بامدادجنوب- الهام بهروزی: «آنچه از هجران تو بر جان ناشادم رسيد/ از گناه اولين بر حضرت آدم رسيد/ گوشه‌گيري كردم از آوازهاي رنگ‌رنگ/ زخمه‌ها بر ساز دل از دست بیدادم رسيد/ قصه شيرين عشقم رفت از خاطر ولي/ كوهي از اندوه و ناكامي به فرهادم رسيد/ مثل شمعي محتضر آماج تاريكي شدم/ تير آخر بر جگر از چله بادم رسيد/ شب خرابم كرد اما چشم‌هاي روشنت/ بارديگر هم به داد ظلمت‌آبادم رسيد/ سرخوشم با اين همه زيرا كه ميراث جنون/ نسل اندر نسل از آباء و اجدادم رسيدم/ هيچ‌كس داد من از فرياد جانفرسا نداد/ عاقبت خاموشي مطلق به فريادم رسيد» (سیدحسن حسینی)
هنوز زلال کلامش را یارای جریان و بارآوری و بهارآوری بود، هنوز ذوق نقاشی و طبع طنازش مجال نو بودن و نو ماندن داشت و هنوز سخن دلپذیرش بیش از آن‌که زینت‌بخش موزه خاطره‌ها و بزرگداشت‌ها شود، می‌توانست موثر و کارآمد باشد اما تقدیر چنین بود. اهل‌دل بود و خلوتی داشت با دل و «بیدل» و از این رهگذار کلام او را لطفی و تاثیری که دلیل راه نوجویان عرصه شعر و شاعران جوان و جوان‌دل شد. اگرچه در هجوم آثاری بی‌مایه و غالبا تقلیدی -که همچون لباسی از وصله‌های ناجور بر قامت رشید شعر امروز نشسته‌اندـ رغبتی به نشر رایحه ذوق سرشار و طبع لطیفش نداشت اما همان آثار کم‌حجم و معدودشعری که از خود به یادگار گذاشت، مکان و مرتبه شایسته او را در شعر معاصر و به‌ویژه در شعر و ادب پایداری می‌نمایاند. حسینی شاعری است که به معنای واقعی فرزند زمان خود بوده و جز تحت‌تاثیر آنچه بر مردمش می‌گذشت نمی‌سرود، دغدغه حفظ ارزش‌های انقلاب همواره در اشعار وی به چشم می‌خورد.
سیدحسن حسینی (۱۳۳۵ تهران -۹ فروردین ۱۳۸۳) شاعر، مترجم، نویسنده و پژوهشگر معاصر ایرانی است. یکی از شاعران بسیار توانای معاصر که بخش عمده‌ای از اشعار خود را به توصیف دلاوری‌های مردانه فرزندان این سرزمین در عرصه پایداری و مقاومت اختصاص داده است. بر غالب این اشعار اصول حاکم بر مکتب رمانتیسم حاکم است اما حسینی در سایه اعتقادات مذهبی، آرمان‌های انقلابی و تعهدات اجتماعی خویش، اندیشه‌ها و مضامین رمانتیکی را تعالی بخشیده و درونمایه‌هایی بر آنها افزوده است که همگی در خدمت به تصویر کشیدن خون و شرف و نبرد جاودانه حق و باطل هستند. حسینی، رمانتیسمی انتقادی-اجتماعی دارد. وی از بسیاری از مظاهر زندگی مدرن انتقاد می کند و معتقد است که عشق، انسانیت، پاکی، سادگی و حقیقت زندگی در این عصر گم شده است.
به‌تازگی یکی از اعضای هیات علمی دانشگاه خلیج فارس در رشته زبان و ادبیات فارسی کتابی را به نام «من قرار بود پنجره ای باشم...» در نقد و تحلیل زبانی و محتوایی اشعار سید حسن حسینی نوشته است که این کتاب به همت انتشارات دریانورد چاپ شده است.
حسین سلیمی در گفت‌وگو بامداد جنوب گفت: سیدحسن حسینی از شاعران موفق و برجسته دو سه دهه اخیر ایران است که اشعار او با وجود حجم اندک، نیاز به تامل زیاد دارد و از زوایای گوناگون قابل بررسی است. این موضوع را مجموعه‌های شعری او به اثبات می‌رساند. یکی از این زوایا، تحلیل و بررسی محتوایی و ساختاری اشعار اوست که بازخوانی و بازبینی آن می‌تواند ما را به جریان‌شناسی شعر معاصر و به‌ویژه شعر انقلاب و جنگ رهنمون سازد. مساله و رویکرد اصلی این کتاب شناسایی و تبیین ساختار بیرونی و نظام درونی اشعار سیدحسن حسینی از طریق شناسایی عناصر تشکیل‌دهنده متن و روابط درونی و بیرونی این عناصر است. برای دستیابی به چنین هدفی نخست با توجه به قالب و ساختار شعر، عوامل برجسته‌سازی یک متن و دیدگاه‌های ساختارگرایی، مواردی را در خصوص این عناصر، بیان داشته و سپس به بررسی موضوعی و محتوایی اشعار سیدحسن حسینی پرداخته شده است.
وی با بیان این‌که از آنجا که ساختار و شالوده هر متن به انسجام اعضا و عناصر تشکیل‌دهنده آن بستگی دارد، درصدد بودم تا این انسجام را در اشعار سیدحسن حسینی در دو بخش انسجام بیرونی و درونی بررسی کنم، افزود: در بحث ساختار نظم، قاعده‌افزایی‌ها به شکل توازن‌های آوایی، واژگانی و نحوی مورد بررسی قرار گرفته و برجستگی‌های شعری و هنری شاعر، زیر عنوان هنجارگریزی بررسی شده است. کیفیت میزان استفاده شاعر از موارد یاد شده را در بیان و نمایش زیباتر مفاهیم اعتقادی و دستاوردهای تجربی‌اش همچون شناخت خدا و هستی و ائمه اطهار، جنگ و جهاد و ... مورد کنکاش و پژوهش قرار داده است.
مولف کتاب «من قرار بود پنجره ای باشم...» با اشاره به این که مطالعات گسترده و پژوهش‌های عمیق سید حسن حسینی در زمینه‌های مختلف ادبی، تاریخی فلسفی و... باعث حضور و وفور تلمیحات گوناگون در شعر او شده است، خاطرنشان کرد: وی این‌گونه تلمیحات شعری را به‌منظور بیان نگرش‌ها و ارائه مسائل اجتماعی، سیاسی و اخلاقی پیرامون خویش مورد استفاده قرار می‌دهد. حسینی در بسیاری موارد نیز برای بیان اندیشه‌ها و ناگفته‌های درونی خویش دست به خلق واژگان و ترکیبات جدید بی‌سابقه می‌زند.
سلیمی با تاکید بر این‌که اجتناب از جنجال‌گرایی و باندبازی‌های هنری و سیاسی و نیز وجود تفکر دینی و دلبستگی به ارزش‌های اسلامی و اعتقادی از مهم‌ترین عناصر سروده‌های سیدحسن حسینی است، یادآور شد: اگرچه شعر سیدحسن حسینی شعری محتواگراست، به‌گونه‌ای که نمی‌توان هرگز مفهوم و محتوا را در شعرش نادیده گرفت، با این همه نقش برجسته و مهم زبان در شعرهایش به‌ویژه شعرهای سپید و نیمایی او به حدی است که در بررسی شعر او نمی‌توان به عنصر زبان و نقش برجسته آن در تشکل کلی شعر، بی‌توجه بود. توجه خاص و ویژه سیدحسن حسینی به زبان و به کارگیری امکانات آن، شعر او را سرشار از گونه‌های مختلف آشنایی‌زدایی و برجسته‌سازی کرده است.
مدیر نشست‌های تخصصی ادبیات ایران در جهان حوزه هنری بوشهر در پایان با بیان این‌که در نگارش کتاب «من قرار بود پنجره‌ای باشم...» در از ۱۸۴ کتاب دست اول از نویسندگان داخلی و خارجی استفاده بهره بردم، گفت: سال گذشته هم کتاب «سفرنامه» و «دیوان اشعار شیخ حسین صافی دره‌بانی» را که از مفاخر ادبی و دینی استان به‌شمار می‌رود، به‌منظور چاپ در طرح دانشنامه استان بوشهر به حوزه هنری تقدیم کردم که فروردین‌ماه امسال به چاپ رسید.
