روز گذشته توفیق دست داد و به سراغ یکی دو نفر از دوستان در عسلویه رفتم. دوستانی که چند صباحی است به واسطه ارتباط با روزنامه با آنها دوست شده‌ام و البته برخی از آنها را سالیان بیشتری است که می‌شناسم. هر چند به‌دلیل سرزده رفتن موفق به دیدن برخی از آنها نشده بودم اما باور بفرمائید پتروشیمی‌ها به‌عنوان تولیدکننده مواد اصلی بالادستی در حوزه خود موافق به ایجاد اشتغال پایدار برای هزاران نیروی جوان ایرانی شده‌اند. این نیروهای جوان دارای انگیزه بالایی هستند اما باوجود زحمت بسیاری که می‌کشند، هنوز موفق به ایجاد ارزش افزوده خوبی در این مسیر نشده‌اند.
سال گذشته در مصاحبه‌ای مفصل که مدیرعامل منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی داشتیم وی تاکید کرد که برای ایجاد تاسیسات پایین دستی و همچنین کارخانجات تولیدی صدها هکتار زمین به‌صورت کاملا زیرسازی شده وجود دارد که سرمایه‌گذاران می‌توانند با حضور در این منطقه با استفاده از امکانات تدارک دیده شده، راه را برای ایجاد ارزش افزوده بیشتر فراهم کنند.
اما با توجه به شواهد و قرائن موجود، هنوز موفقیتی در این زمینه به دست نیامده است و این عدم توفیق را می‌توان در صادرات گسترده محصولات پتروشیمی به خارج از کشور مشاهده کرد. جهت اطلاع شما باید عرض کنم تنها محصولی که حتی در دوره تحریم‌ها موفق به صادرات شدند و کسی نتوانست آنها را در دایره تحریم ببرد، همین پتروشیمی‌ها بودند. با این حال ما هنوز موفق به کشف ارزش افزوده بالای این صنایع نشده‌ایم.
به عنوان یک رسانه و کسی که می‌داند در این کشور باید در حوزه اقتصاد مقاومتی تلاش‌های بسیاری صورت بگیرد، از سرمایه‌گذاران هم‌استانی می‌خواهم که در این حوزه با گرفتن طرح‌های سوده و مطالعه شده از منطقه ویژه اقتصادی علاوه بر درآمدزایی برای خود، محملی برای ایجاد شغل جهت جوانان بیکار استان فراهم کنند که به دلیل سیاست های غلط موجود روز به روز بیکارتر می‌شوند و هیچ امیدی هم از مدیریت سیاسی و اقتصادی استان برای ایجاد اشغال پایدار برای آنها نمی‌رود.
به‌صورت خلاصه باید گفت که پتروشیمی که قرار است همچنان چند مجموعه دیگر آن در این منطقه احداث شود باید به چشمی دیگر نگریسته شوند و حتی به‌دلیل وجود زیرساخت‌های موجود در منطقه، پتروشیمی دشتستان هم یا به این منطقه منتقل شود یا این‌که به صورت هماهنگ با پتروشیمی گناوه ساخته شود تا از آلایندگی زیست محیطی آن کاسته شود.
