یکی از معضلات فیلمسازان کوتاه یا بلند این است که مولفه‌های بومی را نمی‌شناسند. این مولفه‌ها در واقع پتانسیل‌هایی هستند که اگر به‌درستی شناخته شوند و در فیلم مورد استفاده قرار گیرند، می‌توانند فیلم را از نظر فهم جغرافیایی به درجه بالایی برسانند. فیلمسازان غیر بومی که قصد ساختن یک فیلم با مولفه‌های بومی را دارند، بیشتر دوست دارند سوژه‌هایی را شکار کنند که در شهرهای دیگر نیست. همان‌طور که می‌دانید زندگی در جنوب برای افراد غیر بومی جاذبه‌های خاص خودش را دارد. دریانوردی، داستان، فیلمسازی، نقاشی، موسیقی و ... در جنوب، جذابیت‌هایی دارند که بسیار مورد توجه دیگران قرار می‌گیرد، بنابراین برای یک فیلمساز، شناخت مولفه‌های بومی بسیار ضروری و مهم است.
در بسیاری از فیلم‌هایی که با زمینه بومی ساخته می‌شوند، سویه‌های تجاری فیلم اهمیت بیشتری دارد و این مساله را به‌ویژه می‌توان در فیلم‌های پیش از انقلاب مشاهده کرد. در فیلم تنگسیر شاهد هستیم که خانه شیر‌محمد را به‌صورت یک «کپر» در نظر گرفته‌اند و همسر او نیز لباس کولی‌ها را بر تن دارد و این نشان می‌دهد که طراح صحنه در این فیلم، با مولفه‌های بومی منطقه آشنا نیست.
وقتی از مولفه‌های بومی در بوشهر صحبت می‌کنیم، یعنی وابستگی یک روایت به موسیقی بوشهر، موسیقی شادی‌آور، نی‌انبان، معماری و همه آنچه که بوشهر در دل خود دارد و آن را با دیگر مناطق جنوبی خلیج فارس متمایز می‌کند، البته استان‌های جنوبی و یا مناطق مختلف ایران نیز مولفه‌های بومی ویژه خود را دارند که آنها را از بقیه مناطق جدا می‌کند. وقتی فیلمساز توجهی به این آیتم‌ها نداشته باشد، در نهایت فیلمی ساخته می‌شود که هیچ سنخیتی با ما نخواهد داشت. باورهای بوشهری در این‌گونه فیلم‌ها غارت می‌شود و هیچ‌گونه بزرگی در زمینه تاریخی و فرهنگی، نصیب بوشهر نمی‌شود.
زبان بوشهری، یک بازی طبیعی و ضرباهنگی دارد مثل دمام‌زدن و یزله‌کردن که هرکدام زبان خاصی دارد. وقتی ما از یک فیلم با زمینه بومی صحبت می‌کنیم، فیلمی مورد نظر ما است که به روند زبانی که در این فیلم رشد می‌کند، تکیه دارد. اهمیت‌ندادن به اصالت زبان بوشهری، باعث شده است که آن زبان ریتمیک بوشهری به یک زبان بی‌هویت تبدیل شود و متاسفانه این روند ادامه دارد. سوء استفاده برخی فیلمسازان از گزینه‌های بومی یک منطقه به این صورت است که فیلمساز بدون آگاهی و شناخت، از باورهای بومی و زبانی آن منطقه به‌عنوان ویترینی استفاده می‌کند که خود یا سینمایش را مطرح کند. در هنر فیلمسازی این مساله مردود است، زیرا وقتی که از یک مراسم سنتی و یا یک آیین فیلمبرداری می‌کنیم، این آیین صرفا مخصوص این منطقه است و اگر چیزی غیر از این به تصویر کشیده شود، سوء استفاده از یک آیین برای مطرح‌کردن خود است.
