خورده‌بین

«دوباره نوبت دیدار اشک و ماتم شد/ نوای گریه‌ام از سینه تا محرم شد/ به کوی و برزن پوشیده از لوای عزا/ بخوان حدیث بلا را که غم مسلم شد/ حدیث تازه ندارم ولی برای دلت/ حکایتی کنم از غم که قطب عالم شد/ هزار باره روایت کنم ولی هر بار/ به‌نام او که رسم دیده‌ام ز خون یم شد/ حسین شمس‌شموس است اوست ساقی ما/ حسین اسوه ایثار جان باقی ما...»