بامدادجنوب- الهام بهروزی: دست روی دست گذاشتن و حسرت این و آن را خوردن، دردی دوا نمی‌کند. ما از حکمت آفرینش هستی‌بخش عالم بی‌خبر هستیم و در حقیقت از درک آن عاجز هستیم. خداوند به اندازه ظرفیت هرآفریده‌ای به او گوهر خرد، جان و توانایی بخشیده است. بنابراین هر کدام از ما را با توجه به حکمت خویش آفریده است، فردی را سفید و دیگری را سیاه، یکی را سالم و دیگری را معلول و... . اینها نقص نیست بلکه این نگاه محدود ما است که اینها را محدودیت و کاستی می‌دانیم، زیرا خداوند بنا به ظرفیت هرکسی او را آفریده است و اگر نقصی در وجودمان قرار داده، در مقابل استعدادها و توانایی دیگری را به ما بخشیده است. در این میان آنچه که در سرنوشت ما تاثیرگذار است، دیدگاهی است که نسبت به خود و پیرامونمان داریم، چراکه بسیار هستند افرادی که از نظر جسمانی در سلامت کامل به‌سر می‌برند اما خودباوری ندارند و نمونه این افراد را به‌وفور در پیرامون خود می‌بینیم، نظیر افراد معتاد و... که روزانه در سطح شهر با آنها روبه‌رو هستیم، حال در مقابل افرادی در جامعه زندگی می‌کنند که از دیدگاه جامعه دارای معلولیت جسمی هستند و شاید به‌خاطر این دیدگاه، در زندگی شخصی و اجتماعی خود با مشکلاتی روبه رو باشند اما آنها با خودباوری و پرورش استعدادهایشان پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری طی کرده‌اند و محدودیت‌ها را با توانمندی‌هایشان در هم شکسته‌اند و این افراد می‌توانند الگوی موفقی برای ما باشند.
در حال حاضر بسیاری از هنرمندان و ورزشکاران موفق استان را افراد توانخواه و توان‌یاب تشکیل می‌دهند که با خودباوری همچون دیگران زندگی می‌کنند و حتی نگاه ترحم‌آمیز دیگران را نیز با موفقیت‌هایشان به نگاهی تحسین‌آمیز بدل کرده‌اند. گاه در وجودشان چنان شور و هیجانی موج می‌زند که ناخواسته این شادی به ما سرایت می‌کند و نوع نگاه ما را به زندگی تغییر می‌دهد، فقط لازم است که کمی به خود و توانایی‌هایمان بیندیشیم. ما همه به‌صورت یکسان از زندگی و نعمت‌هایش برخورداریم و زمانی از زندگی لذت می‌بریم که خودمان را همان‌گونه که هستیم، بپذیریم و برای بهتر شدن و پیشرفتمان هر روز بیشتر از پیش تلاش کنیم. بدون شک زمانی از خود لذت می‌بریم که وجودمان در جامعه مفید واقع شود.
یکی از افرادی که همواره با شور و شوق زندگی را در آغوش گرفته است و هر روز طلوع خورشید را با لبخندی زیبا و قلبی پرامید به تماشا می‌نشیند، امین چاهشوری است که با عشق به هنر تئاتر و ورزش می‌پردازد و در این سال‌ها توانسته است موفقیت‌های کوچک و بزرگی را به‌دست بیاورد.
این بازیگر و کارگردان تئاتر در گفت‌و گو با بامداد جنوب گفت: بازیگری برای من خود زندگی است، با آن زنده‌ام و از بچگی دوست داشتم که بازیگر بشوم. شما می‌گویید، چگونه با معلولیتت کنار آمدید؟ من هم در پاسخ شما می‌گویم، اصلا معلولیت را نمی‌بینم، چراکه مانند بقیه دوستان دارم تئاتر کار می‌کنم و در حال حاضر هم در دانشگاه در مقطع ارشد در رشته ادبیات نمایشی مشغول به تحصیل هستم و هیچ‌وقت معلولیت خودم را پنهان نمی‌کنم بلکه افتخار می‌کنم که عضوی از جامعه معلولین هستم. اگر اسمش را خودخواهی نگذارید، به جرات می‌گویم که در زندگی شخصی و اجتماعی‌ام توجه‌ای به معلولیتم نداشته و ندارم.
وی با اشاره به این‌که از سال 79 فعالیت خود را در رشته تئاتر شروع کرده است، افزود: بعد از آن با کارهای تلویزیونی ادامه دادم و سه کار سینمایی را نیز در کارنامه هنری خود دارم. البته فعالیت هنری من محدود به استان نمی‌شود و در جشنواره‌های بین‌المللی نظیر «های فست ارمنستان» و «استرییت مایند ترکیه» نیز حضور داشته‌ام و جالب این است که هیچ‌یک از کارهایم ارتباطی با معلولیتم نداشته‌اند. این صحبت‌ها را بیان کردم که بگویم معلولیت من شاید برای دیگران معنی پیدا کند ولی برای من بی‌معنی است.
این سخن چاهشوری من را به یاد شعر زیبای سهراب سپهری انداخت: «من نمی‌دانم/ که چرا می‌گویند اسب حیوان نجیبی است/ کبوتر زیباست/ و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست/ گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد/ چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید/ واژه‌ها را باید شست/ واژه باید خود باد/ واژه باید خود باران باشد/ چترها را باید بست/ زیر باران باید رفت/ فکر را خاطره را زیر باران باید برد/ با همه مردم شهر زیر باران باید رفت/ دوست را زیر باران باید دید/ عشق را زیر باران باید جست...»
امین چاهشوری با بیان این‌که افزون بر فعالیت‌های هنری‌ام، دارای کارت درجه سه داوری فوتسال نیز هستم، خاطرنشان کرد: متاسفانه هیات داوری استان با فعالیت من در این عرصه همکاری نکرد. همچنین تدوینگر تلویزیون و حوزه هنری هستم. عکاسی تئاتر را هم به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنم و گاهگاهی هم داستان طنز می‌نویسم.
وی در خصوص حمایت مسوولان از تئاتر معلولان گفت: دوست دارند کمک کنند ولی هنوز از ته دل باورش نکرده‌اند. البته با حضور (مسعود ابراهیمی) معاون توانبخشی فضای بهتری ایجاد شده ولی توقع من بیشتر از این حرف‌هاست. امسال سومین سالی است که با دوستان معلول کار می‌کنم و صرفا حضور افرادی نظیر مسعود ابراهیمی، شاهرخ قاسمی و فرید میرشکار من را در جشنواره معلولین ماندگار کرده است و گرنه طفره از حضور در جشنواره در سال‌های گذشته بهترین نوع اعتراض بود.
چاهشوری وضعیت تئاتر را در این دو سال اخیر عالی توصیف کرد و تصریح کرد: میزبان جشنواره منطقه‌ای بودن نشان از تحرک و زنده بودن این هنر در استان دارد. البته ناگفته نماند استعدادهای خوبی هم در بازیگری در سراسر استان در جامعه معلولین وجود دارد.
وی در پاسخ به این سوال که آیا تاکنون از سوی اداره‌کل بهزیستی استان حمایت شده‌اید، گفت: اگر دوستان بهزیستی‌نشین ناراحت نمی‌شوند نه حمایتی صورت می‌گیرد و نه تشویقی، به غیر از معاون توانبخشی. ما حتی مدیر بهزیستی رو هم نمی‌شناسیم. گلایه‌ها زیاد است ولی گفتن آنها هم سودی ندارد. ای‌کاش نگاه‌ها متفاوت‌تر می‌شد.
وی با بیان این‌که علاوه بر موفق ظاهر شدن در مرحله استانی جشنواره تئاتر مهرآیین، در مرحله منطقه‌ای این جشنواره نیز خوب درخشیدیم، خاطرنشان کرد: به‌گونه‌ای که بیشتر جوایز بخش مربوط را کسب کردیم ولی اختلاف سلیقه با دبیر بین‌المللی این جشنواره در مورد موضوع نمایش عمده‌ترین دلیل راه نیافتن ما به بخش بین‌الملل بود که این مهم هم با همفکری با دبیر جشنواره (افسانه فخری)
در حال برطرف شدن است که امیدواریم مهرماه ما هم در جشنواره بین‌المللی تئاتر مهرآیین حضور داشته باشیم.
کارگردان نمایش «only a lame boy» در خصوص نقش خانواده‌ها معلولان در خودباوری این افراد یادآور شد: خانواده‌ها نقش مهم و تاثیرگذاری در تربیت، پرورش و خودباوری فرد دارند. خانواده باید فعل حرکت را در دوستان معلول صرف کند. در وهله اول خانواده‌های این دوستان باید کمک کنند و به بچه‌ها انرژی و انگیزه برای بلند شدن را بدهند، ما در حوزه تئاتر پذیرای دوستان هستیم. همچنین دیگر همکارهای ما در دیگر هنرها هم به‌طور مسلم علاقه‌مند و آماده خدمت به دوستان معلول هستند. به‌شرط حرکت و تمایل دوستان و خانواده‌های آنها.
چاهشوری همچنین در پاسخ به این سوال که به نظر شما کانون تئاتر معلولان استان تا چه میزان می‌تواند در پیشرفت و ترقی این هنر نقش داشته باشد، خاطرنشان کرد: ان‌شاءالله در آینده نزدیک خبرهای خوبی از کانون تئاتر معلولین خواهید شنید و من همین‌جا از دوستان توانخواه تقاضا دارم با ما در کانون تئاتر معلولین همکاری کنند تا آینده روشنی را برای جامعه تئاتر معلولین استان رقم بزنیم.
وی با بیان این‌که در میانه راه هستم و از نظر خودم در هنر و به‌خصوص تئاتر هنوز در جایگاه اصلی قرار نگرفته‌ام، تصریح کرد: هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، شعارم این است که همین امروز تئاتری شده‌ام و باید به هدف بزرگ‌تری برسم. بنابراین تمام اتفاقات گذشته چه خوب و مثبت و چه بد و منفی را فراموش می‌کنم و به روزهای بهتر و اهداف بزرگ‌تر می‌اندیشم، حتی بعد از کسب مقام‌های متعدد در جشنواره‌های مختلف به مطالعه می‌پردازم و مثل بازیگری که تازه کارش را آغاز کرده، تمرین می‌کنم و با شوق رسیدن به اهداف بزرگ‌تر مسیرم را ادامه می‌دهم، البته در این میان نمی‌توان تحت هیچ شرایطی نقش موثر خانواده را نادیده گرفت.
امین چاهشوری در پایان گفت: مشکل توان‌یابان و توانخواهان که بسیار است و معلولین چه بخواهند و چه نخواهند نیازمند چتر حمایتی خاص، به‌ویژه از سوی اداره‌کل بهزیستی هستند. وقتی فرد معلول با تمام مشکلات خود به موفقیت‌هایی دست می‌یابد، شایسته است برای این شخص و دیگر معلولان موفق امتیازهای ویژه‌ای قائل شد که متاسفانه این‌گونه نیست. فراهم کردن امکانات و زیرساخت‌های مادی و معنوی برای هر چه بهتر شکوفا شدن استعدادهای فرد معلول موفق باید دغدغه اصلی اداره‌کل بهزیستی باشد ولی ... . با همه اینها معلول نباید با سازمان بهزیستی بیگانه و غریب باشد.
