مختار فیاض:

بلبل زشاخ سرو به گلبانگ پهلوی

می‌خواند دوش درس مقامات معنوی 

روز هفتم آبان یعنی «روز کوروش» با تمام واکنش‌ها و مباحثی که پیرامون آن مطرح شد؛ بالاخره به پایان رسید و به‌ظاهر خیال بسیاری، حداقل برای یکسال راحت شد.

بدون این‌که بخواهم راجع به حرکت خودجوش مردمی در این روز (امسال و چند سال گذشته) قضاوت ارزشی کنم؛ لازم می‌دانم چند نکته در خصوص واکنش بعضی مسوولان نسبت به این جریان بیان کنم:

۱-کوروش هخامنشی بنا بر تحقیق پژوهشگر هندوستانی«ابوالکلام آزاد» (در کتابی به نام کوروش کبیر)، همان «ذوالقرنین» قرآن است (با تائید علامه طباطبایی در تفسیر المیزان) و شخصیتی است که توسل به نام، یاد و آموزه‌های بجا مانده از او، نه تنها منفی نیست بلکه برای تعالی اخلاق مدیریتی، بسیار هم ضروری است. تازه بسیاری از افراد، کوروش را پیامبر نیز می‌دانند.

۲-فرض بر این‌که اصلا کوروش نه ذوالقرنین قرآن باشد و نه پیامبر. پادشاه و حاکمی عادل که بوده است. چه ایرادی دارد مردم برای ارج گذاشتن به مفاهیم ارزشمندی همچون عدالت و سعه صدر،در روزی معین، در جوار آرامگاه شخصی که متخلق به این اخلاق نیکو بوده است گرد هم آیند. هم‌چنان‌که روزانه ما شاهد حضور گسترده مردم در زیارتگاه‌های مختلفی می‌شویم که مطلقا صاحب آنها شناخته شده نیست و یا حتی بعضا فلسفه ساخت آن زیارتگاه را صرفا یک رویا می‌دانند (مثل زیارتگاه عباس علی در بوشهر و...).

۳-بی‌شک مقابله با حضور مردم خصوصا جوانان پرشور ایرانی در آرامگاه کورش،اگر هم موقتا موفقیت‌آمیز باشد؛تنها صورت مساله پاک می‌شود. یعنی فقط آتشی زیر خاکستر پنهان خواهد شد که هر لحظه ممکن است با نسیمی حتی کم جان، شعله‌ور شود.

بنابراین باید دنبال علل اقبال مردم به سمت آموزه‌های ملی رفت و گرنه چرا با این همه تبلیغات گسترده که حکومت، در قوالب مختلف، به نام جامعه و امت اسلامی به خورد مردم می‌دهد؛ بعد از چهل سال چنین نتیجه و واکنشی از طرف مردم صادر شود.

۴-به‌رغم همه اقدامات سرکوبگرانه‌ای که در تمام نقاط جهان خصوصا در کشورهای توسعه نیافته صورت می‌گیرد؛ مردم راه خود را می‌روند. این تجربه ارزشمندی است برای آنان که می‌خواهند در حکومت‌داری موفق شوند.

کسانی که دیروز با انواع لطایف‌الحیل خواستند از تجمع مردم در آرامگاه کوروش جلوگیری کنند؛ حتی اگر موارد بالا را هم قبول نداشته باشند و فقط از نظر سیاسی، اندکی کیاست داشتند؛ با مردم اینگونه برخورد نمی کردند، چراکه با این منع‌ها نه تنها نمی‌شود جلوی اداره مردم را گرفت بلکه بنا بر این کلام حکیمانه عربی: «الانسان حریص علی ما منع» (انسان نسبت به آنچه منع می‌شود؛حریص می‌شود) سال به سال بر تعداد دیدارکنندگان آرامگاه کوروش افزوده خواهد شد.

متاسفانه با وجود تجارب ارزشمندی که در در طول تاریخ و در زمان حال، پیش روی همگان است؛ مسوولان ما از این تجارب بهره‌ای نمی‌برند و بی‌گمان نهایتا نادم و پشیمان خواهند شد. به قول حافظ: «من جرب المجرب حلت به الندامه»

۵-من فکر می‌کنم مسوولان ما اگر اندکی واقع بین بودند؛ می‌توانستند این موقعیت را که علی الظاهر تهدیدی برای دین و حکومت به‌شمار می‌رود؛ به فرصتی استثنایی برای وحدت ملی و آشتی میان دین و ملیت تبدیل کنند اما دریغ که این موقعیت نیز همانند دیگر موقعیت‌ها در حال سوختن و هدر رفتن است...