همه چیزمان به هم می‌آید، شاید این مجمل‌ترین جمله‌ای باشد که بتوان در مورد حال و هوای این روزهای کشور گفت و نوشت. به معنی کلمه، به جای اتحاد کلمه، نوعی اختلاف سخت و ناامیدکننده وجود دارد که برای خلاصی از آن هم واقعا نمی‌توان فکری کرد.
کریم جعفری:
همه چیزمان به هم می‌آید، شاید این مجمل‌ترین جمله‌ای باشد که بتوان در مورد حال و هوای این روزهای کشور گفت و نوشت. به معنی کلمه، به جای اتحاد کلمه، نوعی اختلاف سخت و ناامیدکننده وجود دارد که برای خلاصی از آن هم واقعا نمی‌توان فکری کرد.
این مسیر اختلاف، محلی برای عبور و نظر انداختن دشمنان کشور شده است. شاید در این دو هفته‌ای که به‌نوعی کشور تعطیل بود، فکرها، طرح‌ها و ایده‌ها برای رسیدن به مقصود در میان جریان‌های سیاسی کشور تعطیل نبود. نوروز فرصتی بود که تا صاحبان قدرت علاوه بر آنکه نشست‌های مختلف خود را برگزار کنند، برای آینده هم طرح‌ها و برنامه‌های خود را هماهنگ کنند. این هماهنگی‌ها البته تا جایی که ما می‌دانیم برای حفظ کشور از شرِ دشمنان نیست، بلکه برای رسیدن هر چه بیشتر صاحبان قدرت به منافع‌شان است و از این رهگذر آنچه روی می‌دهد، نگرانی برای عموم مردم است.
رهبر انقلاب سال جدید را سال اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل نامگذاری کردند. این نامگذاری همانگونه که خود ایشان در سخنرانی در جمع مداحان گفتند، اگر بیش از پیش تکرار شود، دیگر کارآیی ندارد. اما اینکه چرا ایشان این همه تاکید بر اقتصاد داشته و دارند، باید به سخنان سال گذشته‌اشان در مورد درس گرفتن از رفتارهای اقتصادی در سه دهه اول انقلاب اشاره کرد که در آن به‌صراحت از وجود مشکلات گفتند. حال که راهبرد ایشان سال جاری هم در حوزه اقتصاد مقاومتی است، تکلیف ما چیست؟ چگونه می‌توان به این راهبرد دست یافت و کشور را از مخمصه‌ای که در آن قرار داریم، نجات داد؟
واقعیت‌های بسیاری در این موضع‌گیری‌های رهبری نهفته است و آن هم دردِ عقب نماندنِ کشور در افق تعریف شده 1404 منطقه. اما آیا می‌شود با وجود اختلافات داخلی به این افق دست یافت در حالی که هر روز علیه هم در حال اتهام‌زنی هستیم؟ متاسفانه کثرت نهادهای قدرت در کشور و تعدد مراکز تصمیم‌گیری باعث شده تا نتوانیم به یک جمع‌بندی کلی برسیم و از همین‌رو پرونده‌های مهم موجود در کشور متولی‌های گوناگونی دارد که هماهنگ کردن آنها بسیار سخت است. در این میان وظیفه ما چیست؟ ما باید به کدام سمت و سو حرکت کنیم تا بتوانیم در سال با این نام و عنوان سربلند بیرون بیائیم؟
این سوالی است که شاید بسیاری از خود می‌پرسند و برخی از مسوولان ارشد کشوری حتی پاسخ آن را هم نمی‌دانند و مدام طرح اقتصادی و راهکار می‌دهند و پشت همه این مسائل هم شعار نهفته است. واضح و مشخص باید گفت که تنها راه نجات کشور از وضعیت فعلی، تدام شعار سال گذشته رهبری مبنی بر «همدلی» بود که با کمال تاسف کسانی که بیشترین ارادت ظاهری به رهبری را دارند، کمترین پیروی را از آن کردند.
ما بر این باور هستیم که برجام کامل و جامع نیست، اما اگر برجام را بر زمین بگذاریم، چه برداریم که عده‌ای سرمست از در امان ماندن از تعقیت قانون با جنگ‌طلبان آمریکایی همراه شده و خواهان پاره کردن آن می‌شوند؟ اگر قرار است رادیو و تلویزیون آقای سرافراز که این روزها کمترین اعتبار را در جامعه دارد و حتی نتوانست چهار خط مردم را در انتخابات برای رای دادن به لیست اصولگرایان در تهران همراه کند، همچنان راه و روش کنونی را در پیش بگیرد و به جعبه دروغگو تبدیل شود، که دیگر تکلیف مشخص است و مردم دور آن را برای همیشه خط خواهند کشید.
با کمال تاسف باید گفت ما سال 1395 را با سایه سنگین اتهامات، اختلافات و رفتارهای دشمن‌شاد کن شروع کردیم. اگر اراده‌ای برای پایین کشیدن فتیله اختلافات وجود نداشته باشد، شک نداشته باشید که آخر این بازی همه بازنده خواهند بود و متضرر اصلی هم مردمی هستند که زیر دست و پای اربابان قدرت لگدمال خواهند شد.
سال اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل، بیش از آنکه نیاز به برنامه و شعار داشته باشد، نیاز به اتحاد عمیق عملی دارد. همان اتحادی که در آن ما جنگ تحمیلی هشت ساله را در بدترین شرایط به پایان بردیم. این هشدارها بسیار جدی است و کشیده شدن دامنه اختلافات به میان مردم، باعث گسترش بی‌اعتمادی و کاسته شدن از اقتدار نظام و به تبع آن بروز مشکلات امنیتی خواهد شد. آنهایی که تریبون دستشان است، آنهایی که زورشان می‌رسد و آنهایی که کاره‌ای هستند، لطفاً اندکی هم به فکر مردم و کشور باشند.
X Share