنعتی جهت رفع بحران یاد شده می باشد.
