کریم جعفری:
چند هفته‌ای است که پس از نشست آستانه و آرام شدن جبهه‌های نبرد در شمال حماه، حلب و دمشق نیروهای متحد به سمت شرق و جنوب شرق سوریه حرکت کرده و در حال نبردهای سهمگین با داعش هستند. جبهه‌هایی که در حال حاضر نیروهای متحد در حال نبرد با داعش هستند شامل: شرق حلب، شرق حماه در امتداد خط پترول، شرق حمص در محورهای تدمر به سمت السخنه و سپس دیرالزور و خود شهر دیرالزور که داعش سهمگین‌ترین تک‌های خود را در طول چند روز گذشته در این محورها زد و با وجود دادن تلفات بسیار، اصرار بسیاری بر ورود به فرودگاه و مقر تیپ 137 ارتش در این منطقه دارد.
با این حال، متحدین در دو جبهه دیگر هم درگیر هستند. یک جبهه در شرق دمشق به سمت مرزهای مشترک با عراق و دیگری در شرق استان سویداء. این دو جبهه اهمیت بسیاری دارد چرا که چالش عمده نیروهای متحد نه تنها گروه‌های تروریستی مورد حمایت امریکا در منطقه است، بلکه چالش اصلی خود امریکاییها هستند که به‌صورت غیرقانونی با استقرار در گذرگاه مرزی التنف و تعریف یک محدوده ممنوعه 55 کیلومتری برای خود، خواستار عدم حضور نیروهای متحد در این منطقه شده‌اند. اقدامی غیرقانونی که به بهانه مبارزه با تروریسم داعش شروع شده و این روزها برای اشغال بخشی گسترده‌ای از خاک سوریه منجر شده است.
امریکاییها در دیدار ماه گذشته وزیر امورخارجه روسیه از واشنگتن درخواست‌هایی را مطرح کردند که وقتی به طرف ایرانی منتقل شد، به شدت با آن مخالفت کرده و تاکید شد که نه ایران، بلکه سوریه هم حاضر به معامله بر سر خاک خود نیست و باید تا وجب آخر از خاک این کشور پاکسازی شود. با این حال امریکاییها در اصرار خود در طول سه هفته گذشته سه بار به نیروهای متحد در منطقه ظاظا که در مسیر بزرگراه دمشق بغداد حمله کرده و تعدادی از نیروهای متحد را به شهادت رسانده یا زخمی کرده‌اند. همچنین میزانی از تجهیزات متحدین هم منهدم شده است. در این میان بر خلاف تصور امریکا که فکر می‌کرد فرماندهی متحدین خطوط قرمز تعیین‌شده را می‌پذیرد با توجه به حوادث روزهای گذشته باید دید که سیاست جدید برای مقابله با طرح امریکاییها چیست.
واقعیت آن است هر سه حمله امریکاییها به نیروهای متحد در فاصله 55 کیلومتری از التنف، برخلاف معاهدات و قوانین بین‌المللی است. این را هم امریکاییها می‌دانند و هم متحدین. برای طرف امریکایی این مساله غیرقابل باور است که فرماندهی متحدین پس از دو بار بمباران بار دیگر اصرار به پیشروی به سمت التنف را دارد. این اصرار از عمق سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران نشات میگیرد، سیاستی که بر اساس آن یک گام عقب‌نشینی در برابر دشمن برابر است با عقب‌نشینی‌های دیگر. کسی که این سیاست عام ایران را بداند، از همان روز نخست باید به این نتیجه می‌رسید که این امریکاییها هستند که باید از خطوط قرمز خود عقب‌نشینی کنند.
در فیلم منتشر شده توسط واحد تبلیغات جنگ متحدین یک پهپاد شاهد 129 ایرانی یک پریدیتور امریکایی را نشانه رفته، اما از انهدام آن خودداری می‌کند. همین پهپاد یک روز بعد به نزدیک مقر نیروهای امریکایی می‌رود که هدف موشک اف15 امریکایی قرار میگیرد و منهدم می‌شود. در نبرد تعیین خطوط قرمز در مرز سوریه باید دید اصرار کدام طرف اثرگذاری نهایی را دارد. امریکاییها می‌دانند که طرف مقابل خطوط قرمز را به رسمیت نشناخته است و حمله به یک نیروی ضدتروریسم در جایی که هیچ تروریستی نیست نمی‌تواند برای همیشه ادامه پیدا کند. هر چند ما چند شهید و زخمی و میزانی از تجهیزات را دادیم، اما سیاست در نظر گرفته شده سیاست درستی است و باید به همین روال ادامه داد و مشروعیت بین‌المللی حضور امریکاییها در مرز مشترک عراق و سوریه را زیر سوال برد. کسی نمی‌تواند تضمین بدهد که چند فروند موشک زمین به زمین به مقر این نیروها اصابت نکند.
