کریم جعفری
در طول هفت سال گذشته مطالب بسیاری در مورد استان
نوشته و همواره داد زدهام که استان ما نه تنها از قافله توسعه عقبمانده که عملا
قافلهای باقی نمانده که کسی بخواهد با آن بهجایی برسد. شاید در روزهایی که مینوشتم
استان بوشهر عقب مانده و دارد درجا میزند همه ما را به داشتن زاویه با افراد متهم
میکردند؛ اما بهنظر هشت سال زمان زیادی برای اثبات بسیاری از مسائل بود. در طول
این سالها به اندازهای که دروغ، کلک، حرفهای بیسر و ته، وعدههای مفت و
چرندیات تحویل ملت شد، فقط چند نفری که کاسبی داشتند خوششان آمده بود و استقبال میکردند.
در طول دوران ریاستجمهوری شیخ حسن روحانی او یکبار در دولت یازدهم به بوشهر آمد
و آن سفر دستاوردی برابر با صفر برای استان داشت. تنها دستاوردش وعده ساخت خروجی
دوم بوشهر بود که آن هم جای خوبش را دادند به پیمانکاران عزیز کار کردند و جای
سختش ماند و جادهاش هم شد مسیر تردد چهارپایان! در آن سفر هیچکس مطالبهای نکرد،
هیچکس درد بوشهر را نگفت، اگر کسی هم خواست حرفی بزند جلویش ایستادند و گفتند چیزی
نگویید و شیخ حسن آهسته آمد و به همان آهستگی هم رفت. بعد از آن هم گذرش به بوشهر
نیفتاد چراکه چیزی برای افتتاح و بازدید نبود. معاون اول هم که آمد او را به
گاوداری بردند و سهباره آن را افتتاح کردند. مطالبهگری جرم بود چراکه حضرات بیش
از آنکه به فکر استان و مردمش باشند، فکر مقام و موقعیت خودشان بودند و عاقبت هم
به آن رسیدند. اما در سفر سیدابراهیم رئیسی به بوشهر از همان ابتدا قرار بر مطالبهگری
شد چراکه در این هشت سال همه حق ما را خورده بودند و یک آب هم رویش. آن اندازه حرف
ناگفته و بغض فروخفته بود که وقتی گزارشها پیش از سفر رئیسجمهور به تهران رسید
خودش تعجب کرد. چند دهه است که از بوشهر میبرند و میخورند و سراسر کشور را آباد
کردند (که اصلا هم اشکال ندارد) اما
یادشان بهخود بوشهر نبود، چراکه نمایندههای بیعرضه، مسوولان بیعرضهتر و مردم
هم کلا به حاشیه رانده شده بودند. تفاوت میان سفر رئیسی و شیخ حسن بسیار زیاد بود
و میشد به عینه دید. ما یادمان رفته که حق گرفتنی است و نه دادنی و سکوت کردن
چیزی را درست نمیکند. امیدواریم که در این سالها مردم بوشهر بهحق خود برسند؛ اما
شرطش این است که همه صادق و یکدل باشند، نه نماینده مجلس یک جا داد بزند که
جوانان حوزه انتخابیهاش بیکار است و بعد دست یک غیربومی را برای مدیرعاملی فلان
مجموعه بگیرد و با خودش بیاورد، نه با این دست فرمان بهجایی نمیرسیم.