روزی که بختیاررحمانی با با شور و شوق هواداران استقلال به تهران آمد و شماره‌ای را برتن کرد که یکی از شماره‌های خاص در تیم استقلال است، کسی فکر نمی‌کرد پس از 8هفته نه تنها یک بازی معمولی از او دیده شود بلکه از تعویضش ناراحت شود و باند دستش را به زمین بکوبد!
رحمانی که برخلاف انتظارها نه توانست مانند مجیدی قفل شکن باشد و نه توانست مثل جباری کلید باشد، مشخص نیست که چرا به تعویض اعتراض می‌کند و به خودش حق می‌دهد از تصمیم سرمربی عصبانی شود؟!
شاید اگر شماره7 تیم که در همه جای دنیا یکی از مهمترین شماره‌هاست در سال اول به او داده نمی‌شد و به این نکته توجه می‌شد که بازیکن تازه وارد باید برای به دست آوردن جایگاه در یک تیم بزرگ بجنگد و تلاش کند، هیچ گاه شاهد این نبودیم که یک جوان علیرغم بازی ضعیفش در طول 8هفته بتواند حتی به اعتراض هم فکر کند چه برسد به اینکه قهر کند و به رختکن برود!
باید از سرمربی کروات پرسپولیس ممنون باشیم که هیچ قدمی در راه بازیکن سالاری بر نمی‌دارد. برانکو هنوز هم به خاطر اینکه رضاییان به تیم پرسپولیس پشت کرد، او را روی نیمکت می‌نشاند و به هیچ وجه حاضر نیست از مواضع خود کوتاه بیاید. خود رضاییان که اکنون یکی از مهره‌های اصلی تیم کی‌روش است و در دربی آسیا هم پاس گل داده می‌داند نباید درمورد نیمکت نشینی‌اش کوچکترین حرفی بزند. حتی اطرافیان او، مدیران و هواداران پرسپولیس هم می‌دانند اگر بخواهند دراین مورد به برانکو فشار بیاورند، او به راحتی رضاییان را از نیمکت به روی سکوها خواهد فرستاد چرا که در مسائل انضباطی با هیچ کس تعارف ندارد و این مساله یک اصل در فوتبال روز دنیاست.
پنهان کردن یک رفتار غلط با عنوان مساله خانوادگی چیزی نیست جز کوچک کردن مجموعه باشگاه و هوادارانش در مقابل یک بازیکن. شاید وقت آن رسیده نگاهمان را به بازیکن و تیم عوض کنیم و به این موضوع توجه کنیم که تیم‌ها هستند که به بازیکنان شخصیت و اعتبار می‌دهند. فقط در این صورت می‌توانیم بزرگی از دست رفته را به فوتبالمان برگردانیم.
