کریم جعفری:
روز گذشته خبری منتشر شد که برای بار هزارم تروریست‌های مورد حمایت رژیم سعودی، امارات و غرب با هدایت اطلاعاتی عناصر پاکستانی به خاک کشورمان حمله کرده و در این حمله چند تن از مرزبانان ایرانی به شهادت رسیده و زخمی شده‌اند. این موضوع، موضوع تازه‌ای نیست که بشود در مورد آن نوشت. متاسفانه این رویکردهای اسلام‌آباد در قبال تهران و رفتارهای تنش‌آمیز و غیردوستانه در حمایت از جریان‌های تروریستی معاند و مخالف ایران باعث شده تا نگاه مثبتی در این حوزه دست‌کم به همسایه جنوب شرقی نباشد.
این رفتارها همچنین باعث شده تا برخی در تهران بر این باور استوارتر شوند که ضرورت دارد ما روابط‌مان را با هند قوی‌تر و گسترده‌تر کنیم، چراکه دست‌کم سران دهلی‌نو از گروه‌های تروریستی و مخالف ایران حمایت نمی‌کنند و دولت پاکستان در دو دهه گذشته نتوانسته صداقت و دوستی خود را ثابت کند. با این حال، باید این موارد را در رابطه با این حمله مدنظر داشت:
1) کشور دوست و برادر پاکستان به محل ذخیره، تجهیز و حمله تروریست‌های مورد حمایت عربستان به خاک کشورمان تبدیل شده است. در طول دو دهه گذشته بیش از یک هزار ایرانی به دست عناصر تروریستی آمده از خاک پاکستان به شهادت رسیده یا زخمی شده‌اند.
2) این حمله دقیقا یک روز پس از رصد اطلاعاتی و کشف یک محموله مواد منفجره تروریستی که آن هم از پاکستان به داخل کشور حمل می‌شد، صورت گرفته است. یعنی پشت این حمله یک برنامه مفصل‌تر قرار دارد و باید منتظر اقدامات دیگری باشیم.
3) عناصر تروریستی تلاش کرده‌اند پاسگاه مرزی را اشغال کنند، این یعنی که سیاست تروریست‌ها در ورود به کشور و عملیات تروریستی تغییر کرده و آنها قصد اشغالگری دارند، یعنی آن‌که نیروی کافی برای چنین اقدامی تدارک دیده و می‌خواهند بهره‌برداری تبلیغاتی از آن صورت دهند.
4) سال‌هاست که ما از پاکستان می‌خواهیم که دست این گروهک‌ها را کوتاه کند! اما همه آنهایی که مسائل داخلی این کشور را از نزدیک رصد می‌کنند مطلع هستند که سازمان اطلاعات ارتش این کشور چه رویکردی دارد و کنترل آن دست چه جریان‌هایی است.
5) سیاسیون پاکستانی شاید بگویند که ما در این زمینه همکاری می‌کنیم اما این سیاسیون در برابر ژنرال‌هایی که دست نوازشگر ریاض را در اسلام‌آباد خوب احساس کرده و بر این باور هستند اگر نبود دلارهای سعودی آنها امروز در برابر قدرت هندوها به زانو در آمده بودند، هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
6) ایجاد تنش در مرز با پاکستان هم‌زمان با جنگ‌طلبی رژیم صهیونیستی، باید با دقت و حوصله مورد ارزیابی قرار بگیرد. پاکستان دوست ایران است اما هیچ وقت نمی‌تواند متحدی برای تهران باشد. باید رفتاری در حد دوست با او داشت که اگر خواستند او را تبدیل به دشمن کنند، هشدارهای دقیق لازم را به آن داد.
7) نیاز نیست که ما همواره شاهد شهادت مرزبانانِ ایرانی در مرزهای پاکستان باشیم. این‌که اقتدارمان فقط در داخل باشد، معنی ندارد باید محیط پیرامونی هم این اقتدار را احساس کنند. پاکستانی‌ها چون احساس نکرد‌ه‌اند، همچنان ادامه می‌دهد.
8) قرار نیست برای پیگیری تروریست‌ها در خاک پاکستان ما چشم‌بسته باز هم شاهد 129 ارسال کنیم و پهپاد ما بشود نخستین شکار جنگنده چینی جی17 این کشور. برای این منظور باید با دقت بیشتری و مانند خود آنها برخورد شود.
9) سفر متعدد مقامات پاکستانی به کشور نباید مانعی در برابر اعلام اقتدار کشور شود. متاسفانه دشمن در حال تهی‌سازی ظرفیت پاسخگویی کشور با ایجاد چالش‌های متعدد است. باید با این چالش‌ها با قدرت برخورد کرد و همگی را پاسخ داد.
10) تهران و اسلام‌آباد منافع بسیاری در منطقه دارند، این منافع مشترک نباید باعث شود که یکی ضرر کند و دیگری سود. سران این کشور همسایه باید این موضوع را احساس کنند که امنیت آنها ارتباط تنگاتنگی با امنیت ایران دارد، تا زمانی که این مساله احساس نشود، شما انتظار اقدامی از طرف سران این کشور برای برخورد با گروهک‌های تروریستی در خاک خودشان را نداشته باشد.
