«ورزش» در استان بوشهر یتیم است! اغراق نیست؛ با یک بررسی اجمالی و نگاهی به ورزش شهرستان‌ها به‌ویژه ورزش بانوان در این خطه به‌وضوح متوجه می‌شوید که چگونه ورزشکاران بوشهری نجیبانه کمبودها و نقصان‌ها را به جان می‌خرند تا آقایان مسوول در ارائه آمارها و ارقام‌ها از دیگر استان‌ها بازنمانند! این در حالی است که این‌ها حتی خبر ندارند که در فلان شهرستان یا شهر یا روستا، دختران ورزشکار در چه شرایطی یا سالنی ورزش می‌کنند؟!

کنگان با توجه به جمعیتی که در خود جای داده، یکی از شهرستان‌های کمتربرخوردار استان در حوزه فضاها و تجهیزات ورزشی است تا جایی که دختران و پسران کنگانی در برخی از رشته‌های ورزشی با امکانات محدودی فعالیت می‌کنند و نکته جالب توجه این است که این ورزشکاران آنقدر مستعد هستند که با وجود این کمبودها، توانسته‌اند به لیگ‌های استانی راه بیابند و عناوینی را هم کسب کنند! به‌راستی آیا حق این دختران و پسرانی که از کمترین تفریحات و امکاناتی برای رشد و ترقی در این‌جا برخورداند، این است که سهم‌شان از ورزش، سالن‌های غیراستاندارد، تورها و توپ‌های بدقواره و بی‌کیفیت و کهنه باشد؟!

باید از مسوولان پرسید که چرا باید در شهرستان کنگان که یکی از قطب‌های صنعتی استان است، این‌گونه ورزش آن به‌ویژه ورزش بانوانش فلاکت‌زده باشد؟! صنایع مستقر در این شهرستان که این همه دود و دم در این منطقه به راه انداخته‌ تا به گمان خود، چرخ صنعت کشور را به شکل مطلوبی بچرخانند، در برابر این مردم نجیب مسوول هستند که سهمی از درآمد و سود خود را به جبران این آلودگی‌ها برای آرامش و سلامت آن‌ها هزینه کنند اما چرا این اتفاق نیفتاده و سهمی برای کنگانی‌ها محاسبه نشده است؟! مگر ورزش مهم‌ترین راه برای تضمین سلامتی شناخته نمی‌شود، پس چرا دختران و پسران کنگانی که پای در این وادی گذاشته‌اند، این‌گونه مورد بی‌مهری و بی‌توجهی واقع شده‌اند؟!

غزل محمدزاده، یکی از دختران ورزشکار کنگانی است که از وضعیت فعلی ورزش این شهرستان به‌شدت گله‌مند است. وی که 17 سال دارد، یکی از استعدادهای رشته هندبال است و در این سال‌ها توانسته بارها و بارها به همراه تیم هندبال بانوان کنگان در لیگ‌ها و جام‌های مختلفی مثل لیگ استانی، جام رمضان و مسابقات بین مدارس با کسب عناوین برتر در این رویدادها بدرخشد؛ ولی این دختر جوان امروز در سایه حمایت‌نشدن‌ها و بی‌توجهی‌ها، به عملکرد متولیان ورزش استان و کنگان معترض است. در ادامه گپ و گفتی صمیمانه را با این ورزشکار پیرامون چگونگی ورودش به رشته هندبال و انجام ورزش حرفه‌ای در این شهرستان انجام‌ داده‌ایم که از نظر شما می‌گذرد.

از چند سالگی وارد دنیای ورزش شدید و چطور شد که هندبال را برای فعالیت حرفه‌ای‌تان انتخاب کردید؟

هفت سالم بود که برای نخستین‌بار پایم به میدان ورزش باز شد. خانواده‌ام مشوق‌ خیلی خوبی برایم در این زمینه بودند. در ابتدا رشته‌های ورزشی مختلفی را امتحان کردم اما به‌خاطر اینکه هندبال یک ورزش رقابتی و پر شور و هیجانی بود و همچنین تحت تاثیر خانم دشتی، زن‌عمویم که الان مربی تیم هندبال کنگان است، این ورزش را انتخاب کردم. البته من آموزش ابتدایی این رشته را زیر نظر خانم دوراهکی گذارندم ولی وقتی به عضویت تیم شهرستان درآمدم، افتخار شاگردی خانم دشتی هم نصیبم شد.

خوشبختانه با شناخت بیشتر این ورزش به آن بیشتر دلبسته شدم و این طور شد که از سن 10 سالگی تا امروز به‌طور حرفه‌ای فقط به هندبال بپردازم و در پست مهاجم بازی کنم.

تصور نمی‌کنید این ورزش کمی مردانه و زمخت باشد؛ به‌خصوص برای مهاجمان که باید تند و فرز فرارهای به‌موقعی داشته باشند تا بتوانند سه‌گام‌های موفقی را بروند و توپ را به‌راحتی در تور بخوابانند؟!

شاید خیلی‌ها این دیدگاه را داشته باشند ولی از نظر من، ورزش فعالیتی فراگیر و فارغ از جنسیت‌هاست! پس نمی‌توان گفت که هندبال رشته‌ای زمخت و مردانه است. گواه این ادعا، وجود هندبالیست‌های بانوی موفقی است که در لیگ استان فعالیت می‌کنند. بنابراین در تمام این سال‌ها، هندبال نه‌تنها تاثیر سوئی بر ظاهر من نگذاشته؛ بلکه به قوی‌شدن و پیشرفت من در همه ابعاد زندگی‌ام کمک شایانی کرده است.

آیا بُعد رقابتی آن، موجب شده که آن را محرکی برای پیشرفت خود بدانید؟

بله؛ چون هندبال ورزشی تهاجمی و پربرخورد است، این ویژگی موجب می‌شود که ما برای هر بازی با قدرت و انگیزه بیشتری به میدان بیاییم و نه تنها توان جسمی خود را تقویت کنیم، بلکه قدرت تفکر و تمرکز خود را افزایش بدهیم تا کنش‌های بجایی در بازی داشته باشیم. بدون اغراق می‌گویم که هندبال دائما به من تکاپو، حرکت، امید، هیجان و انرژی تزریق می‌‎کند تا نه‌تنها در میدان مسابقه؛ بلکه در زندگی هم امیدوارانه برای رسیدن به خواسته‌هایم تلاش کنم.

با توجه به اینکه کنگان یکی از شهرهایی است که همچنان نگاه سنتی بر آن حاکم است، آیا فضا برای رشد شما ورزشکاران بانو در اینجا مناسب و موافق است؟

بله، امروز ورزش برای بانوان در این‌جا امری غریب به‌شمار نمی‌رود. آمارها نشان می‌دهد که میزان استقبال و مشارکت دختران و زنان کنگانی از ورزش چیزی از آقایان کم ندارد ولی مساله‌ای که موجب یاس و ریزش بانوان در ورزش می‌شود، کیفیت بد سالن‌ها و فضاهای ورزشی شهرستان و کمبود امکانات و تجهیزات است. بارها شده که ورزشکاران به‌دلیل این وضعیت قید ورزش را برای همیشه زده‌اند و متاسفانه این مساله هرگز برای مسوولان مهم نبوده! ولی چرا باید این‌طور باشد؟ تا کی باید مسوولان فقط باید به ورزش آقایان توجه داشته باشند؟!

شما می‌خواهید بگویید از ورزش آقایان این‌جا بیشتر حمایت می‌شود؟

دقیقا همین‌طور است. من رشته خودم را مثال می‌زنم، هیات هندبال کنگان به اندازه‌ای که به هندبال آقایان توجه دارد، به ما دختران این توجه را ندارد. برای آن‌ها امکانات و تجهیزات بهتر و باکیفیت‌تری تهیه کرده ولی ما مجبور هستیم همچنان با تورها و توپ‌های تاریخ‌مصرف گذشته و بی‌کیفیت تمرین و بازی کنیم یا موقع اعزام تیم به لیگ استانی یا سایر رقابت‌ها با کمترین بودجه و حمایت‌ها راهی می‌شویم، این در حالی است که همیشه از تیم آقایان برای اعزام به مسابقات، حمایت‌های مالی خوبی می‌شود.

آیا این بی‌توجهی از سوی شورای شهر هم دیده می‌شود؟

متاسفانه بله، این بی‌توجهی مختص مسوولان ورزشی شهرستان نیست و شامل نمایندگان مردم در شورای شهر و همچنین مدیران صنایع نفتی هم می‌شود که یا حمایتی نمی‌کنند یا اگر حمایتی هم کنند فقط به ورزش آقایان اختصاص می‌یابد! به‌شدت به مدیران صنایعی که در شهرستان مستقر هستند، نقد دارم؛ چون با چشم‌پوشی کامل از ورزش بانوان، فقط تیم‌های ورزشی آقا را حمایت می‌کنند و این عادلانه نیست! بنابراین این‌جا می‌خواهم صدای گویایی برای جامعه ورزش بانوان کنگان باشم و بگویم که آقایان مدیر، بانوان ورزشکار کنگانی برای پیشرفت به نگاه عادلانه و ویژه شما نیاز دارند.

این کمبودها و بی‌توجهی‌ها چقدر بدنه ورزش بانوان در این سال‌ها ضربه‌زده است؟

قطعا این بی‌توجهی‌ها در بی‌ا‌نگیزه‌شدن زنان ورزشکار کنگانی بی‌تاثیر نبوده. متاسفانه این امر بر روحیه ورزشکاران حرفه‌ای هم تاثیر سوئی داشته و پیش آمده که ورزشکاران مستعدی به‌خاطر همین نادیده‌انگاری برای همیشه ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشته‌اند که این مساله موجب تنزل جایگاه ورزش کنگان در استان شده است.

خود شما با این شرایط آیا ورزش را همچنان ادامه خواهید داد؟

بله، من با همه این مشکلات و مصدومیات‌هایی که در این سال‌ها با آن مواجه شدم، این ورزش را پرشور و با پشتکار ادامه خواهم داد؛ چون هندبال به زندگی من هیجان غیرقابل وصفی داده و باعث تحرکم در درس‌خواندن و زندگی شده است. اصلا نمی‌توانم روزی را تصور کنم که بخواهم هندبال را کنار بگذارم!

چه افقی را در ورزش برای خودتان مدنظر قرار دادید؟

آرزو دارم آنقدر تکنیکی و حرفه‌ای بازی کنم تا بتوانم به تیم ملی هندبال زنان ایران راه پیدا کنم. همچنین به دلیل علاقه‌ای که به داوری این رشته دارم، امید دارم که به‌زودی بتوانم یک داور عادل و حرفه‌ای هندبال شوم.

به‌عنوان سوال آخر، چه صحبتی با مسوولان ورزش استان دارید؟

از مسوولان استان می‌خواهم که فضاهای استانداردی را به‌وجود آورده‌اند تنها به آقایان اختصاص ندهند و به‌شکلی برابری آن را در اختیار ورزشکاران زن و آقا قرار بدهند. همچنین می‌خواهم که برای همیشه تبعیض را از ورزش حذف کنند و ورزش بانوان را در اولویت خودشان قرار بدهند؛ چون ورزش نقش بسزایی را در تامین سلامت جسم و جان زنان جامعه ایفا می‌کند ولی نمی‌دانم چرا مسوولان از موضوعی به این مهمی غافل شده‌اند!