سعید نورمحمدی:
متاسفانه سالهاست اصلاح طلبان چه در تهران و چه در استانها دارای مدیریتِ واحدِ تشکیلاتی نیستند و هر گروه و فرد موثر اصلاح طلب ترجیح می‌دهند به صورت جداگانه برای انتخاب مدیران استان به رایزنی بپردازد و تنها منافع فردی و گروهی خودشان را پیش ببرند و نتیجه این که اتهام‌ها به دولت از سوی ناراضیان باقی می ماند.
روزهای گذشته در کمتر حزب و گروه اصلاح‌طلبی بوده است که در مورد تغییرات دولت در استانها بحث نشده باشد و نگرانی‌ای منتقل نشده باشد. در آخرین مورد بخش عمده دوستان شورای اصلاح‌طلبان استان کهگیلویه و بویراحمد از انتخاب استاندارِ غیر اصلاح طلب گلایه دارند و این انتخاب را یک انتخاب تحمیلی می دانند. به طور اتفاقی در حاشیه یک مراسم عزاداری با ۳ نفر از اعضای حزب ندای ایرانیان که آنها هم منتقد انتخاب استاندار بودند صحبت داشتیم. لابه لای حرفهای دوستان متوجه شدم که استاندارِ جدید از نزدیکان آقای دکتر تاجگردون رئیس کمیسیون برنامه و بودجه و نماینده اصلاح طلب و شناخته شده شهر گچساران هست. طبیعتا برای من هم سوال پیش آمد که مگر اقای تاجگردون اصلاح طلب نیست؟ و سوال دومم هم این بود که این که بینِ خود اصلاح طلبان استان، آن هم در سطح دکتر تاجگردون هماهنگی و اشتراک نظر نیست چرا باید دولت را متهم کنیم که انتخاب های خلاف انتخاب مردم در اردیبهشت ۹۶ دارد؟!
متاسفانه این مشکل تنها به استان کهگیلویه و بویراحمد بر نمی گردد و به عنوان مثال در استان گیلان که اقای سالاری استاندار سابقِ جوان و اصلاح طلبِ بوشهر به عنوان استاندار جدید انتخاب شدند بین اصلاح‌طلبان اختلاف نظر ایجاد شده و حزب ندای ایرانیان به شدت از این انتخاب دفاع کرده و برخی احزاب به شدت به این انتخاب انتقاد کرده اند. در باقی استانها هم کم و بیش همین هست و اگر جای استاندار و مدیران انتخاب شده افراد دیگری انتخاب می شدند احتمالا فقط جای افراد راضی و ناراضی تغییر می کرد اما اتهامات به دولت اقای روحانی همچنان باقی بود.
متاسفانه سالهاست اصلاح طلبان چه در تهران و چه در استانها دارای مدیریتِ واحدِ تشکیلاتی نیستند و هر گروه و فرد موثر اصلاح طلب ترجیح می دهند به صورت جداگانه برای انتخاب مدیران استان به رایزنی بپردازد و تنها منافع فردی و گروهی خودشان را پیش ببرند و نتیجه این که اتهام‌ها به دولت از سوی ناراضیان باقی می ماند.
برای حل این موضوع فقط یک راه حل وجود دارد و ان هم در شرایط فعلی تقریبا محال است که تحقق یابد و ان هم تشکیل دولت حزبی و محور شدن احزابِ واقعی- نه گعده های چند نفره به نام حزب- در معادلات سیاسی ست. تا زمانی که دولت حزبی یا دولت ائتلافی از احزاب شکل نگیرد منطقا کسی نمی تواند انتظاری جز رایزنی های غیر رسمی و خنثی کننده انرژی از گروه‌های اصلاح طلب داشته باشد.
در شرایط فعلی دوستان اصلاح طلب باید سوزن را به خودشان بزنند که نتوانستند و نمی‌توانند صدای واحدی داشته باشند و هماهنگ با هم عمل کنند. در بعضی استانها نماینده های مجلس یک نظر دارند. کارگزاران هم به اعتبار دکتر جهانگیری و حسین اقای مرعشی نظر دیگر. احزاب شورای هماهنگی هم یک نظر دیگر. نسل دومی های اصلاح طلب و گروه های دیگر را هم اضافه کنید. نتیجه‌اش می‌شود که دولت به هر سازی برقصد باز هم در هر استان گروهی هستند که ناراضی هست و دولت را متهم کند به انتخاب های غیر همسو. امیدوارم اصلاح طلبان برای این به هم ریختگی و نا به سامانی تشکیلاتی که همیشه به اشکال مختلف برایشان هزینه ساز شده فکر جدی کنند.
