کریم جعفری: این روزها حرف و حدیث در مورد دولت روحانی بسیار است، حرف‌هایی که نشان می‌دهد حجت‌الاسلام حسن روحانی در سه سالی که گذشت بار سنگینی را بر دوش گرفته است. الحق و الانصاف باید گفت که این دولت یکی از مظلوم‌ترین دولت‌های پس از انقلاب بوده است. مظلوم به همه اشکال خود. روحانی هم از داخل دولت می‌خورد و هم از بیرون. آنهایی که بیرون هستند که اصلا رحم هم نداشته و در حالی که از بیت‌المال کرور کرور می‌بردند و قیافه عابدان را می‌گرفتند، اکنون به کوچک‌ترین حرکت دولت هم اعتراض می‌کنند.
دولت از درون هم دچار بحران است، بحرانی که دامنش را گرفته و به این سادگی رهایش نخواهد کرد. پرواضح است در حالی که کارگزاران دولت باید موفقیت‌های دولت را به اطلاع مردم برسانند، در حال معرفی خود هستند. یک نگاه برای رسیدن به این منظور کافی است. در همین استان ما، چند تن از مدیران از دولتی از دستاوردهای دولت دفاع کرده‌اند، به‌جزء این‌که در یک جلسه رسمی بخواهند دو سه کلمه بگویند که رفع تکلیفی باشد! متاسفانه آنچه نشده، به‌نام دولت تمام می‌شود که البته هیچ‌کاری هم صورت نگرفته است. البته ما مسوول گفتن ویرانی‌ها که ناشی از بی‌تدبیری است، نیستیم و مردمی که به روحانی رای داده‌اند، باید انتظار بهترین‌ها را داشته باشند.
البته دولت در بخش‌های دیگر هم غریب افتاده است. رسانه‌های نزدیک به محافل قدرت در استان، نقد صریح و تند علیه دولت می‌کنند، اما منصوبان دولت را تافته جدا بافته دانسته و عکس و خبر آنها را به‌صورت ویژه کار می‌کنند. در این مورد می‌توان مثال‌های فراوانی زد. در این میان آنها حتی چند کار ساده و دم دستی دولت را هم پوشش نمی‌دهند اما اگر فلان مدیر به فلان روستا رفت و با چهار نفر عکس گرفت، فورا تیتر می‌شود و فقط یک نفر مامور است که بگردد و اگر کسی نقدی بر فلان آقای مدیر وارد کرد، به‌سرعت به گوشش رسانده و با دریافت مشورت، پاسخ لازم را بدهد.
بعد از ظهر روز دوشنبه نشستی برگزار شد که نام آن را گرامی‌داشت روز 24خرداد و پیروزی دولت روحانی گذاشتند. نگارنده در آن نشست حضور نداشت اما آنچه که گوشم رسید نشان می‌دهد که باز هم بیچاره دولت، کسی که روزهای سخت و مه‌آلود خرداد 1392 تلفنش را هم جواب نمی‌داد و می‌گفت کار سیاسی نمی‌کنم، به‌ناگهان..... .
حرف بسیار است اما قرار نیست همه آنها را ما بزنیم. جامعه‌ای که در برابر سرنوشتش سکوت کرده خودش باید تصمیم بگیرد و ما تنها می‌توانیم به سهم خودمان حرف بزنیم، هر چند که بیش از آن هم گفته‌ایم.
