دیالوگ

این‌که «منوچهر بدیعی» ادعا می‌کند، برخی از این شکسته‌نویسی‌ها در ادبیات داستانی ما، دچار املای نامتعارف هم می‌شوند، سخنی بسیار درست است. وی استدلال می‌کند که این نوع نگارش، دیگر تخیل نیستند. آیا به‌راستی خلاقیت نویسنده این است که صداها را فقط به شکلی ضبط کرده روی کاغذ پیاده کند؟