بر اساس آمارهای موجود از چند سال اخیر، حدود ۳۰ درصد ذخایر نفت کشور، ۷۰ درصد نفت فلات قاره، ۶۰ درصد ذخایر گاز طبیعی و ۷۰ درصد گاز تولیدی و ۹۵ درصد صادرات نفت از این استان انجام می‌شود. از طرفی؛ مطابق ماده ۱۷۹ قانون برنامه پنجم توسعه، سهم اعتبارات هر استان تابعی از درآمدهای استانی برای توسعه زیرساخت‌های آن استان قلمداد می‌شود اما در استان‌های نفت‌‌‌خیز، اعتبارات دو درصدی نفت و گاز، جایگزین اعتبارات استانی شده است و همین مقدار نیز متاسفانه تخصیص پیدا نکرده و استان بوشهر نیز از این قضیه مستثنی نیست!

طبق آمار، درآمد هر فاز گازی پارس جنوبی (به‌غیر از صنایع پتروشیمی و صنایع پایین دستی و سایر مراکز انرژی در استان) سالانه سه میلیارد دلار است و هم‌اکنون حداقل، ۱۳ فاز گازی پارس جنوبی در سرویس کامل تولید قرار دارد. پایتخت انرژی ایران، ارزشی معادل ۱۵۵ هزار و ۹۲۲ تن طلا را دارد که برابر با مسیر ۷۸ کیلومتری است که ۷۸۰۰ دستگاه کامیون و هر کدام با ۲۰ تن بار طلا در آن قرار گیرند‌ اما علیرغم این ارزش نجومی، وضعیت مردمانش در این جمله خلاصه می‌شود که؛ «رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال خرابم.» بر همین اساس؛ مطالباتی به‌صورت خلاصه به شرح ذیل به‌عنوان مطالبات اهالی محیط پیرامونی و پرسنل صنعتی جهت توجه و بررسی مجدد تقدیم حضورتان می‌شود.

الف) مطالبات مردم استان و منطقه:

۱. قریب به ۱۵ سال از حضور صنعت نفت در پایتخت انرژی ایران (عسلویه) می‌گذرد و جنابعالی نیز معمار این صنعت عظیم قلمداد می‌شوید‌ اما همچنان مساله اشتغال مردمان این منطقه، حلقه‌ای مفقوده و مبهم در این زمینه است. در حال حاضر علاوه بر اجرائی‌نشدن مصوبه جذب نیروی انسانی ۵۰ درصدی از محیط پیرامونی (که قطعا مستلزم صدور دستورالعمل و آیین‌نامه جامع و مکتوب جهت اجرایی شدن واقعی آن است)، موضوع عدم ارائه مجوز جذب نیرو، بحران اشتغال را در محیط پیرامونی تشدید کرده و نوعی سرخوردگی جهت فارغ‌التحصیلان مراکز آکادامیک بخصوص در رشته‌های مرتبط ایجاد نموده است.

۲. جنابعالی به‌طور کامل در قبال پایتخت انرژی ایران مسوول و متعهد هستید، چراکه این صنعت عظیم در دوره مدیریت قبلی حضرتعالی رقم خورده است‌ اما به موازات توسعه این صنعت بنیانی و موثر، امور زیربنایی محیط پیرامونی مانند مدیریت آلودگی، اشتغال، آموزش، بهداشت و ورزش و... مرتفع نگردیده و امروزه پایتخت انرژی ایران از داشتن یک مرکز پزشکی ساده رنج می‌برد چه برسد به مراکز تخصصی فوق حرفه‌ای که الحق و الانصاف حق مردم و پرسنل صنعتی است.

۳. مساله جدی و نگران کننده جهت ساکنین منطقه، وضعیت پساتولید است. لذا محیط پیرامونی انتظار دارد که تا شرایط تولید و درآمدزایی فراهم است، به توسعه پایدار دسترسی پیدا کند تا پس از اتمام بهره‌برداری، به سرنوشت مناطقی همچون مسجدسلیمان دچار نشود.

 

ب) مطالبات جامعه صنعتی:

۱. فراگیر نمودن موضوع مهندسی انسانی (ارگونومی) با تاکید بر حفظ و رعایت کرامت انسانی در بین تمامی اقشار صنعتی اهم از کارگری، ارکان ثالث، قرارداد مسقیم و رسمی و تلاش در جهت حداقل نمودن تبعیض‌ها با حفظ رعایت سلسله‌مراتب سازمانی با نگاه افزایش راندمان تولید و ترسیم چشم‌انداز بومی کردن صنعت با اتکاء به توان منابع انسانی داخلی حسب تاکیدات رهبری بر مقوله «اقتصاد مقاومتی».

۲. تغییر نگرش پنهان، «برده‌داری صنعتی» به «صنعتگر متعالی» با بهاء دادن به پرسنل صنعتی بعنوان مجاهدین خط مقدم جبهه تولید حسب تاکیدات رهبری که «کار کردن در چنین مناطقی جهاد فی سبیل الله قلمداد می‌گردد.»

۳. اجرایی نمودن طرح ۱۴-۱۴ یا ۷-۷ در راستای حفظ منابع انسانی چابک و تلاش در جهت جلوگیری از عارضه کارشیفتگی شاغلین در کلیه اقشار آن.

۴. با عنایت به خاص بودن شرایط پایتخت انرژی ایران هم به جهت شرایط آب و هوایی و جغرافیایی و همچنین آلودگی منطقه که پیش از این، از آن سخن رفت، فاکتور سختی کار (منطقه سخت) نیز جهت حماسه‌سازان عرصه صنعت نفت این منطقه در نظر گرفته شود.

همچنین مسائلی است به شرح ذیل که فصل مشترک مطالبات جامعه پیرامونی و صنعتی قلمداد می‌شود:

۱. بواسطه آلودگی‌های گسترده منطقه هم از نگاه پسماند و هم از نگاه مشعل‌ها، مردم و پرسنل صنعتی دچار نوعی مرگ تدریجی شده‌اند و همه اینها نیز به سادگی قابل مدیریت است و متاسفانه نگاه مردم و پرسنل صنعتی از «سمبل اقتصادی» به «سمبل آلودگی» تغییر یافته است و این واقعیتی غیرقابل کتمان است. مثلا بیماری پانیک که یکی از شاخه بیماری‌های روحی و روانی است، در بدو ورود افراد برای آنها اتفاق می‌افتد.

۲. مساله اخیر «برون سپاری پالایشگاه‌های گازی» که همچنان بلاتکلیف است، جهت اهالی محیط پیرامونی از نقطه‌نظر اشتغال و جهت پرسنل صنعتی نیز سبب ایجاد دغدعه و نگرانی شده است و طولانی شدن این موضوع، سبب کاهش راندمان در تولید و سبب ناامیدی اهالی در بحث کار و اشتغال فرزندانشان خواهد شد.

با عنایت به مراتب عنوان شده، انتظار می‌رود با اذعان به جمله قابل تامل آن مقام عالی‌رتبه که «یک ده آباد بهتر از چند شهر خراب است»، به مطالبات فوق نگاه ویژه مبذول گردد و شاهد توسعه پایدار از جمیع جهات در این منطقه زرخیر جهت تمامی اهالی صنعتی و غیر صنعتی آن باشیم