صادق راستگو:
مسلمانان روهینگیا در برمه سال‌های درازی است که دچا بحران‌های شدید هویتی شده‌اند، آنها که روزگاری برای خود دولتی بنام آراخین داشتند، حالا حتی خانه‌هایشان هم آتش می‌گیرد تا جمیعت چهار درصدی آنها هم آرام آرام نابود شوند و این کشور یک‌دست به دست روحانی‌های تندروی بودایی بیفتد که دولت و ارتش این کشور با آنها همگام هستند.
نبردها و درگیری‌ها میان اقلیت مسلمان و اکثریت بودایی تندخوی آدمکش سال‌ها است که ادامه دارد و این نسل‌کشی آشکار هر چند با محکومیت‌های سازمان‌های بین‌المللی مواجه شده، اما دولت میانمار که تا چند سال پیش حکومتی نظامی و مورد حمایت چین داشت، گوشش به این هشدارها بدهکار نبود و اکنون هم که روابط خوبی با غرب به هم زده، حاضر نیست در این مورد کوتاه بیاید. طنز ماجرا اینجاست که الهه دمکراسی غرب در این کشور که اکنون به کشورش بازگشته و فعالیت سیاسی هم می‌کند حاضر نیست در این مورد موضع‌گیری کند و می‌گوید که اقلیت روهنگیا «حق‌شان» است. خانم آنگ سان سوچی در حالی در طول چند سال گذشته مواضعی این‌شکلی گرفته است که برای کشورهای غربی نماد! دمکراسی محسوب می‌شود. رفتارهای تند حکام میانمار باعث شده تا صبر مسلمانان به پایان برسد و اکنون نوبت به رویدادی دیگر باشد.
دور روز پیش اما اعلام شد که گروهی از افراد شبه‌نظامی مسلمان از خاک بنگلادش وار میانمار شده و با نظامیان این کشور درگیر شدند. خبری که شاید در وهله اول باعث خوشحالی عده‌ای شد، اما با تمرکز بر آن می‌شود فهمید که این اقدام اصلا جای خوشحالی ندارد، چرا که هر حرکت نظامی باعث خواهد شد تا طرف مقابل از ظرفیت چندبرابری نظامی خود در این حوزه استفاده کند و ماشین کشتار و سرکوب را با قدرت بیشتری به حرکت درآورد.
بدون شک، سازمان‌های اطلاعاتی برخی از کشورها در پشت پرده اعزام گروه‌های مسلح مسلمان به میانمار هستند تا در جنگل‌های آن جان‌پناه تازه‌ای برای خود دست و پا کنند. این افراد باز هم بدون شک وابسته به سازمان‌های تروریستی مانند القاعده بوده که مورد حمایت برخی از کشورها مانند عربستان، پاکستان و امارات متحده عربی هستند که بنگلادشی‌ها نیز در قبال دریافت پول، از آنها میزبانی می‌کنند.
از سوی دیگر گفته می‌شود که با ورود موج گسترده و ادامه‌دار مسلمانان روهینگایی به جنوب بنگلادش که شمار آنها را به حدود ۳۰۰ هزار تن رسانده است، سازمان ملل برای رسیدگی به این وضعیت بحرانی درخواست کمک کرده است. بر اساس بیانیه سازمان ملل، نشانه‌ای دال بر اتمام درد و رنج موج مهاجران گرسنه و وحشت‌زده به چشم نمی‌خورد و آژانس‌های امدادرسان در منطقه کوکس‌بازار واقع در جنوب بنگلادش درگیر رسیدگی به وضعیت صدها هزار آواره‌ای هستند که حاصل دوره‌های پیشین خشونت در ایالت راخین میانمار است.
رابرت واتکینز، هماهنگ‌کننده مقیم سازمان ملل در بنگلادش گفت: آژانس‌های امدادرسان در کوکس‌بازار نیاز به دسترسی فوری به منابع دارند تا بتوانند از آنها برای کمک‌رسانی به مردم آسیب‌پذیری که مجبور شده‌اند خانه‌هایشان را رها کنند و دست خالی به بنگلادش بیایند، استفاده کنند.
به همین دلیل، سلاح راهکار پایان بحران در این کشور نیست، بلکه تنها راه، فشار سیاسی و دیپلماتیک بر دولت رانگون است تا تسلیم شود، این کشور پیش از این هم در برابر فشارهای بین‌المللی تسلیم شده بود. دولت‌های چین و روسیه که رابطه نزدیکی با این کشور دارند می‌توانند در این زمینه وارد عمل شوند و سازمان همکاری اسلامی هم باید از ابزارهای لازم خود در این مورد بهره بگیرد چرا که دست به سلاح بردن هم تعداد آواره‌ها را بیشتر خواهد کرد و هم به دولت سرکوبگر این کشور مجوزهای لازم را برای پیگیری کشتار خواهد داد.
