هر کس نداند خودمان بهتر می‌دانیم که ما از قدیم باهوش‌ترین ملت جهان بودیم و هستیم. اما معمولا این هوش سرشار در مقایسه با ملت‌های کم‌هوش دیگر آنقدرها که باید، برایمان نان نکرده! بگذارید مثال تاریخی‌اش را بزنیم؛ در زمان‌های بسیار دور، ایرانیان با هوش برای مصون ماندن از نیش شبانه پشه‌ها، پشه‌بند اختراع کردند و بعد هم رفتند داخلش و با خیالی تخت و راحت خوابیدند. اما درست همان موقع، رومیان که هوششان به چنین خلاقیت‌هایی قد نمی‌داد مجبور شدند در کنار پشه‌ها تا صبح بیدار بمانند و به آسمان زل بزنند که خب البته آنها علم نجوم را کشف کردند! (نقل از :چنین کنند بزرگان)
بله، ما با هوش فراوانمان خیلی کارها کردیم اما زمینش مال ما بوده و نانش مال بقیه. در المپیادها دانش‌آموزان و دانشجویان‌مان رتبه گرفتند و بعد هم دیگران آنها را تحویل گرفتند ، بچه‌هایمان در زیر زمین خانه‌هایشان انرژی هسته‌ای تولید کردند، اما آنهم آش دهن‌سوزی نشد که نشد. بهتر بگوییم؛ زیادی هم دهن‌سوز شد. ساخت و پاخت‌های ملی هم گلی به سرمان نزد. مثل کشف داروی سرطان، تسخیر فضا با موشک میمون‌بر، ساخت و پرتاب ماهواره امید و آرزو، تولید خودروی ملی ( سمند؛ به‌عنوان تنها اتومبیل سخنگوی جهان!) و ...
خب در چنین مواقعی باید نشست و آسیب‌شناسی کرد و دید کجای کار می‌لنگد؟ چرا یک ایرانی، هم می‌خواهد و هم می‌تواند و هم می کند اما همچنان اوضاعش آنطور که باید بشود نمی‌شود؟ شاید آن چیزی که به جانمان افتاده همان ککی باشد که در تنیان خودمان است! فکر نمی‌کنید اصولا کمی «های و هویمان» زیادی باشد؟ معمولا با جار و جنجال توجه عالم و آدم را جلب می‌کنیم و بعد آنهایی که نه در تظاهرات‌ها و تحصن‌ها شعار مرگ بر فلان را می‌دهند و نه پرچم آتش می‌زنند و نه سفارت تسخیر می‌کنند و.... با خیال راحت و بی سر و صدا بمبشان را می‌ترکانند و کسی هم به آنها نمی‌گوید: خرت به چند من!
اینطوری می‌شود که پاکستان و عربستانی که بهره هوشی آنها نصف ما هم نمی‌شود از تحریم‌ها و خیلی از مصیبت‌های ارسالی دیگر از کنگره آنوری‌ها قِصِر در می‌روند و ما می‌مانیم و آش نخورده و دهان سوخته‌ای که البته خیلی چیزها را هم گفته! اینطوری می‌شود که موش به همبونه کار ندارد اما همبونه به موش کار دارد. سیاست پنهان کردن چیزهایی است که هست و نه نشان دادن چیزهایی که نیست! اینطوری گزکی هم به دست نمایندگان جمهوری‌خواه زخم خورده بعد از توافق مجلس امریکا هم نمی‌افتد تا قانون‌های عجیب و غریبی را در کاسه ما و صنعت گردشگری‌مان بگذارند. موش که به انبونه کار نداره اما دریغ از کج کردن ابرویی به‌عاملان اصلی مصیبت‌های تروریستی که شلوغش هم نمی‌کنند.
