کریم جعفری: رهبر انقلاب روز گذشته در پاسخ به نامه معاون اول رئیسجمهوری در مورد تنظیم ضوابط مالی کشور و همچنین مبارزه با مساله فساد در یک جمله حجت را بر هم تمام کردند تا کشور از یک مرحله به مرحله دیگری حرکت کردند. ایشان با ایراد این جمله تاریخی که «کلیه دستگاهها موظفند نسبت به پرداختهای غیرمتعارف حساسیت نشاندهند و قاطعانه با موارد تخلف برخورد کنند. دفتر هم موظف است ضوابط مصوب دولت را در مجموعههای وابسته به خود مورد توجه و امعان نظر قرار دهد.»
بهنظر میرسد این جملات آن اندازه صراحت دارد که کسی نتواند با آن مخالفت کند، هر چند این نظر قدیمی ایشان است، اما در طول سالهای گذشته بارها و بارها مسائل محتوم به فساد در کشور ما باعث شده تا نوعی بدبینی در میان مردم رواج یابد.
در این میان البته به نظر میرسد که دولت روحانی تلاش داشته است تا بتواند بهنوعی با این فساد دامنگیر مبارزه کند، این مبارزه البته با مشکلات عمدهای مواجه بود. روحانی پیش و بیش از آنکه بتواند به مسائل داخلی بپردازد، سرگرم فضای خارجی و مذاکرات هستهای شد و از فضای داخلی چنان دور ماند که در یک سال مانده به انتخابات توان جمع کردن آن را نخواهد داشت. از یک سو آمار بیمدیریتیهای مدیران میانی و استانی وی که بهخصوص در استانی مانند ما بیداد میکند و از سوی دیگر ضعف تیم رسانهای وی که باعث شده تا دستاوردهای دولت خوب منتشر نشده و عملاً جریان رسانهای دست گروه رقیب قرار بگیرد، دست به دست هم داده تا این ناکامیها رنگ روی دیگری بهخود بگیرد.
هر چند که فشارها و کمبودها میتوان فرصت باشد، اما این فرصت وقتی میتواند خوب نهادینه شده و از آن استفاده شود که نوعی مدیریتی بهینه هم بالای سر آن باشد. این مدیریت بهینه البته در کشور ما به دلیل ویرانی مدیریت در هشت سال دولت گذشته تا به مرز اصلاح برسد، فرصت بسیاری میخواهد. درخواست جهانگیری از رهبری و پاسخ ایشان مبنی بر اینکه همه باید در یک چارچوب قرار بگیرند، بهنظر دستاوردهای جدیدی برای کشور خواهد داشت، البته در صورتی که همه ما پاسخگو بوده و نسبت به مسائل مهم نگاهی دقیق داشته باشیم.
بدن شک آینده کشور در دست مدیران امروزی است که میتوانند خوب تصمیم بگیرند، ما این توانایی را داریم که به همان میزانی که ویران کنیم، آبادگر هم باشیم و با نگاهی آیندهنگرانه در افقهای صحیح تصمیمگیری ایران 1404 را درستتر بنا کنیم. هیچ رهبری یا مدیری نمیخواهد ناموفق باشد، این آرزوی نهایی هر فردی است که بتواند برای کشورش کاری صورت دهد. تصمیم به در نظر گرفتن نهادهایی که تاکنون جدا از اقتصاد کشور و بهصورت جزیرهای عمل میکردهاند در چارچوبهای صحیح و مدیریتی کشور و پرداخت مالیات میتواند نوید این مساله باشد که ما یک گام خوب و سازنده به سمت آینده برداشتهایم.
باید این فرصت را غنیمت شمرد و به بهترین شکل ممکن از آن بهرهبرداری کرد، فارغ از اختلافات داخلی این آینده کشور و فرزندان ماست که مهم است و نه پستها و جایگاههای سیاسی که زودگذر هستند.