الهام بهروزی:

برازجان یکی از شهرهای بزرگ استان بوشهر به‌شمار می‌رود که در تاریخ و کشاورزی این خطه نقش شگرفی را ایفا می‌کند. این شهرستان که در دل خود مردمانی خونگرم و مهمان‌نواز جای داده است، در حوزه درمان آن‌گونه که باید توسعه نیافته است. در این خصوص برخی از شهروندان در مراجعه به بیمارستان گنجی که اصلی‌ترین مرکز درمانی شهر محسوب می‌شود، با یک سری کمبودها و برخوردهایی مواجه شده‌اند که نارضایتی آنها در پی داشته است.

بیمارستان شهیدصادق گنجی یکی از بیمارستان‌های زیر پوشش دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی استان بوشهر است که به‌منظور ارائه خدمات مصوب در زمینه حفظ و ارتقا و تندرستی آحاد جامعه و پاسخگویی به نیازها با رعایت عدالت و جلب رضایت خدمت گیرندگان با تاکید بر تضمین ارتقای مستمر کیفیت خدمات بالینی، افزایش سطح ایمنی بیماران، رعایت مفاد منشور حقوق بیمار و ارتقای سطح دانش، آگاهی مبتنی بر شواهد متخصصان و کارکنان در مردادماه 92 به بهره‌برداری رسید. این بیمارستان با 10 بخش بستری در چهار طبقه با مساحت 10 هزار متر مربع احداث شده است؛ این بیمارستان متشکل از اورژانس بزرگسالان، ICU2، اورژانس اطفال، رادیولوژی، آزمایشگاه، درمانگاه عمومی، مددکاری، پذیرش، ترخیص، صندوق، اسناد پزشکی، دفتر استاندارد و اعتباربخشی و آموزش سلامت، داروخانه، بهداشت محیط، آمار، امور اداری، دفتر پرستاری، نمازخانه، سلف سرویس، تجهیزات پزشکی، اتاق عمل، زایشگاه و بستری پس از زایمان، ICU، جراحی زنان، جراحی مردان، نوزادان، NICU، CCU، داخلی مردان، داخلی زنان و اطفال است.

با این اوصاف، با وجود این امکانات انتظار می‌رود که خدمات درمانی با کیفیت مطلوبی ارائه شود که ظاهرا خدمات ارائه شده در این زمینه با ضعف‌هایی روبه‌رو بوده است. برای مثال هفته پیش، تماس تلفنی با روزنامه گرفته و در این تماس گفته شد: فردی که به‌شدت گرمازده شده بود، به اورژانس بیمارستان شهیدگنجی برازجان مراجعه می‌کند؛ اما با وجود حال وخیم از پذیرش وی در بخش اورژانس ابا می‌کنند و از او می‌خواهند که به درمانگاه بیمارستان مراجعه کند، چون با پای خود به بیمارستان آمده و از طریق آمبولانس منتقل نشده است! از این رو، این شخص باید مورد معاینه پزشک عمومی درمانگاه قرار بگیرد. در ادامه این بیمار که حال چندان مساعدی نداشته است، با طی کردن مسافت طولانی از اورژانس تا درمانگاه، پس از تحمل زمان زیادی هنگام معاینه پزشک دو بار حالش به هم می‌خورد؛ اما آنچه که مایه تاسف شده، این است که با وجود حال وخیم بیمار از او می‌خواهند که برای تهیه دارو به داروخانه شهر مراجعه کند و بدتر از آن سرنسخه‎ای وجود ندارد که دارو را در آن برای بیمار تجویز کنند!!! و از ارائه داروهایی که در بیمارستان موجود است، ابا می‌شود!

این ادعا می‌تواند گواه ناکارامدی مدیریت بیمارستانی باشد که باید تضمین کننده سلامت شهروندان و ارائه کننده خدمات درمانی و پزشکی به آنها باشد. در این زمینه تلاش شد تا با زهره بجلی، رئیس بیمارستان شهیدگنجی برازجان ارتباط برقرار کنیم که به‎تازگی مدیریت این مجموعه بزرگ درمانی را برعهده گرفته است که متاسفانه در این زمینه همکاری نشد و پاسخگوی سوالات ما نبود. از این رو پای صحبت تعدادی از شهروندان برازجانی نشستیم که با انتشار گفته‌های آنها که حاکی از کمبودها و نبودهاست، مسوولان اجرائی و متولیان حوزه درمان استان به واکاوی و پاسخگویی وادار شوند.

کیفیت خدمات‌درمانی بیمارستان گنجی تاسف‌بار است

یکی از شهروندان برازجانی در خصوص چگونگی پذیرش بیماران در بخش اورژانس بیمارستان شهیدگنجی به بامداد جنوب گفت: بیمارانی که به اورژانس بیمارستان مراجعه می‌کنند، او را پذیرش نمی‎کنند و از او می‌خواهند که به درمانگاه مراجعه کند و در نوبت بنشیند که حداقل فاصله اورژانس تا درمانگاه 200 متر است که پیمودن این مسافت برای بیمار بدحال بسیار دشوار است و سلامت او را بیشتر به خطر می‌اندازد. 

محمدحسین آبیار در ادامه زیرساخت بنایی بیمارستان را مناسب نمی‌داند، افزود: کیفیت خدمات درمانی این بیمارستانی که در بزرگ‌ترین شهرستان استان قرار گرفته، بسیار تاسف‌بار است؛ چراکه از ارائه حتی یک سرم یک سوم دو سوم عاجز است. یک قرص مسمومیت ندارد. بنابراین از نظر کیفی خدمات‌رسانی آن بسیار ضعیف است. البته ناکفته نماند، برخورد پزشکان این مجموعه خوب است؛ ولی وقتی کاری از دستشان برای بهبود بیمار برنمی‌آید و مداوایی صورت نمی‌گیرد، فایده ندارد؛ چون برخورد خوب صرفا حال بیمار اورژانسی را خوب و درمان نمی‌کند!

وی در ادامه با اشاره به اینکه البته کادر اجرائی بیمارستان با افراد آشنا و معرفی‌شده واقعا خوب برخورد می‌کنند؛ ولی مردم عادی را کسی در اتفاقات تحویل نمی‌گیرد، تصریح کرد: در این بیمارستان کمبود‌ها و نواقص فراوانی به چشم می‌خورد که مهم‌ترین آنها به این شرح است: نخست پزشکی که تخصص کافی برای تشخیص حتی یک بیمار سرپایی داشته باشد، دیده نمی‌شود. داروی موردنیاز برای یک بیمار سرپایی در آن موجود نیست یا وجود دارد اما به بیمار ارائه نمی‌شود؛ دیگر چه برسد به بیماران بستری‌شده! آزمایشگاه و عکسبرداری دقیق و درستی در این بیمارستان انجام نمی‌شود! 

آبیار در ادامه تصریح کرد: امیدوارم مدیریت جدید بیمارستان تمهیداتی را بیندیشید برای تامین دارو برای بیماران سراپایی و همچنین تجهیز بخش‌های مختلف، همچنین با استخدام و جذب تعدادی پزشک متعهد و متخصص از مرگ و میرهای ساده که اخیرا در بیمارستان شهیدگنجی رخ داده است. از این‌رو، رئیس محترم بیمارستان در جریان باشند که اگر کسی بیمار نباشد در دمای ۶۰ درجه یا صفر درجه در بدترین ساعت شبانه‌روز به بیمارستان مراجعه نمی‌کند؛ بنابراین وقتی که مراجعه می‌کند ناچار باید به درمانگاهی مراجعه کند که از در ورودی حداقل ۳۰۰ متر فاصله دارد که برای بیمار واقعا سخت است. بعد از مراجعه باید بیمار اورژانسی به‌دلیل نبود تعداد کافی دکتر کشیک در نوبت بنشیند که احتمال وقوع هر حادثه بدتری وجود دارد، البته بعد از پذیرش نه پزشک متخصصی هست که تشخیص بدهد و نه کاغذ سرنسخه و نه سرمی که حتی یک گرمازدگی یا مسمومیت ساده را درمان کند؛ تنها فرد را فرد را به یک داروخانه خاص در شهر برای خرید دار  معرفی می‎کنند که قطعا اتفاقی نیست این کمبود‌ها و این معرفی کردن‌ها!!! بدون‌شک اگر کسی مجبور نباشد به بیمارستان مراجعه نمی‌کند. نمی‌دانم تا کی باید شاهد این همه فاجعه باشیم در بخش اورژانس بیمارستان و... تا کی باید با جان شهروندان بازی شود به‌خاطر مسائل مادی یا نبود تعهد و تخصص! چرا باید افرادی بیایند در رأس امور که اجازه تصمیم‌گیری نداشته باشند و باید از افراد خاصی دستور بگیرند که هیچ تخصصی در هیچ زمینه‌ای ندارند! تا کی باید شاهد جان دادن نزدیکان و شهروندان باشیم که شهری که جایگاه ارزنده‌ای در تاریخ استان دارد! در کدام قانون آمده که بیمار اورژانسی را به حال خودش رها کنند تا جان دهد!

رئیس بیمارستان باید برای حل مشکلات تلاش جهادی کند

یک فعال اجتماعی هم در خصوص امکانات زیرساختی این بیمارستان که به گفته بسیاری از صاحب‎نظران و شهروندان جانمایی آن اشتباه بوده است؛ چراکه کیلومترها دور از شهر واقع شده و در مسیری پرترافیک و پرتردد، به بامداد جنوب گفت: هرچند من در حوزه عمرانی متخصص نیستم؛ اما آنچه از شواهد و قراین بر می‌آید، این است که نوع معماری و زیرسازی بیمارستان شایسته و بایسته مردم نیست. تائید حرف بنده زلزله چند سال گذشته برازجان است؛ مکانی که می‌بایست در شرایط حساس مامن مردم باشد؛ مکان ترسناک برای مردم شد و در اثر این زلزله بخشی از آن آسیب دید.

جواد زیارتی در ادامه در خصوص کیفیت خدمات درمانی بیمارستان مذکور نیز توضیح داد: بر اساس تحقیقات میدانی و سوابق رجوع بنده به بیمارستان نحوه خدمات رسانی این بیمارستان وضعیت اسفناکی دارد؛ بدون شک بیمارستانی را که سرم ندارد، در رتبه شفاخانه قدیم هم نمی‌شود، قرار داد. البته قصدم سیاه نمایی‌نیست؛ ولی نحوه خدمات‌رسانی در بیمارستان به یک معضل بدل شده که بیداد می‌کند.

وی در ادامه با تاکید بر اینکه البته اینکه من بگویم سطح کیفی چگونه است، باید مراجعه مردم را به بیمارستان مورد ارزیابی قرار بدهید، افزود: در بیمارستانی که پزشک عمومی آن که بالاتر از نرم جهانی بیمار ویزیت می‌کند، چگونه می‌توان از کیفیت خدمات پزشکی آن سخن گفت؟ در ساعات خاص مراجعه در بیمارستان خواهید دید که پزشک عمومی همزمان بیش از سه نفر را ویزیت می‌کند. در مورد متخصصان هم متاسفانه پزشکان متخصص انکال به موقع بالای سر بیمار حاضر نمی‌شوند.

زیارتی با اشاره به اینکه به گمان بنده شاید گل سرسبد بیمارستان کادر اداری بیمارستان هستند؛ بایگانی، صندوق و... تقریبا عملکرد و برخورد آنها راضی‌کننده است، تصریح کرد: هرچند گاهی شلوغی باعث معطلی می‌شود که این مهم اجتناب‌ناپذیر است.

وی در خصوص کمبودهای حوزه درمانی این بیمارستان یادآور شد: کمبود و نواقص بیمارستان انگشت‌شمار نیست که در قالب این مصاحبه قابل ذکر باشد؛ اما می‌توان به فاصله بین مراکزی که نیاز هست کنار هم باشند تا ارباب رجوع معطل نشود، اشاره کرد. نبود داروخانه، کمبود پزشک خاصه در شیفت‌های شب، نیاز به دو پزشک متخصص اورژانس به‌صورت همزمان آن هم با این حجم مراجعه از جمله مطالباتی است که از رئیس بیمارستان داریم. امیدوارم رئیس جدید، بیمارستان را به جایی برساند که دیگر شاهد کوتاهی یا کمبود در زمینه خدمات‌رسانی و تجیهزات در بیمارستان نباشیم. تلاش جهادی و فراوظیفه‌ای برای بهتر کردن خدمات به مردم، تلاش برای تکمیل کادر اداری و درمان برای اینکه تلاش خود را نسبت به مردم بیشتر کنند، انتظاری است که رئیس بیمارستان داریم.

این فعال مدنی در پایان با تاکید بر اینکه مدتی است سر و صدای مردم از نحوه ارائه خدمات درمانی تنها بیمارستان شهرستان درآمده، تصریح کرد: روزی که بیمارستان هفده شهریور سوخت، نوشتم که همراه با شعله‌های آتش دلمان سوخت و هنوز دارد می‌سوزد. امیدوارم به چند جا کارتان نیفتد یکی‌ از این جاها بیمارستان است که علاوه بر رنج مریض‌داری باید نظاره‌گر رفتار پرسنل هم باشی؛ زیرا از دادن ملحفه هم خودداری می‌کنند. چند وقت پیش رفتم پیش یکی از مدیران گفتم برادرجان ما برای یک عدد ملحفه گرفتار هستیم. آشنا درآمد، دستور داد؛ رفتم در اتاق مستخدم با دستان پر از ملحفه منتظرم بود. خب، من آشنا دارم دیگران چه! بی‌زبان و بی‌یاور؛ اسیر و گرفتار؛ دوباره دستگاه مورد نیاز برای کنترل وضعیت سلامت بیمار کار نمی‌کرد بیش از ده بار مسوولش اومد و نتوانست آن را راه بیندازد، ناچار مریض را به اتاق دیگری بردند. تازه برای برای انتقال بیمار هم باید خودت اقدام می‌کردی. اگر مریضی همراه نداشته باشد، واقعا چه باید بکند؟! این اول کار است و در راهروهای تو در تو و دهلیزهای بیمارستان گم می‌شوی نمی‌دانی کجا باید بری و چه باید بکنی! اگر مصیبت ببارد و دستگاه خنک‌کننده خراب شود باید به بادبزن مرحوم پدر متوسل شوی تا اگر از بیماری جان به‌در بردی از گرما نمیری. به راستی در دنیایی زندگی می‌کنیم که اینها از حقوق اولیه هر انسانی است؛ ولی یا ما معنی حقوق را نمی‌دانیم یا مسوولان معنی انسانیت را!