بامدادجنوب- الهام بهروزی: نقاشی، ساده‌ترین هنری است که از همان کودکی به‌طور ذاتی بیشتر افراد آن را امتحان می‌کنند اما سال به سال که به سن فرد افزوده می‌شود، این هنر در وجود شخص تکامل می‌یابد البته بعضی افراد در همان کودکی به این هنر صرفا به منزله سرگرمی نگاه می‌کنند و در سال‌های بعد آن را رها می‌کنند.
نقاشی هنری است که علاوه بر استعداد ذاتی و علاقه باید برای پیشرفت در آن آموزش‌ها و تکنیک‌های لازم را آموخت و با پشتکار و ممارست به مهارت‌آموزی در این هنر پرداخت، چراکه این هنر همان‌قدر که ساده به نظر می‌رسد، همان‌قدر نیز پیچیده و گسترده است. نقاشی دارای تکنیک‌های متنوعی نظیر رنگ‌زنی غلیظ، طراحی، آبرنگ، رنگ روغن، گواش، لعاب دادن، نقاشی یا رنگ مومی (نقاشی یا رنگی که با موم آب کرده بسازند)، نقاشی دیواری که معروف‌ترین نوع آن فرسکو است، سایش و نقاشی نقطه‌ای، فوماتو، کلاژ، نقاشی روی تخته، نقاشی با افشانه (ایر براش)، نقاشی با کنته، نقاشی با کامپیوتر و... است و همچنین این هنر دارای سبک‌های معروفی است که برخی از این سبک‌ها عبارتند از: رئالیسم (واقع گرایی)، امپرسیونیسم (برداشت گرایی)، پوینتیلیسم (نقطه نقطه یا نقطه‌چینی)، هنر خام (هنر ابتدایی یا کودک‌گونه)، کوبیسم (حجم‌گری)، مدرنیسم (نوگرایی)، آبستره (انتزاعی)، پست‌مدرنیسم (فرا نوین)، آوانگارد (پیشگام، وابسته به مکتب‌های هنری نوین و غیر سنتی)، ساختارگرایی، کناره سخت (لبه سخت)، گرافیتی، مینیاتور و... .
ایران سرزمینی است که تمدن و فرهنگ‌دوستی مردمانش در جهان زبانزد بوده اما این مساله نباید ما را غره کند، بلکه باید بکوشیم با حمایت هنرهای ناب و هنرمندان خلاقمان زمینه را برای توسعه و معرفی آن به جهانیان فراهم کنیم، در استان ما هنرمندانی وجود دارد که در عین توانمندی و صاحب‌سبک بودن دلزده از بی‌توجهی به گوشه سکوت پناه آورده و بدون چشم‌داشتی هنر خود را خلق می‌کنند، با اندکی تامل در می‌یابیم هنرمندانی که در حوزه هنرهای تجسمی فعالیت می‌کنند، بسیار مورد بی‌مهری واقع شده‌اند و این حقیقت تلخی است که هر بار با وعده‌ای که محقق نمی‌شود، آنها را به سوی بی‌انگیزگی سوق می‌دهند، همان‌گونه که اطلاع دارید یک هنرمند برای ادامه کار بیش از هر چیزی به حمایت و پشتگرمی نیاز دارد. چندی پیش در گزارشی از وعده‌های استاندار برای حمایت از یک پروژه هنری نوشتیم که مدت‌ها از آن وعده می‌گذرد ولی همچنان نبود بودجه را بهانه‌ای برای حمایت نکردن مطرح می‌کنند و چه بسا اغماض‌هایی که در استانمان به هنر شده و هر چه نیز بنویسیم گوش شنوایی برای شنیدن نیست، در حالی که هنرمندان ما دیگر به این نتیجه رسیده‌اند که استانداری «پیری نیست که مراد بدهد» و اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هم با توجه به بودجه‌ای ناچیزی که سالانه در اختیارش قرار می‌گیرد، به واقع نمی‌تواند پاسخگوی خیل عظیم هنرمندان باشد. قصد جانبداری نداریم اما اگر منصفانه بنگریم، متوجه می‌شویم که با دست خالی نمی‌توان گام‌های بزرگ و موثر برداشت بنابراین شکل‌گیری تعامل مناسب میان مسوولان فرهنگی و هنرمندان در ارتقای هنر و ایجاد انگیزه در هنرمندان بسیار نقش است. یکی از هنرمندانی که سال‌هاست در حوزه هنر تجسمی فعالیت دارد، باران منصوری‌مقدم است که با پشتکار و آموزش‌های لازم امروز موفق شده نقاش مطرحی شود و چندی پیش در رنگ‌آمیزی و نقاشی روی دیوار با شهرداری شهر محل سکونت خود همکاری کرده است و نقش‌های زیبایی را بر دیوار شهر خلق کرده است که دیده شهروندان را نوازش می‌دهد. در این باره گفت‌وگویی را با این بانوی نقاش صورت داده‌ایم که در ادامه می‌آید.
باران منصوری‌مقدم در خصوص گرایش خود به نقاشی به بامداد جنوب گفت: از کودکی نقاشی و نقاش شدن مهم‌ترین هدف و بزرگ‌ترین آرزویم بود، بنابراین قدم در این راه گذاشتم و علاقه زیاد و استعداد ذاتی که در درونم حس کردم، عنایت خدا و پشتکار بی‌وقفه و همچنین حمایت و تلاش استاد بزرگوارم علی بحرینی زمینه‌ساز پیشرفت من در این زمینه شد. البته معتقدم سه عامل باعث پیشرفت هر شخصی در هر زمینه‌ای می‌شود و آن سه عامل هم عبارتند از: علاقه، استعداد و پشتکار.
وی در ادامه با بیان این‌که نزدیک به ده سال است که به‌صورت جدی نقاشی رو دنبال میکنم، افزود: دو سال نخست، در کلاس‌های آموزشی به‌صورت هنرجو حضور داشتم و در همان سال‌ها نخستین نمایشگاهم را در زمینه هنرهای تجسمی برگزار کردم، اینک قریب به هفت سال است که در شهر وحدتیه کلاس‌های آموزشی برای کودکان و بزرگسالان برگزار میکنم.
این بانوی هنرمند با اشاره به این‌که مشکلات و موانع در هر کاری اجتناب‌ناپذیر است، خاطرنشان کرد: شاید فعالیت یک زن در جامعه شهری ما خیلی قابل درک نبود اما من با اجرای نقاشی‌های دیواری قوی، به‌عنوان یک بانو برای مردم شهر و مسافران نوروزی منظره‌ای باورنکردنی و در عین حال ستودنی خلق کردم و خارج از خودستایی همه را به تعجب واداشتم، در نتیجه مورد حمایت و تقدیر افزون مسوولان و پرسنل شهرداری قرارگرفتم، خانواده من در عین حمایت، محدودیت‌هایی در رابطه با فعالیت‌های هنری و اجتماعی من قائل می‌شدند اما من برای رسیدن به هدفم از هیچ موانعی نهراسیدم و حتی سخت‌ترین شرایط را به جان خریدم.
منصوری‌مقدم با بیان این‌که بیشتر فعالیتم در زمینه هنرهای تجسمی در سبک رئال است، تصریح کرد: واقع‌گرایی و طبیعت زیبا، ناخودآگاه مرا به سوی پرداختن روی جزئیات و عناصر طبیعت سوق می‌دهد اما این‌که نقاشی‌هایم چون خواب‌هایم چیزی فراتر از جسم و در قیاس روح باشد، آرزویی است که امید دارم در آینده‌ای نزدیک به این تجربه شیرین دست یابم.
وی با اشاره به این‌که تاکنون ۱۰ نمایشگاه نقاشی انفرادی در وحدتیه و دیگر نقاط استان برگزار کرده‌ام، یادآور شد: با تشویق و حمایت‌های استادم علی بحرینی در جشنواره متعددی با موضوعات متنوع نیز حضور یافتم که این حضور در این جشنواره‌ها به تجربه‌اندوزی و افزایش انگیزه من بسیار کمک کرده است و با برگزاری نمایشگاه و نقاشی‌های شهری کوشیدم تا مردم شهرم را با فرهنگی نو و فکری جدید در رابطه با نقش رنگ مواجه و آشنا کنم و با درک و شعور والا و فرهنگ‌دوستانه مردم شهرم روبه‌رو شدم. مردم وحدتیه بسیار فهیم و هنردوست هستند، چراکه با قدرشناسی بی‌دریغ و بی‌نظیرشان به من و دیگر هنرمندان انرژی مضاعف می‌بخشند.
باران منصوری‌مقدم در ادامه با قدرشناسی از حمایت و تلاش‌های مسوولان و مردم شهرش در اعتلای نقش خط و رنگ به‌منظور زیباسازی شهر وحدتیه، گفت: از مسوولان و مردم شهرم به‌علت این‌که در ارتقای جایگاه هنرمندان و نخبگان خود از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کنند، سپاسگزارم و امیدوارم در آینده‌ای نزدیک با کمک مسوولان پرتلاش شهرم شاهد ایجاد جایگاه خاصی برای عرضه و نمایش آثار هنری و فرهنگی هنرمندان، نویسندگان، نخبگان و دیگر فرهنگ‌دوستان ارزشمند شهرمان باشیم.
وی در پایان با بیان این که وقتی با عشق و تمام احساسم نقاشی می‌کشم، بدون‌شک این عشق و مهر در آثارم نیز به همان میزان مشهود و منعکس می‌شود، خاطرنشان کرد: این شعار همیشگی من است؛ «من با احساس، نقاشی می‌کشم و با نقاشی زندگی میکنم».
این بانوی هنرمند و پراحساس با خواندن این شعر زیبا «نام من باران است/ اهل هیچستانم/ پیشه‌ام نقاشی‌است/ گاهگاهی قفسی می‌سازم با رنگ/ تا به آواز شقایق که در آن زندانی است/ دل تنهایی‌تان تازه شود!!!» گفت‌وگو را به پایان برد. پایانی پر از احساس و مهربانی که سخت به دل نشست. جا دارددر اینجابه طور ویژه از نظر خانواده‌ام به‌خاطر همراهی‌ها و همایت هایشان در این سال ها تشکر کنم.
