در روزهای گذشته اتفاق متفاوتی در عرصه ورزشی – اجتماعی استان رخ داد که هر چند تبیین ابعاد مختلف آن نیازمند فرصتی بیش از این مجال کوتاه است اما اشاره ای به امهات آنچه رخ داد می تواند برای خروج ورزش استان از وضع کنونی راهگشا باشد. هندبال در استان بوشهر و به ویژه برازجان جایگاه متفاوتی دارد. از محدود ورزش هایی است که توانسته در سطوح مختلف ملی بازیکن و مربی معرفی کند. عضویت دو بازیکن از این شهر در تیم ملی بزرگسالان و چندین بازیکن آن در تیم ملی هندبال ساحلی در سال های اخیر به همراه انتخاب رضا مصباحی رییس هیات هندبال دشتستان که همزمان مدارج بالای علمی مربیگری را پشت سرگذاشته به عنوان مربی تیم ملی هندبال ساحلی و فعالیت اخیر وی در قامت استعدادیاب فدراسیون هندبال کفایت می کند تا همه به این یقین برسیم که به واقع ظرفیت ها و توانمندی های هندبال برازجان به نمایندگی از استان برای حضور در بالاترین سطح حرفه ای اثبات شده است.

چند روز پیش و با طرح دوباره احتمال حضور هندبال برازجان در لیگ برتر هندبال کشور فضای امیدوار کننده ای ایجاد کرد. هر چند آغازگر این تلاش جمعی جامعه هندبال استان در کنار برخی از فعالین مدنی بودند اما هر چه موضوع جدی تر شد افراد جدیدی به این حرکت پیوستند. در فرایند کسب سهمیه لیگ برتر اتفاقات جالب  امیدوار کننده ای رخ داد که برترین آن را باید در بکارگیری ظرفیت کم نظیر اجتماعی و فعالان مدنی استان به ویژه د شتستان دانست. هندبال برازجان پیش از این نیز دوبار برای لیگ برتری شدن خیز برداشته بود اما هر بار به دلیلی این اتفاق رخ نداد، البته در همه این دفعات مشکل اصلی  به نبود حامی مالی بر می گشت مشکلی که نه تنها برای هندبال بلکه برای ورزش استان به کابوسی بی پایان تبدیل شده است.

پیش از پرداختن به این مقوله جا دارد به واقعیتی تلخ نیز اشاره کنم. متاسفانه چه در این موضوع و چه موارد مشابه دیگر وقتی احتمال ان می رود که موفقیتی کسب شود همه در پی مصادره آن هستند. برای نمونه در همین رخداد لیگ برتری شدن هندبال برازجان وقتی شایعه قطعی شدن موضوع فراگیر شد سیل تبریکات هواداران افراد و جریان های مختلف برای کار انجام نشده به راه افتاد و حتی برخی از انها فراتر از گروه های اجتماعی به عرصه رسانه های رسمی کشیده شد در حالی که بار اصلی این کار تنها روی دوش چندین جوان گمنام و خانواده بزرگ هندبال استان قرار داشت و اگر همت انها نبود کار تا به همین جا نیز پیش نمی رفت. اما سوال اصلی این است که مشکل حمایت مالی از باشگاه داران و تیم های ورزشی حرفه ای استان چگونه باید حل شود؟ پاسخ به این پرسش خود نیاز به وقتی مستوفی دارد اما به جمال باید گفت که بدون تعارف راه برون رفت از این وضعیت ورود صنایع بزرگ نفت و گاز مستقر در استان به مقوله حمایت از تیم های ورزشی در چهارچوب انجام "مسئولیت اجتماعی" شرکت هاست.

مفهومی که در دنیا به خوبی جا افتاده است و برای شرکت ها و صنایع بزرگی که در مناطق خاص جغرافیایی کسب درامد می کنند و این کسب درآمد برای مردم ان مناطق عارضه های جدی اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی دارد این موضوع به یک وظیفه تبدیل شده است که عارضه های برشمرده شده را به گونه ای با ارائه خدمات مختلف فرهنگی، زیست محیطی و اجتماعی جبران کنند. با این تفاسیر همه باید بدانند که مسئولین حوزه نفت و گاز و صنایع وابسته ان اگر بودجه ای برای ارائه چنین خدماتی در نظر گرفته اند جز در استان بوشهر که مردم اش به طور مستقیم درگیر مشکلات ناشی از استقرار این صنایع هستند نباید در منطقه دیگری هزینه کنند . این موضوع در مناطق دیگر جغرافیایی کشورمان همین وضعیت را دارند اما متاسفانه مثل همیشه در  استان ما اینگونه نیست. اما پایان سخن اینکه طی 3 سال اخیر اتفاقات نامیمونی در باشگاه داری در استان ا افتاده است سقوط و در واقع نابودی باشگاه شاهین بوشهر، از دست رفت امتیاز والیبال لیگ برتری خورموج، وضعیت نابسامان ایرانجوان بوشهر، از دست رفتن امتیاز لیگ برتری هندبال برازجان نمونه هایی از این انفاقات بوده است که اگر چاره ای جدی اندیشیده نشود این دومینو ادامه دار خواهد بود.