کریم جعفری:
چند سالی است که جمهوری اسلامی ایران در تلاش است تا در حوزه دسترسی به آسمان و دانش فضایی خود را بیازماید و در این زمینه تلاش‌های متعددی نیز کرده است. دانش فضایی، یک دانش بنیادین به‌شمار می‌رود که دستیابی به آن نیازمند پیشرفت‌های بسیار خوب در حوزه‌های فیزیک، اخترفیزیک و ریاضیات است. جمهوری اسلامی ایران در طول سال‌های گذشته در نخستین گام‌های خود برای دستیابی به آسمان پرتاب‌های متفاوتی را با استفاده از موشک‌های بومی خود انجام داد و در این زمینه تلاش داشته و دارد که بتواند به عمق بیشتری از آسمان برسد.
اما چرا باوجود سواد بیش از اندازه و استعداد قابل ایرانی‌ها در حوزه فضا، ما نتوانسته‌ایم آنگونه که باید و شاید موفقیت کسب کنیم و عده‌ای هم امروزه دنبال دولت راه افتاده و می‌گویند که دولت یازدهم صنعت فضانوردی و ماهواره‌ای کشور را نابود کرده است! این افراد از دو حالت خارج نیستند، یا واقعا نادان بوده و نمی‌دانند که اصولا صنعت فضانوری چه بایسته‌هایی دارد و یا آنکه می‌دانند و خود را به نادانی زده‌اند که در هر دو صورت نظرشان صائب نیست.
اصولا تکنولوژی‌ها امروزه در جهان به‌حدی پیچیده شده‌اند که هیچ‌کشوری نمی‌تواند ادعا کند که همه آن را در اختیار دارد و می‌تواند به‌تنهایی از پس ساخت صددرصدی یک محصول بر بیاید. به‌عنوان مثال، ژاپن در ساخت رزمناوهای پیشرفته خود به سیستم‌های راداری ساخت امریکا وابسته است، شرکت بوئیگ قطعات هواپیماهای خود را از 30 کشور مختلف جهان وارد می‌کند، شرکت لاکهیدمارتین که سازنده جنگنده‌های نسل پنجمی اف35 است برای برخی از ریزتراشه‌های خود به چین نیازمند است، هندی‌ها در توسعه هوایی خود به ایتالیا و روسیه تکیه دارند، روس‌ها برای ساخت ناوهای بالگردبر به فرانسه تکیه می‌کنند، رژیم صهیونیستی که در حوزه نظامی کاملا به امریکا وابسته است، زیردریایی دلفین را از آلمان وارد می‌کند، شرکت هواپیماسازی امبرائر برزیل موتور هواپیماهای مسافربری خود را از شرکت‌های امریکایی وارد می‌کند و....
با این توضیحات، ایران برای رسیدن به تکنولوژی لازم در حوزه فضانوردی بدون شک نمی‌تواند به تنهایی گام بردارد. جهان امروز، جهان تعامل است. ما نمی‌گوئیم که باید سراغ امریکا و انگلیس رفت، دستکم برای رسیدن به تکنولوژی‌های روز، می‌توان آنها را از دست سوم و چهارم هم گرفت. به‌عنوان مثال هند و ایتالیا مثال‌های خوبی هستند که دومی نقش مهمی هم در توسعه این صنعت در کشور ما داشته است.
متاسفانه بسیاری از دانشمندان ایرانی که این روزها هم پشت دروازه‌های نژادپرستی و توهم رئیس‌جمهور جدید امریکا گیر افتاده‌اند، ترک وطن کرده و به دلیل نبود زیرساخت‌های لازم و همچنین برخی نگاه‌های عجیب و غریب در سازمان فضایی امریکا، ناسا تجمع کرده و قلب تپنده آن را تشکیل می‌دهد. به‌نظر می‌رسد برای توسعه این بخش بیش از شعار، نیازمند عملگرایی هستیم.
نه تنها دولت یازدهم، بلکه همه دولت‌ها وظیفه دارند که در این حوزه تلاش کنند، اما یادمان باشدکه به تنهایی نمی‌توانیم به آنچه دیگران در طول چند دهه رسیده‌اند، یک‌باره برسیم. یا باید جا پای آنها بگذاریم و پیش برویم و عقب بمانیم، یا آنکه به سراغ آنها رفته و با همتراز شدن با آنها گام‌های بعدی را محکم‌تر و عمیق‌تر برداشته و این حوزه را به صورت عملیاتی مدنظر قرار دهیم.
