دو هفته پس از شروع درگیری‌ها میان ارتش ارمنستان و ارتش باکو، در حالی که عده‌ای در کشور رگ کردن کلفت کرده و به نسبت دادن حرف‌های دروغ و بدون سندی به رهبر انقلاب مبنی بر اینکه «قره‌باغ خاک اسلام است» در صدد بودند تا با سوءاستفاده از چنین فضایی دست به تحریک احساسات پاک مردم کشورمان بزنند، اما خیلی زود مشخص شد که ارتش باکو که دست‌آموز رژیم صهیونیستی است نه در منطقه مورد مناقشه قره‌باغ، که در در یک منطقه مرزی دیگر با ارمنی‌ها درگیر شده است. حاصل این درگیری برای ارتش بسیار پرهزینه باکو که در طول دو دهه گذشته میلیاردها دلاری برای آن هزینه شده بود، جز شکست خفت‌بار چیزی نبود.
با این حال، پدرخوانده تروریست‌ها و رئیس‌جمهور کشور تروریست‌پرور همسایه که در یک دهه گذشته اتحادیه‌ای از تروریست‌های ترک‌تبار و ترک‌نژاد را برای جنگ علیه منافع ملی ایران در منطقه شکل داده با سوءاستفاده از موقعیت پیش‌آمده و در پیش کشیدن مسائل قومیتی تعدادی از نظامیانش را به جمهوری خودمختار نخجوان در شمال غربی ایران فرستاده تا به‌زعم خودش با ارتش باکو رزمایش برگزار کند. این اقدام رجب طیب اردوغان در حالی صورت می‌گیرد که اصولا جمهوری نخجوان هیچ نقشی در جنگ میان دولت باکو و ارمنستان نداشته و این منطقه همواره در آرامش زندگی کرده است.
این اقدام ارتش اردوغان، ریختن بنزین روی آتش اختلافات منطقه‌ای است. در حالی که ایران همواره بر اصل گفت‌وگو و مذاکره میان باکو و ایروان تاکید کرده و این راهکار را تنها مسیر رسیدن به صلح و آشتی قفقاز می‌داند، لشکرکشی‌ها و ماجراجویی‌های پدرخوانده تروریست‌ها که در راستای فعال کردن گسل‌های قومی و آزاد کردن خاطرات تلخ گذشته ناشی از لشکرکشی‌ها و قتل‌عام‌های خونین صورت گرفته به‌دست ارتش خونخوار عثمانی صورت می‌گیرد، می‌تواند پیامدهای بسیار خطرناکی داشته باشد. اقدامات صورت گرفته توسط دولت آنکارا جز عمیق‌تر کردن دشمنی‌ها، ضربه زدن به منافع ملی ایران در منطقه و همچنین کشاندن پای ناتو به قفقاز در هیچ قالبی قابل تفسیر نیست.
در حالی که متاسفانه عده‌ای در کشور ما رئیس دولت باکو را «حافظ بیضه اسلام» معرفی کرده و شعارهای احمقانه سر می‌دهند، الهام علیف بر خلاف باور غلط این جماعت با خریدهای میلیاردی از صنایع نظامی رژیم صهیونیستی و همراهی با سیاست‌های دشمن خونی شیعیان و پدرخوانده تروریست‌ها (رجب طیب اردوغان) در مسیر بسیار غلطی گام گذاشته که احتمال کوچک‌ترین و کمترین کمک از طرف ایرانی‌ها (به‌جز گروهی که فکر می‌کنند ناجی آن‌سوی ارس هستند) را به صفر رسانده است. ایران باید مراقبت ائتلاف باکو –آنکارا–تل‌آویو باشد چرا که این ائتلاف سه‌گانه می‌تواند آینده کشور را به خطر بیندازند.
