این روزها اصلاح طلبان در تهران آن چنان سرمست از پیروزی خود درانتخابات مجلس در تهران هستند که دگر بار، با استقراهای ناقص منطقی قصد تعمیم این قضیه به کل کشور و نقشه چینی برای انتخابات خرداد ۹۶ را در سر می پرورانند.
موج دو روز آخر انتخاباتی لیست موسوم به امید در تهران آنچنان تحلیل های میدانی اصولگرایان را نقش بر آب کرد و تنها یک نفر از آنان را روانه یک کرسی از مجلس ساخت که به باور بسیاری از ناظران، از این پس رجزخوانی اصلاحات برای اصولگرایان آغاز خواهد شد. اما این رجزخوانی تا چه حد حقیقی است؟
واقعیت آن است که علی رغم مظلوم نمایی های گسترده و ظاهری اصلاح طلبان و حامیان دولت درباره رد صلاحیت کاندیداهای منسوب به آنان، این لیست نیم بند اصلاح طلبان با کاندیداهای درجه ۲ آنان توانستند شانه به شانه جریان اصولگرایی پیش آمده و کاندیداهای منسوب به خود را روانه مجلس نمایند.
گویی اصولگرایان هرچه به پیش می روند از انتخابات و درس های آن، مطالب تازه تری می آموزند و اصلاح طلبان علی رغم رفوزه شدن در سال ۸۸ بار دیگر برگه خودرا یکپارچه تر تکمیل می کنند.
بررسی دلایل پیروزی اصلاح طلبان خصوصا در تهران با راهبردهایی از قبیل ایجاد موج انتخاباتی و اجرای برجام، مجالی دیگر می طلبد اما آنچه دراین میان مهم جلوه می کند، نقشه هایی است که اصلاح طلبان پس از این انتخابات در سر دارند.
بازنمایی "فتح سنگر به سنگر"
تازه ترین گفتگوی محمدرضا عارف با روزنامه اصلاح طلب اعتماد، حکایت ازگام دیگری از استراتژی انتخاباتی اصلاح طلبان برای بازگشت به قدرت و سلطه یابی دربدنه مدیریتی کشور دارد. عارف در این مصاحبه، گام سوم حرکت اصلاح طلبان در فضای سیاسی کشور را پس از گام دوم در دور دوم انتخابات مجلس، « کسب ٧٠ درصد کرسی‌های شورای شهر در سراسر کشور» میداند و تاکید می کند که «نمی خواهیم برای روحانی رقیب بتراشیم».
این سخنان عارف، در واقع تداعی گر سخن سعید حجاریان، تئوریستین موسوم به جانباز اصلاحات!، در کوران سال های پس از دوم خرداد ۷۶ است که تئوری "فتح سنگر به سنگر" را برای نیروهای پیاده نظام اصلاحات و جامعه به اصطلاح مدنی خود استفاده کرد.
برخلاف بازنمایی اصلاحات درباره عطش اصولگرایان به قدرت، در واقع این اصلاح طلبان هستند که بیش از هر جناح و سیاستمدار دیگر راه گذر به منافع حزبی وامیال خود را از راه قدرت سیاسی می بینند و در این راه از هیچ حربه و روشی کوتاهی نمی ورزند.
۴ سال حکمرانی دولت احمدی نژاد و کنار وانهادن سیاسیون اصلاح طلب ازمناصب و ساختار دولتی در کشور، آنچنان عطش این جناح را برای بازگشت به قدرت برانگیخت که با ایجاد فتنه ۸۸ درصدد آشوب و براندازی نظام برآمدند اما پس از عدم وصول به این هدف گوشه عزلت سیاسی در پیش گرفتند و در کمین نشستند تا فرصت مناسبی برای عرض اندام به دست آورند.
عبور از روحانی!
پیروزی دکتر روحانی در سال ۹۲، علی رغم تفاوت های بنیادین و شباهت های ظاهری با سازندگی و اعتدال، فرصتی را برای این جریان فراهم ساخت تا بار دیگر به قدرت برگردند اما روحانی، "سید اصلاحات" نبود که مجالی برای جولان این جریان دهد.
در نهایت روحانی، با به کار گیری نیروهای درجه دو اصلاحات در برخی ازمناصب دولتی سعی در جذب بدنه رای آنان کرد، هرچند که اصلاح طلبان نیز علی رغم عدم تمایل به این کار، به ناچار به این اتحاد تن دادند و خود را برای انتخابات آماده کرده اند.
اگر تاکیدات دیروز رئیس جمهور در یزد، در نام بردن از فردی که انتشارنام و عکس وی منع قانونی دارد، به حساب به دست آوردن دل اصلاح طلبان باشد، باید متذکر شد که اصلاح طلبان در سال ۸۰، پس از مجالی ۴ سالی در دولت اصلاحات و مشق قدرت "فتح سنگر به سنگر"، پروژه عبور از رئیسشان را کلید زدند، حال که رئیس جمهور اعتدالی عضو جامعه روحانیت راست گرا جای خود دارد.
مشق قدرت اصلاحات برای انتخابات شورای شهر در سال ۹۶، حکایت از برنامه ریزی جدی این طیف سیاسی مست از پیروزی ظاهری در تهران دارد، پیروزی ای که با دوقطبی کردن فضای سیاسی کشور در قالب مرکز-حاشیه و تهران-شهرستان و با توهین های فراوان به شهرستانی ها، آنان را عقب مانده سیاسی و تهران نشینان حامی خودرا دارای بلوغ سیاسی بنامند.
X Share