کریم جعفری: دیروز حمید سبزواری، شاعر خراسانی در تهران درگذشت، شاعری که با شعر انقلابی شناخته شد و در نسل ما با اشعاری که رزمندگان در جنگ سروده بود و با نوای رجزخوانان در طول دوره دفاع مقدس خوانده می‌َشد، بیشتر آشنا بود. مرحوم سبزواری سال‌های درازی بود که با بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد و بارها هم خبر فوتش منتشر شد.
سال 1385 که در یک موسسه تحقیقاتی کار می‌کردم، اولین برخورد مستقیم و کاری را با ایشان داشتم، همان موقع هم حافظه بسیار خوبی داشتند و قرار بود که خاطراتشان در آن موسسه به چاپ برسد. در آن روزها، خاطرات ویرایش نشده و خطی وی را می‌خواندم و از نحوه شاعر شدنش، شعر سرودنش و خیلی مسائل دیگر بیشتر یاد می‌گرفتم.
کار اصلی را روی خاطرات ایشان آقای مصطفی فیض می‌کردند. به این دلیل که فیض خود هم شاعر بود، ارتباطات صمیمانه‌ای با وی برقرار کرده بود و به منزلش هم رفت و آمد داشت. کتاب البته بیشتر حجمش مربوط به دوره انقلاب و جنگ بود و حال و هوایی که در آن روزها در کشور حاکم بود و نحوه سرودن اشعار و آنهایی که شعرها را می‌خواندند.
برخی از این شعرها را البته من بعدها و از خلال همین کتاب بود که فهمیدم شاعری سبزواری دارد. کتاب با عنوان حال اهل درد منتشر شد و در آن روزها خواستاران بسیاری داشت. بدون شک خراسانی‌ها که در پاسداشت زبان پارسی و نگهداشت فرهنگ ایرانی خدمات شایانی به ایران و ایرانی کرده‌اند، در تاریخ ایران ماندگار خواهند بود.
مرحوم سبزواری متعلق به منطقه‌ای هست که در آن بزرگان بسیاری برخواسته‌اند، کسانی که در همین نسلی که ما به یاد داریم، منشا اقدامات بسیاری شده‌اند و بدون شک در آینده نیز از آنها بسیار خواهیم شد. سبزوار و مزینان و فریمان و جنید و... که هر کدام به نام بزرگی را یدک می‌کشند، در همین حوزه قرار دارند.
از حجم پیام‌هایی که روز گذشته توسط شاعران، نویسندگان، هنرمندان و مسوولان مختلف سیاسی، فرهنگی و کشوری منتشر شد، می‌توان جایگاه حمید سبزواری را درک کرد. روح این شاعر انقلابی قرین رحمت الهی قرار بگیرد.
