معاصر ایران

کِز کرده بود کنار دیوار، نوارِ نورِ زیر در رفته‌رفته کم‌سو می‌شد. شب دیگری در راه بود اما دیگر صدای باران نمی‌آمد. با ‌وجود این، سرد بود. خیلی سرد و هنوز گرسنه‌اش بود. چانه‌اش را گذاشته بود سر زانوهایش و گوش‌هایش را تیز کرده بود. غریبه باز هم می‌آمد؟ می‌آمد و برایش باز کمی نان می‌آورد؟ این بار که می‌آمد کمتر می‌ترسید، شاید جرات می‌کرد برود جلو. شاید جرات می‌کرد بپرسد چرا اینجاست.