انسان وقتی شاعر می‌شود، دلش نازک و طبعش گویا می‌شود، درد را می‌شناسد، عشق را زندگی می‌کند، خاطره را فریاد می‌کشد و اشک را به لبخند گره می‌زند. باید شاعر بود تا بدانی که زندگی زشت و تلخ نیست، زندگی آرامشی کوتاه و درنگی میان بودن و نبودن است